Chorały Disneyowskie

Najprawdopodobniej za dni kilka wszystkich domowników trafi szlag i rozłoży dżuma, gdyż Ulson jako pacjent 0 właśnie zapoczątkowała magiczny krąg pandemii. Zjawiła się w Siedliszczu z temperaturą, gilami po kolana, grzechoczącym kaszlem i ogólnie w stanie mocno wskazującym na zarazę. Choć najgorsze i tak są kichnięcia, kiedy  jest tylko kilka setnych sekundy na podjęcie decyzji czy robić unik, czy wykonać rzut na szczupaka i próbować zatamować gejzer. Mimo wszystko łatwiej jest wrzucić ubrania do prania niż zeskrobywać ektoplazmę ze ścian, więc częściej wybierają opcję drugą.

Ulson smętnie snuła się po domu, nie wydając zbyt wielu dźwięków, czym poruszyła zimne serce Linki. Jako że jeszcze nie została przez nią zarażona, nie pała do siostrzenicy rządzą wystawienia na allegro bez opcji zwrotu towaru, dlatego postanowiła jakoś ją rozweselić. Zamaszystym ruchem chwyciła 18 kg smarków, przerzuciła sobie dziecię przez plecy i ledwo powłócząc nogami, zgięta wpół zawlekła ją do swojej samotni. Dysząc ciężko usadowiła Ulsona na swym fotelu, sama zajmując miejsce obok, wyszukała odpowiednią sekwencje na YouTube, ustawiła w głośnikach i laptopie volume na full i odpaliła. Szyby zadrżały a Ulsona wcisnęło w fotel, wargi i grzywka zatrzepotały jej od nagłego strumienia powietrza, gdy z głośników zaczął na nie krzyczeć jakiś Skandynaw w obcisłym sweterku. Linka szpetnie zaklnęła i wyłączyła reklamę.  Zaczął się festiwal…

Ulson rozpromieniona w uśmiechu od ucha do ucha, choć jeszcze  lekko oszołomiona przyłączyła się do zawodzącej Linki i razem zaczęły śpiewać Hakuna matata. Drąc paszcze niemiłosiernie, przerobiły większość piosenek z bajek Disneya, po jakimś czasie Ulson do wykonywanych utworów dołączyła choreografię. Apogeum nastało przy piosence Kolorowy wiatr, kiedy to biedna Edyta Górniak nie miała najmniejszych szans w konfrontacji z wczuwającą się w rolę Linką. Gdy nagle Ulson zbyt entuzjastycznie machając swoimi małymi witkami, naśladując wszystkie sceniczne divy razem wzięte z impetem uderzyła w biurko odłamując połowę blatu - Linka zamarła. Ulsonowi momentalnie łzy naszły do oczu, usta wygięły się w podkówkę, a broda zaczęła się niebezpiecznie trząść. Linka udając, że nie widzi wysłała Ulsonowi przekaz podprogowy, że nie czas na łzy, bo show musi trwać, niepewnie zaczęła śpiewać dalej. Ulson przygryzła wargę i z zacięciem na twarzy rzuciła marynarską wiązankę - coś w rodzaju Bleko! – po czym wróciła do odgrywania swojej solówki.

Kiedy szczęśliwe, choć całkowicie wycieńczone, pozbawione głosu i z natrętnym piskiem w uszach zakończyły przedstawienie, wróciły do reszty towarzystwa. Okazało się, że 14 razy interweniowali sąsiedzi, 6 razy obrońcy praw zwierząt i 2 razy egzorcyści. Linka tylko niewinnie wzruszyła ramionami, ona nic nie słyszała.