Akademicki kwadrans

3:40. JEBS!!!!! Linka oszołomiona, brutalnie wyrwana z głębokiego snu, zaczęła w panice rozglądać się za źródłem potwornego wybuchu, który ją zbudził. JEBS, JEBS!!!

Niemcy! Wojna! – pomyślała rozsądnie Linka. Dopiero po chwili, gdy opadło senne otępienie, a do jej uszu doleciał szum zacinającego deszczu zorientowała się, że to burza. Na dworze odchodziły dantejskie sceny, apokalipsa i podatki w krainie Muminków. Wiedząc, że nie ma szans na zaśnięcie legła i w malignie wyczekując budzika z nieodpartą myślą, że to będzie długi dzień.

4:50. Dostając odleżyn na prawym półdupku, Linka odpuściła sobie ostatnie 10 min, wyłączyła budzik i gramoląc się bardziej nieprzytomna niż zwykle, zaczęła poranną krzątaninę. Cały czas lało, a przed domem Azjaci zaczęli sadzić ryż.

6:05. Linka trzymając się zębami latarni, co by nie paść na glebę wyczekiwała pociągu. Żelazny rydwan nadjechał – bez żadnego opóźnienia – i oszalałe tłumy władowały się do środka.  Pociąg ruszył. Linka zajęła swoje ulubione miejsce i poczuła nadchodzący konflikt tragiczny. Pomimo tego, że w torbie miała świeżutką, nową książkę nie mogła jej zacząć ot tak, gdyż cały czas pogrążona była w ciężkiej zadumie nad powieścią, którą skończyła dzień wcześniej.  Wyciągnęła notatnik i po dłuższej chwili wpatrywania się w brak kursora na kartce papieru, stwierdziła, że nie jest w stanie sklecić zdania. Pomimo ogromnego zmęczenia, Linka nie nabyła jeszcze umiejętności zasypiania zawsze i wszędzie, więc zostało jej siedzenie w odrętwieniu. Z rozdziawioną paszczą zaczęła bezmyślnie gapić się w okno. Z pewnym zdziwieniem przyjęła fakt, że tempa dotrzymują im emerytki na porannym nording walking. Szanowne damy w końcu zdenerwowane, że pociąg tarasuje im drogę w mało eleganckim geście pokazały sękate środkowe palce i zostawiły skład daleko w tyle. Pociąg jechał tak wolno, że Linka mogła pokusić się o próby zbierania grzybów. Zmęczona przymknęła powieki, a przez głowę znów przemknęła jej natrętna myśl, że to będzie długi dzień

6:23. Ustępując pierwszeństwa żuczkom gnojarzom  pociąg pokonał dwie stacje i zaległ. Zaległ dosłownie. Coś zawarczało, zakaszlało i zdechło. Zgasły światła. Linka leniwie podniosła jedną powiekę i zaczęła łypać podejrzliwie na otoczenie. Nagle, światła zamrugały, znów coś zawarczało, zakaszlało i gdy już w serca pasażerów wlała się nadzieja – zdechło. Proces ten był powtarzany z uporem maniaka przez kolejne 20 min. W końcu znikąd wyłonił się konduktor z radosną nowiną, że pociąg był tragicznie umarł. Wspomniał coś o jakiejś części, którą Linka zapamiętała jako napęd warp, ale nie da sobie opłucnej wyciąć, że tak się nazywała. Zakomunikował również, że podstawią im inny pociąg i należy ruszyć rzyć. Przez wagon przelała się fala pomruków i pojękiwań, ale wszyscy grzecznie zastosowali się do instrukcji nie pozostawiając jeńców.

6:47. Przez oczekujący  na peronie niewielki tłumek, przelała się kolejna fala pomruków i pojękiwań, gdy w końcu nadjechał ich wybawca. Okazało się, że szumnie nazwany pociąg sunący im z odsieczą, tak naprawdę był dyliżansem na torach, do którego tłumek zapakował się niczym kurczęta jadące na rzeź, wypełniając go po brzegi już na  drugiej stacji. Na ostatniej nogi niektórych pasażerów powiewały na wietrze przez uchylone okna. Pociąg być może nie mógł, albo i nie potrafił jechać szybciej niż peleton dzieciaczków na trójkołowych rowerkach, dlatego co bardziej wywrotowe jednostki rzucały głośne: chędożyć i wysiadały po drodze, pisząc do szefów o nagłej inwazji obcych w związku, z którą zostaną jednak w domach. Linka również poczuła zew, jednak szybko go stłumiła i grzecznie czekała wduszona w ścianę.

8:15. Dyliżans torowy, w końcu dotarł na miejsce. Zrezygnowana Linka pomknęła na przystanek i widząc, że tramwaj ucieka jej sprzed nosa, wielkim wysiłkiem woli odepchnęła natarczywą myśl o popełnieniu seppuku ołówkiem. Popadając w odmęty depresji powlekła się do najbliższego sklepu po pocieszenie. Miała ochotę na piwo, jednak pewne konwenanse nie pozwoliły jej spełnić tej zachcianki, więc obkupiła się w krzepiący cukier, który lubieżnie pochłonęła na miejscu.

Do pracy dotarła mieszcząc się w nieco naciąganym akademickim kwadransie. Naciąganym x4.