Samozagłada: krok pierwszy

Linka niczym tybetański budda ma doskonały wgląd w strukturę swego wewnętrznego ja i już dawno odkryła sekretną wiedzę, że sama dla siebie stanowi największe zagrożenie…

Z dniem 18 października Anno Domini ok. godziny 7:30 Linka uległa potknięciu. Nie było to potknięcie tak spektakularne, jak w Stukostrachach, gdzie bohaterka zahaczyła nogą o kawałek wystającego metalu z ziemi, który kilka ton czarnoziemu później okazał się być statkiem kosmicznym – pomysł fajny, książka z tych gorszych Kinga. Linka natomiast, jak ostatni gamoń potknęła się o tory tramwajowe. I znów można pokusić się o nawiązanie do książki, gdyż tam skutki feralnego potknięcia były druzgocące na skalę światową, tu  natomiast globalne media osnuły zdarzenie zmową milczenia. Linka natomiast owe potknięcie odczuła dotkliwie, uszkadzając sobie kręgosłup, choć cały czas ma nadzieję, że nie jest tak zdolna i skutki nie będą trwałe. Godziny i doby bezpośrednio przypadające po tym incydencie są czasem, z którego Linka jeszcze nie potrafi się śmiać, więc nie wda się w szczegóły, chyba że humor okraszony zostanie czarnym kirem.

Zderzenie z krajową służbą zdrowia, która leczy w imię wyższych celów, okazało się starciem Dawida z Goliatem, w którym to Goliat zrobił sobie z zewnętrznej powłoki Dawida skarpetki. Linka była przerzucana od placówki do placówki, jedni chcieli jej zaserwować szaleńczy rajd karetką i natychmiastową hospitalizację, strasząc przy tym operacją, inni jak mantra powtarzali, że jest Królową własnego pęcherza i hospitalizować się może w domu, dopóki ostentacyjnie się nie zleje. Każde bliskie spotkanie z białymi fartuchami kończyło się dożylnym naćpaniem Linki, po którym gdyby tylko mogła chodzić, pewnie goniłaby nago różowe jednorożce. Koniec końców Linka hospitalizuje się w Siedliszczu, zażywając nieprzyzwoite ilości prochów[1] -  od przeszło tygodnia jest na stałej petardzie - i pomału acz stopniowo wraca do świata dwunożnych bezkopytnych.

Zdecydowała się na notkę nieco odbiegającą od kanonu jej bloga, nie dlatego, że liczy na tłumnie przysyłane dary, czy że przeczyta to lekarz orzecznik z ZUS. Ale faktem jest, że na jakiś czas jej egzystencja została druzgocąco ograniczona do czterech ścian, co wcale nie znaczy, że Linkę toczy od środka defetyzm. Bynajmniej! W kolejce ma już trzy historie, które zamierza wkrótce opisać, a które byłyby dla większości niezrozumiałe, stąd ten wiejący nudą i tanim dramatyzmem wpis. Reszta będzie trzymać fason.

Dary jednak można przysyłać. Byleby nie masło.

---

[1] Jej ulubione to te dla ludzi po udarze – na swoje nieszczęście przeczytała ulotkę.