Game Over

Eru Lince świadkiem, że nie taki miał być kolejny wpis. Wieści roznoszą się szybciej niż tryper i już chyba każdy wie, że cała onetowska blogosfera zostanie poddana eksterminacji, a zgliszcza zaleją wapnem i zasypią trocinami. Można biadać i złorzeczyć, ale większego sensu to nie ma. Linka planowała dobić spokojnie do 100% swojego miejsca na dysku i być jak Adam Małysz – nie, nie chciała zapuścić wąsa, ale odejść w pełni chwały. W jej głowie cały czas nie milknie głos narratora, jeszcze kilka historii czekało do opowiedzenia, kto wie, może pojawiłyby się nowe? I tak jest z siebie dumna, że publikowała regularnie prawie przez 14 miesięcy, gdyż Menda prorokował, że po miesiącu nie będzie miała o czym pisać. Jednak dalsze umieszczanie tu notek nie ma sensu w momencie przedświątecznej gorączki i blogowego Exodusu.

Nowego miejsca Linka na razie nie planuje, oprócz milczkowatego mruka jest jeszcze sentymentalnym leniwcem. Jej tu było dobrze, ukulała sobie całkiem miłą enklawę, która stała się dla niej buforem od wielu spraw celowo przemilczanych. Jakoś nie czuje się na siłach zaczynać wszystkiego od nowa. Oczywiście miejsce to nie byłoby takie cacy, gdyby nie osoby, z którymi miała możliwość się tu spotkać.

Tak, to ta chwila! Wlepiając swe przekrwione oczyska w monitor, Linka pragnie podziękować wszystkim razem i każdemu z osobna, każdemu z kim miała przyjemność poprzepychać  się w komentarzach i każdemu, kto zawitał tu na chwilę lub na dłużej, a postanowił się nie ujawnić. Przede wszystkim dziękuje rodzinie i znajomym, którzy wbrew swej woli stali się dla niej inspiracją do pisania. Linka grzecznie by się ukłoniła, ale boi się, że znów jej dysk wypadnie, więc musi wystarczyć jej druzgocąco piękny uśmiech. Żeby nie zrobiło się zbyt ckliwie wszak to nie Oscarowa gala, Linka ma nadzieję, że choć raz na licach czytających zawitał krzywy grymas, który przy odrobinie wyobraźni można by nazwać uśmiechem, bo taki był jej szatański plan.

Może kiedyś zastawi Lunę i wymości sobie miejsce na własnej domenie, bo bezpłatnej platformie raczej już nie zaufa. Może zacznie pisać emo poezję pod innym pseudonimem, a może po prostu zdmuchnie kurz ze starego dziennika i będzie go kontynuować, zagracając miejsce na swym prywatnym kompie. Na razie najwznioślejszym uhonorowaniem dotychczasowego dziedzictwa wydaje się zamienienie wszystkiego na wersję papierową i potraktowanie jej jak prace magisterską – była świetną podpałką do grilla.

A jako że idą święta i może nie być już więcej okazji do wspólnej rozmowy - choć blogowego maila nie usuwa - Linka pragnie życzyć wszystkim zdrowia i milionów. W zależności z jakiego pogańskiego krańca świata jesteście, niech przyniesie je Gwiazdor/Mikołaj/ Aniołek/Dzieciątko/Dziadek Mróz/Donald Trump.

Do niej Gwiazdor przyszedł z pewnej odległej galaktyki…