Woły cielęce

Od jakiegoś czasu progenitura siostry przeżywa etap chorej fascynacji pewną bajką. Linka ma blade pojęcie o czym bajka prawi, ale chcąc nie chcąc – bardziej nie chcąc – bierze udział w niecnych zabawach dzieci mających na celu uratowanie Sentopi przed złą, okrutną, plugawą i nikczemną wiedźmą, czyli Linką we własnej osobie.

Siedząc cichutko i nie wadząc nikomu, Linka miała już dokonać rzeczy wielkich, gdy z twórczego uniesienia wytrącił ją zbliżający się tupot małych stóp, a do jej samotni z rozpędem i piskiem papci wpadła szarańcza.

- ciociaaaa pobawisz się z nami? – zawył przeciągle Dziwak.

Szpetnie klnąc pod nosem i żałując, że nie ma pod ręką magnum 44, Linka z rezygnacją zapytała – w co?

- w Mie! – wykrzyczała Ulson z nabożną czcią.

- znowu mam być tą entropią, pandemią…

- Pantheą ciocia – wtrącił z jawną dezaprobatą w głosie Młodzieniec – pochowasz nam części Trąptusa? – i z tymi słowy podsunął Lince pod okulary małą rączkę wypełnioną po brzegi pociętymi kartkami z wyrysowanymi tajemniczymi symbolami.

Linka uniosła ze zdziwieniem brew – tak jak przy smoczych kulach[1]?

- TAK!!!! – zaskowyczały chóralnie dzieci.

- no ok.

Linka podniosła się ciężko wzięła od Dziwaka ok. 74601 pociętych kawałków papieru i przeszła się po domu, rozrzucając je niczym najszpetniejsze konfetti świata. Ciesząc się w duchu, że dzieci nie mają pojęcia ile uszykowały kartek, więc będzie mogła przeciągać poszukiwania do przyszłej wiosny. Skończywszy, zaintonowała złowieszcze: JUŻ, a spuszczone ze smyczy dzikie bestie w ekstazie i duchowym uniesieniu zaczęły przestawiać ścianę nośną w poszukiwaniu elementów magicznego artefaktu.

Linka tymczasem cupnęła przy stole w kuchni i bezpardonowo przerwała toczącą się rozmowę między Rodzicielką a Kazikiem.

- te dzieci oczadziały. Nam tak nie odbijało na punkcie bajek – oznajmiła z wyższością klasową i dumnie wycelowanym w sufit podbródkiem niczym Izabela Łęcka.

Zarówno Rodzicielka, jak i Kazik w efekcie slow motion odwróciły głowy i obrzuciły Linkę pełnym politowania spojrzeniem.

- a pamiętasz, jak na ogrodzie bawiliśmy się w Kapitana Planetę i każdy z innego końca ogrodu krzyczał inny żywioł? – zaczęła wykład Kazik – albo w Power Rangers na ulicy.

- albo jak lataliście za piłką jak Son Gokū – wtórowała jej Rodzicielka z uśmiechem od ucha do ucha.

- w piłkę to był Tsubasa, Son Gokū puszczał kamehamehy – poprawiła ją szybko naburmuszona Linka, której nie spodobało się tak szybka detronizacja. Przed oczami stanęła jej scena, kiedy z Małym Mendą bawiła się w Mortal Kombat i pomimo pancerza z poduszek padła bez ducha po ciosie MM idealnie umiejscowionym w splot słoneczny, choć przezornie postanowiła to przemilczeć – eee to co innego, my tacy nie byliśmy.

---

[1] Smocze Kule to zabawa opatentowana przez Linkę, polegająca na pochowaniu piłek w różnych miejscach i oznaczeniu ich na mapie lub pozostawieniu wskazówek. Ulepszona wersja starego ciepło/zimno, ale ze zdecydowanie lepszą nazwą.