Puszka symfoniczna

W końcu nadszedł długo wyczekiwany przez Linkę dzień koncertu muzyki filmowej Hansa Zimmera, który zarazem był prezentem dla Rodzicielki na przyśpieszony dzień Matki. O tym, że miejsce koncertu zostało zmienione, Linka dowiedziała się prędzej ze swojego bloga – dzięki uprzejmości Konrada – niż od organizatorów. Od nich dostała maila dzień przed spektaklem. Jako że nowa lokalizacja za wiele jej nie mówiła, początkowo zmartwił ją tylko fakt, że ultradobre miejsca, które posiadały, bynajmniej nie musiały być już takie ultra, ponieważ zostały wydzielone obszary odpowiadające cenie biletu, a miejsca w danej strefie zajmowano na zasadach prawa dżungli, kto pierwszy - albo kto silniejszy – ten lepszy.

Lince od rana nerki trzepotały z radości. Na miejsce tradycyjnie pojechała z Rodzicielką pociągiem. O dziwo pociąg nie spóźnił się, nie zepsuł w szczerym polu, ani nie został uprowadzony przez obcych. Miały ponad 40 minut zapasu. Linka powszechnie znana z tego, że gubi się na własnym podwórku, wyjątkowo bez zbędnego kluczenia i lawirowania od razu poprowadziła Rodzicielkę właściwą drogą. Po chwili wtopiły się w rzeszę entuzjastów, zmierzających na spotkanie z kulturą wyższą. Gdy w końcu wraz z tłumem wlały się do budynku, przemierzyły wielki hol i udały się do właściwej sali, Linka stanęła jak wryta.

Halę widowiskowo-sportową, w której pierwotnie miał odbyć się koncert, zamieniono na blaszany hangar. Puszka z akustyką lodówki i płaska jak psia dupa przestrzeń w niczym nie przypominały pierwotnego obiektu. Linka misternie trzymała w tajemnicy przed Rodzicielką koszt biletów, a te złamasy ostentacyjnie przykleiły karteczki z ceną na krzesłach  – gruby nietakt. Linka wyciągnęła podręczny worek ambu, wzięła trzy głębokie wdechy i lekko się uspokoiwszy, zaczęła przemierzać z Rodzicielką parkiet w poszukiwaniu ich strefy. Będąc już we właściwym sektorze, skrupulatnie zaczęły wyszukiwać najlepszych wolnych miejsc. Ludzi było już całkiem sporo. W końcu udało im się wybrać opcjonalnie wcale nienajgorsze miejsca obok Siwobrodego. Linka od razu znalazła wspólny język z Siwobrodym, złorzecząc wspólnie na organizatorów, co by wyłysieli i wypadły im zęby. Miejsce nie było złe, zarówno scena, jaki i telebim były dobrze widoczne. Co prawda vis-a-vis Rodzicielki i Linki ziała dziura, bo na dwóch krzesłach przed nimi wisiały tylko płaszcze bez właścicieli. Linka rozluźniwszy się już nieco, pozwoliła sobie na niewybredny żart, że jeśli użytkownicy porzuconej odzieży nie będą mieli po 2 m, to w sumie nie trafiły najgorzej.

Niestety drobna ironia okazała się prorocza. Gdy w końcu zjawili się najemcy zajętych krzeseł, Linka cicho jęknęła. Miejsca przed nią i Rodzicielką zajęły dwa kwadraty. Zarówno Ona, jak i On, nie byli aż tak mocno przerośnięci, ale Ona ze względu na wyjątkową okazję postanowiła zaszaleć i ufortyfikować na głowie dorodną tapire, którą potraktowała najmocniejszym lakierem na świecie, Jego afro musiało dostać rykoszetem. Ich fryzury przez najbliższe dwie godziny pozostały niewzruszone, nie opadając nawet o centymetr – śmiało mogliby startować w reklamie. Linka nie widząc innej możliwości, zamieniła się z Rodzicielką miejscami, jako że jest nieco wyższa, a sama pierwszy raz od 2 lat się wyprostowała. Pomogłoby małe przesunięcie niewygodnego krzesełka, jednak organizatorzy zespawali je razem, tworząc krzesełkową stonogę, uniemożliwiając jakiekolwiek lawirowanie – niech spłoną. Nerki Linki już dawno przestały trzepotać z radości, a ona sama coraz bardziej podupadała z humorem. Osobnik o głosie lektora Ivony, co chwilę grzmiał do mikrofonu, że koncert rozpocznie się z 5-minutowym opóźnieniem. Wychodził tak 4 razy.

W końcu Orkiestra Radia Polskiego zajęła miejsca na scenie, na jej flankach stanął Chór Politechniki Warszawskiej. Rozpoczął się koncert. Linka specjalnie zabrała ze sobą aparat, żeby porobić trochę zdjęć, jednak już po pierwszych taktach zrozumiała, że nie ruszy się z miejsca. Po prostu nie chce i nie może, siedziała urzeczona i wsłuchiwała się w płynącą muzykę. Zaczęli z wysokiego C muzyką z Gladiatora. Gdy w trakcie, któregoś z utworów dołączyła solistka Anna Lasota, Linka miała ciary i tak przez kolejne 1,5 h. Koncert był przepiękny. Wszystkie wykonane utwory zarówno z filmów historycznych, futurystycznych, czy bardziej komediowych były doskonale zaaranżowane i okraszone wspaniałymi iluminacjami oraz emitowanymi na dużym ekranie motywami z filmów. Całość tworzyła fenomenalny spektakl. Dość powiedzieć, że Siwobrody regularnie wycierał łezkę wzruszenia, a na sam koniec razem z Linką równo wyskoczył, zapoczątkowując owację na stojąco. Linka całkowicie zapomniała o wszelkich niedogodnościach i wspaniałomyślnie wybaczyła organizatorom, życząc im udanych przeszczepów włosów i trwałych klejów do protez.