To drugie prawo

O linkowym talencie do gubienia się zawsze i wszędzie krążą już wspaniałe, choć mało pochlebne legendy. Bardowie z pieśnią na ustach opiewają jej wręcz niezwykłą nie orientację w terenie i nierozumienie poleceń wszelakich związanych z kierunkami, czy przemieszczaniem się ruchem jednostajnie zagubionym.  Z tylko sobie spotykanym wdziękiem Linka obala mity, jakoby po latach człowiek przyzwyczajał się do miejsca, w którym często przebywa, poznając jego topografię. Dla jej ziomków nie jest niczym dziwnym, gdy Linka dzwoni i z trwogą w głosie donosząc, że w sumie szła i nagle zorientowała się, że nie wie gdzie jest. Rysuje się jej mapy, opisuje punkty charakterystyczne, nakazuje nosić odblaskową kamizelkę. Wszystko na nic, ona i tak się zgubi, twierdząc, że to wina wszechświata, gdyż tej drogi wcześniej tam nie było.

Linka dostała nakaz wykonania zdjęcia RTG. Aby rzeczone zdjęcie uiścić należało pojechać do pobliskich Rubieży. Rodziciel w swej łaskawości postanowił Linkę zawieźć, gdyż ta jako jednostka jeszcze nie w pełni sprawna, stanowiła zagrożenie większe niż zwykle. Rodziciel wyrzucił ją – prędzej zatrzymując samochód – przed drzwiami przybytku z magiczną aparaturą, a sam pojechał poszukać miejsca parkingowego. Linka doczłapała do katakumb przychodni, dała się naświetlić śmiercionośnym promieniowaniem, następnie zaczęła narzucać na siebie odzież wierzchnią. W tym czasie nadszedł zziajany Rodziciel i widząc, że Linka świeci niczym pierwiastek Radu, przewrócił oczami i oznajmił, że zaparkował daleko, więc on już pójdzie podprowadzić samochód i Linka, jak już przywdzieje skórę bawołu ma wyjść i iść na prawo. Linka z entuzjazmem zatrzepotała płatem czołowym, dając tym samym znak, że polecenie zrozumiała i zaakceptowała.

Opatuliwszy się szczelnie płachtami, Linka wyległa na wietrzny i pochmurny świat zewnętrzny. Z wyrazem najwyższego skupienia na zaczerwienionym od zimna licu, pokuśtykała w nieznane i enigmatyczne prawo. Prąc uparcie przed siebie, wytężała wzrok niczym poławiacze aluminiowych puszek, szukając znajomych kształtów w każdym zakątku ulic, za każdym krzaczkiem i na każdym mijanym parkingu, których z czasem było coraz mniej. Chłostający bezlitośnie wiatr sprawił, że ta naciągnęła szal na nos, pochyliła głowę i po niespełna 2 sekundach zaparowała sobie okulary, idąc dalej spowita mleczną łuną. Gdy ból pleców stał się nie do zniesienia, a zmęczone nogi odmówiły posłuszeństwa, Linka uniosła głowę i przetarła zaparowane szkła. Serce zabiło jej szybciej, a krew zapulsowała w skroniach. Z przerażeniem spostrzegła, że zostawiła daleko za sobą cywilizację. Po okolicy niosło się odległe echo ujadających wilków, tubylcy porozumiewali się w dziwnym dialekcie, a za ogródkami działkowymi z charakterystycznym trzaskiem od szelfu lodowca odłamała się gigantyczna kra. Linka pomimo usilnych próśb o pozostanie na rosole z foki, grzecznie odmówiła, naciągnęła szal na nos, zaparowała okulary i ruszyła w podróż powrotną.

- gdzieś ty była?! – wykrzyknął zaniepokojony Rodziciel, gdy po latach w końcu się znaleźli.

- poszłam w prawo – odburknęła Linka, która była zbyt zmęczona, aby wygłosić płomienną filipikę.

- miałaś iść w prawo na parkingu przy przychodni, a nie w prawo przez równoleżnik.