Pełna chata

Dzięki wspaniałomyślności trzech koronowanych ziomków, którzy jako czwarty dar wnieśli dzień wolny, Linka mogła odkuć sobie pracującego Sylwestra i spędzić czas w doborowym towarzystwie. W ten oto sposób z wielką torbą darów wylądowała w domu Lucy. Co istotne, dom ten jest przybytkiem zawsze wypełnionym jednostkami po brzegi. Tak oto pod jednych dachem znaleźli się Lucy i jej luby Ułan, ich pierworodny Zuch, oraz Koralina, En no i Linka. To i tak jeszcze niecała wesoła kompanija, ale ta kwestia wymaga kilku słów wyjaśnienia. Otóż Lucy z rodziną już drugi raz biorą udział w programie, który w największym skrócie można nazwać Erasmusem dla licealistów. Dlatego na rok zagnieździł się tam pewien przesympatyczny nastoletni Włoch Don Vito, a na weekend wpadła pewna nastoletnia Włoszka Guantanamera, na co dzień mieszkająca z inną polską rodziną, która w dużych dawkach serwuje jej dobrą zmianę. Na dniach planuje się odbicie Guantanamery, bo po roku ciężkiej indoktrynacji gotowa we Włoszech założyć filię pewnego radia.

Kuchnia w ów domostwie również nie należy do standardowych i jawi się mocno egzotycznie, przynajmniej dla Linki, która za największe dobro świata uważa schabowe - ale oczywiście z kurczaka. Zaprzęgnięci do pracy Włosi uraczyli towarzystwo pyszną strawą, której nazwy nikt nie mógł zapamiętać, więc ku ich wielkiej frustracji została ona okrzyknięta pierogami. Również Ułan stworzył kulinarne cudo, o równie fikuśniej nazwie, więc En - niesiona na fali gastrofazy, kilka win później - wywołała ogromną radość wśród zgromadzonych i przechrzciła potrawę na Kawasaki, mimo że nie dało się tam znaleźć kawałków palonej gumy.

Punktem kulminacyjnym spotkania była szisza. Mistrzem ceremonii, a zarazem głównym operatorem była Koralina, Lucy puściła Turka z głośników, a Ułan zafalował brzuszyskiem. Linka, jako że palić nie może i nie lubi, wzięła dwa symboliczne maszki, a potem zajęła honorowe miejsce pod okapem. Przy okazji Koralina z Guantanamerą wykonały na twarzach zgromadzonych indiańskie barwy wojenne z węgielków. Najgorzej trafił Zuch, będąc najmłodszym, został przyozdobiony charakterystycznym wąsikiem, który przeobraził go w mało znanego austriackiego malarza. Biednemu Turkowi z głośników nie dano się rozkręcić, bo Don Vito zaczął pogrywać na gitarze. Po kilku dość lirycznych kawałkach, Linka poprosiła o coś z większymi cojones, więc za gryf chwyciła En i już po chwili cała sala darła japę z wiecznie żywą Marylą i jej Małgośką. Chyba tylko czujne oko Koraliny ustrzegło przed podłożeniem ognia pod kanapą i epickimi skokami przez ognisko w salonie.

Pomimo przedniej zabawy Linka co jakiś czas wymykała się do młodzieży, dzierżąc w dłoniach swoje dwa święte kubki – jeden zawsze z herbatą, drugi z piwem – i z nieukrywanym podziwem obserwowała, jak Zuch unicestwia na najwyższym poziome kolejne potwory, grając w Wiedźmina 3: Dziki Gon. Każda jej dłuższa nieobecność  kończyła się przybyciem Lucy i wytarganiem Linki za szmaty do reszty dorosłych.  Ważnym odnotowania jest fakt, że Polska zarówno dla Don Vita, jaki i Guantanamery nie była pierwszym wyborem, a raczej mocno awaryjnym, gdzieś pomiędzy Czarnobylem a Mordorem. Standardowo myśleli, że w kraju nad Wisłą samopas hasają białe niedźwiedzie, ludzie mieszkają w lepiankach i modlą się do złożonej na ołtarzu Noki 3310. Dzięki wspólnej, ciężkiej pracy  - oczywiście głównie to zasługa Lucy i jej rodziny - zmienili zdanie.