XVIII-wieczny Tygrysek

Dziwak jak na rasowego przedszkolaka przystało, od czasu do czasu, bierze udział w różnych akademiach ku czci Babć, Dziadków, Rodziców i innych organów społecznych – Linka zawsze postulowała o wprowadzenie dnia Cioci. Choć bierze udział to dość mocne słowa, do tej pory częściej dezerteruje i nakryty uszami, oklaskuje kolegów i koleżanki z widowni, biedula jest wstydliwy. Niemniej zawsze skrupulatnie uczy się na pamięć swoich partii tekstu i z nieukrywaną łatwością recytuje wiersze swoje oraz kolegów występujących przed nim i po nim.

Linka często bierze udział w przygotowaniach do wielkiej gali, a jedna z ich niepisanych zasad brzmi, że ona nauczy się jego wierszyka, jeśli on nauczy się jej. I tu zaczynają się schody, gdyż Linka na poezji się nie zna. Rzec można, że padła ona ofiarą systemu, który przez wszystkie lata jej przymusowej edukacji z premedytacją wbił halabardę w tę część jej duszy odpowiedzialną za lubienie poezji. Ona z zasady jej nie lubi. Jednak od każdej reguły są wyjątki. Tu nadmienić należy, że Linka jest osobnikiem bardzo podatnym na wpływy i jeśli w jakiejś książce, pada zdanie, że ktoś czyta dobrą książkę, więcej niż pewne jest, że Linka ów pozycję przeczyta. Tak samo rzecz wygląda z filmami i wspomnianymi w nich dziełami. Dzięki tej metodzie trafiła między innymi na „Władcę much” – jej TOP 5 ulubionych książek – o którym przeczytała w opowiadaniu Mali ludzie w żółtych płaszczach,  czy poznała XVIII-wiecznego poetę uznawanego za heretyka, którego twórczość została wspomniana w Truposzu Ministrantach, czy  Czerwonym Smoku. Dlatego jego wiersz jawił się dla niej jako idealny materiał dla 6-latka. W ten oto sposób Linka nauczyła Dziwaka fragmentu Tygrysa Williama Blake’a.

- Dziwaku pamiętasz ten wierszyk o tygrysie, którego się uczyliśmy? – zagaiła od niechcenia Linka.

- noo – odpowiedział znudzony Młodzieniec.

- to powiedz.

- Tygrysie gąszczu, gąszczu w dżungli – odpowiedział bez zastanowienia, czym wprawił Linkę w opętańczy wybuch śmiechu.

- no prawie, ale trochę inaczej było – odpowiedziała z uśmiechem od ucha do ucha, podrzucając mu pierwszy wers.

- dobra już wiem.

Czas się zatrzymał. Światła przygasły, pogrążając pokój w tajemniczym półmroku. Nie zważając na mroczną scenerię, Dziwak wstał i zarzucił grzywą.  Jego spojrzenie stało się dziwnie odległe i zamglone, a przez szczerbatą paszczę popłynęły ezoteryczne wersy.

Tygrysie, błysku w gąszczach mroku:
Jakiemuż nieziemskiemu oku
Przyśniło się, że noc rozświetli
Skupiona groza twej symetrii?

 

*Linka poleca wszystkie wymienione w notce książki i filmy.