Początkująca dr Quinn

Linka była świadkiem pewnej rozmowy na temat społecznej znieczulicy, udzielania pierwszej pomocy, oraz oddawania prawej półkuli mózgu. Nie włączyła się do rozmowy, tylko przymknęła powieki, a przed oczami zaczęły jej przelatywać retrospektywne migawki…

Nim przejdzie do clou historii, musi wspomnieć o dwóch kwestiach:

1. Linka nie była nigdy pilną uczennicą na PO, gdzie zgłębiane są tajniki pierwszej pomocy, nie dlatego, że przedmiot jej nie interesował, ale dlatego, że w tym dniu były dwa polskie, a wówczas Linka cierpiała na bardzo poważną chorobę zwaną Zespołem Clarka, objawiającą się również w piątki przy ładnej pogodzie. Stąd też wziął się szkolny pseudonim Linki.

1. Linka za każdym razem ma ciary, jeśli jest zmuszona jeździć ze swoją siostrą. Nie chodzi o to, że Kazik przepoczwarza się w psychodelicznego szaleńca za kółkiem, ale 9/10 wspólnych podróży kończy się źle albo dla Linki, albo dla świata.

Było to może z rok temu. Linka wybrała się z Kazikiem na zakupy i po wykupieniu wszystkich możliwych dóbr z okolicy wracały do bazy. Linka prowadząc Batmobil z niewiadomych przyczyn wybrała trasę przez miasto, zamiast jechać bokiem, przez co musiały się przebijać przez wąską uliczkę. Linka pokonywała kolejne metry i mimo że zdecydowanie nie należy do spostrzegawczych kierowców, kątem oka zauważyła Pana Dziadka. Pan Dziadek wychodził z kamienicy po schodach w stylu makabrycznej pielęgniarek z Silent Hill, po czym runął na glebę, gdzie zaległ bez ducha. Linka z oczami większymi od oprawek okularów zwolniła jeszcze bardziej zbliżając się pomału do Pana Dziadka.

- na Ozyrysa trzeba coś zrobić – przemówiła prawie nie poruszając ustami.

- zaparkuj – wydała krótką komendę Kazik.

- ale gdzie?! – zakrzyknęła spanikowana Linka, którą parkowanie zawsze przyprawia o nieżyt żołądka i ból okrężnicy, a w szczególności w miejscach nieprzystosowanych do takowego manewru.

- tu! – krzyknęła Kazik, na co przerażona Linka pociągnęła ręczny i zatrzymała się z piskiem opon topiąc asfalt.

- dzwoń po pogotowie – komenderowała dalej Kazik.

- nie mam telefonu – wydusiła z rozpaczą Linka – ty dzwoń.

- &^%$#&*@ - przemówiła po Łacinie Kazik, co miało oznaczać, że również nie wzięła telefonu, co znacznie obniżyło światowe statystyki posiadaczy telefonów komórkowych na metr kwadratowy.

Nie czekając, włączyła światła awaryjne i obie wyskoczyły z auta. Kazik pognała do najbliższego sklepu w celu wezwania pomocy, ona rzuciła się nieść pomoc Panu Dziadkowi.

Zastany widok całkowicie zmroził Linkę i przyprawił o falowanie płuca. PD upadł bardziej niż niefortunnie, rozcinając sobie łuk brwiowy, a każdy fan Rockyego wie, że wówczas brodzi się w posoce po kostki, do tego nogi zostały mu na ulicy, reszta natomiast spoczęła na chodniku, był nieprzytomny, charczał i drgał. Gdy Linka jakoś zdławiła w sobie przemożną chęć, żeby odwrócić się na pięcie i zabunkrować w Bieszczadach, przystąpiła do działania. Najpierw wciągnęła sterczące sztywno nogi na chodnik – na szczęście nie sprężynowały. Z autopsji wie, że charczenie choć straszne, wcale nie jest najgorsze, bo mimo wszystko świadczy o oddychaniu. Następnie sięgnęła do nikłych zasobów wiedzy jakie posiadała i wygrzebała z nich, że należy ulokować poszkodowanego w pozycji bocznej. Oczywiście na ilustracjach zakłada im się jakieś dziwne klamry, chwyty i ogólnie przerzuca nad głową, a wszystko jest tak proste, że może zrobić to przedszkolak ze złamaną ręką. Otóż okazuje się, że nie, szczególnie jeśli ofiara jest dwa razy cięższa od pomagacza. Mimo wszystko Linka na swój sposób postanowiła wcielić plan w życie, mocno się zaparła, aż żyły wystąpiły jej na szyi, a lico poczerwieniało, stękając i parskając udało jej się przetoczyć PD do pozycji bocznej. Na obrazkach jest, że należy podsunąć rękę delikwenta pod głowę, co by była nieco wyżej. Oczywiście ręka PD odmówiła współpracy i zastygła w geście pozdrawiającym mało znanego austriackiego malarza. Linka wsunęła własną dłoń pod policzek PD i delikatnie uniosła. Cała konstrukcja przypominała mocno chwiejną, groteskową Jenge, więc Linka z całej siły przytrzymywała PD, żeby nie wrócił do pozycji wyjściowej. Oddech PD przestał przypominać zapchany odkurzacz, co choć odrobinę ją uspokoiło.

W tej chwili przybiegła  zdenerwowana Kazik złorzecząc okrutnie, że dyspozytorka nim przyjęła zgłoszenie domagała się informacji o rozmiarze obuwia, ostatnim posiłku poszkodowanego oraz ulubionym serialu. Następnie sądząc, że Linka panuje nad sytuacją, poleciała do porzuconego samochodu, bo na drodze zaczął się tworzyć wielokilometrowy korek.[1] Wokół zebrał się już spory tłumek, gapie nie wykazywali większej ochoty w niesieniu czynnej pomocy, ograniczając się jedynie do marszczenia w mądrych minach brwi i stawiania diagnoz rodem z dr. House’a, czy Chirurgów.

- sądzę, że to toksyczność ostra wywołana naftalenem.

- nie, to trypanosomatoza afrykańska.

- głupcy bez szkoły, to cysticerkoza.

Mądrości było wiele, pomocy żadnej. Zlana potem Linka puszczała gromy z oczu jednak nikły one we fleszach telefonów. Równocześnie z powtórnym przybyciem Kazika w oddali słychać było nadciągające pogotowie na sygnale. Poczuwszy ogromną ulgę, Lince w końcu wnętrzności przestały podchodzić do przełyku i z chlupotem wróciły na swoje miejsce. Przyjechała karetka. Ratownicy rozgonili przyszłych chirurgów i wolontariuszy misji w Afryce, i gdy przedarli się do poszkodowanego, jeden z nich przemówił mocno rozczarowanym tonem.

- łeee to Mietek, znowu padaczka.

Linka cichaczem wyczołgała się między nogami zwartego tłumu i razem z Kazikiem na miękkich nogach w milczeniu udały się do auta.

Na pytanie, co Linka zrobiłaby w sytuacji, w której należy udzielić pierwszej pomocy, bez wahania odpowiada – spanikowałabym.

---

[1] Linka dumnie donosi, że pomimo faktu, iż auto pozostało na chodzie z pełnym bakiem – w granicach rozsądku pełnym – oraz dokumentami i zakupami umożliwiającymi przeżycie miesiąca w strefie 0, nie zostało splądrowane.