Dancingowe Zwierzę

Inspirując się jednym z wpisów Consek, Linka postanowiła odkurzyć sanatoryjne wspomnienia  i zdradzić światu jeszcze jedną historię, która wydarzyła się w murach Jana Sobieskiego.

Nie jest żadnym odkryciem twierdzenie, że w sanatoriach przebywają tylko dwie grupy ludzi; dancingowi i niedancingowi. Linka jak na aspołecznego milczkowatego mruka przystało, należała  do grupy drugiej, spędzając wieczory na rżnięciu w karty z rączymi ogierami, lub degustacji regionalnych piw w pobliskich knajpkach. O ironio, był to też jedyny czas w jej życiu, kiedy hasała na siłownię. Zdarzało się, że była brana za instruktorkę i w przypływie dobrego humoru nie dementowała tej pomyłki, tylko  wczuwała się w rolę i mądrzyła jak należy wykonywać ćwiczenia na urządzeniach, których nawet nie potrafi nazwać. Biodro nikomu nie wypadło więc wyrzutów sumienia nie miała.

Harmonogram zajęć w sanatorium jest dość monotonny, rzec by można, że to 21 dniowy dzień świstaka. W zależności od indywidualnego planu dzień zaczyna się albo zabiegami, albo śniadaniem, następnie znowu zabiegi, jakieś szybkie zakupy, albo zwiedzanie okolicy, obiad, spacer i kolacja o godzinie 17, 17:30. Jednak w błędzie jest każdy kto myśli, że wówczas grzeczni kuracjusze po trudach całego dnia, powoli szykują się do spoczynku, aby wstać rześkimi i wypoczętymi nazajutrz. W ruch nie idą też wzięte na kilogramy robótki ręczne, czy książki – Linka sama wzięła ze sobą 3 i żadnej z braku czasu w całości nie przeczytała – jest to tylko swoiste alibi, którym raczy się naiwnych członków rodzin pozostawionych w odległych domostwach.  Po kolacji dopiero zaczyna się prawdziwe sanatoryjne życie.

Kuracjusze jeszcze konsumując resztki kolacji, energicznie przepychają się w drzwiach miażdżąc się wzajemnie, na schodach łokciami nokautując tych co nie polegli przy wyjściu z jadalni. W przypływie nagłego uzdrowienia, porzucają kulasy i gnają jak szatany  wszystko po to, by jako pierwszym zająć miejsce w łazience. Rury turkoczą, zewsząd dobiegają odgłosy lecącej spod pryszniców wody. W pokojach mrugają światła, bo sieć energetyczna nie jest w stanie zasilić włączonych jednocześnie suszarek, prostownic i żelazek. Panie przywdziewają sukienki, Panowie polerują lakierki. Opustoszały hol wypełnia się smogiem perfum i wody kolońskiej. Już za chwilę zacznie się dancing.

Mimo że Linka na dancingi nie hasała, jak  zresztą większość dziewczyn z jej pokoju, żyły one w bardzo dobrych stosunkach z resztą dancingowiczów, a że były przyczółkiem młodości, miewały częstych wizytatorów, którzy chcieli, czy to poradzić się, czy wręcz pochwalić w kwestii stroju wieczorowego. Do najczęstszych gości należała Dżaga – kobieta petarda. Dżaga miała 53 lata i figurę o jakiej mogą tylko marzyć zwykłe śmiertelniczki, kruczoczarne włosy do pasa, 26 kreacji na 21 dni i zrobione cycki. Przy tym wszystkim była przesympatyczną osobą i wulkanem energii. Oczywiście wzbudzała sporą niechęć wśród kobiet, które przyjechały z mężami – zupełnie nie wiadomo dlaczego.

Któregoś pięknego wieczoru, Linka z resztą współlokatorek trawiły w spokoju kolacje, knując co poczynić z wolnym czasem, gdy ze spokojnej kontemplacji wyrwał je nagły łomot w drzwi. Nie czekając na zaproszenie, drzwi z rozmachem się otworzyły a do pokoju wleciała Dżaga.

- ładnie? – zapytała prezentując czarną, obcisłą bluzkę bez dekoltu i skórzane spodnie.

- ładnie, skromnie jak na ciebie – odpowiedziały chórem.

- patrzcie to – zaszczebiotała Dżaga robiąc piruet w powietrzu, ukazując odkryte, nagie plecy na co dziewczyny zagwizdały z uznaniem, a ta kolejnym rittbergerem wróciła do pozycji wyjściowej, ciesząc się wywołaną aprobatą. –  zapomniałam osłonek, więc sutki przykleiłam na taśmę klejącą – powiedziała, po czym dziarsko zadarła bluzkę, prezentując swoje dzieło w pełnej krasie. Pierwsze zdziwienie szybko uleciało i przez pokój przetoczyła się fala gromkiego śmiechu, wiwatów i aplauzu.

Legenda głosi, że jest jeszcze trzecia grupa ludzi w sanatoriach – danicingowe zwierzęta.

Garść szybkich rysunków, które Linka poczyniła na sanatoryjnej pryczy.