Nieznane oblicze gastronomii

Teoretycznie w swoim CV w rubryce hobby Linka śmiało mogłaby wpisać zmiana pracy. Faktem jest, że miota się jak atom na rynku pracy, szukając zajęcia, które nie zamknęłyby jej czakrów. Taka kolej rzeczy przyczyniła się do tego, że Linka jest stałą bywalczynią rozmów kwalifikacyjnych, które notabene bardzo lubi, i które stały się dla niej krynicą różnej maści dykteryjek. Zastanawiała się nawet, czy nie rozpocząć nowego cyklu i nie stworzyć swoistego TOP-u, jednak ostatecznie postanowiła opisać tylko jedną, ale za to tę, która bezapelacyjnie zdobyłaby pierwsze miejsce.

Stanowisko: Manager do spraw personalnych w nowo otwartym lokalu.

Linka nigdy nie piastowała podobnego stołka, jednak któraś ze składowych posiadanego wykształcenia, pozwala jej na ubieganie się o tego typu posadę. Przejrzawszy ofertę i stwierdziwszy, że w 51% spełnia oczekiwania potencjalnego pracodawcy, puściła w eter swoją aplikację. Kilka dni później rozdzwonił się jej telefon, co obwieścił swym urokliwym głosem Jack Black. Linka została zaproszona na rozmowę.

W momencie, kiedy Linka udaje się w nowe miejsce – a że nie cierpi się spóźniać – zawsze układa plan tak, co by mieć czas na spokojne zgubienie się i po przemierzeniu trzech sąsiednich województw punktualne dotarcie do celu. Gdy po wielu perypetiach, w końcu odnalazła właściwy budynek i zadzwoniła do drzwi, te otworzyła jej Dżesika. Dżesika okazała się człowiekiem instytucją, zarówno parzyła kawę – sobie – jaki i prowadziła rozmowy kwalifikacyjne. Po szeregu standardowych pytań i odpowiedzi, Dżesika zaczęła naświetlać charakter pracy:

- Jak w każdej gastronomii jest duża rotacja, więc Twoje zadanie polegałoby głównie na dbaniu o to, żeby wszystkie stanowiska były obsadzone. Od pań sprzątających, po barmanki, kelnerki, kierowniczki sali… - zaczęła wyliczać.

- same kobiety? – wtrąciła Linka.

- no tak, klienci preferują kobiety, mężczyźni są tylko w ochronie – wyjaśniła Dżesika, co spowodowało podjechanie brwi Linki do połowy czoła  – no i jeszcze tancerki.

- tancerki? – zapytała Linka, a jej brwi wyemigrowały na drugą półkulę głowy.

- no bo to klub ze striptizem, nie przeszkadza ci to? – zapytała z niewinnym uśmiechem.

- nieee – odpowiedziała cichutko zszokowana Linka. Jej trzewia się zagotowały, poczuła, jak wnętrzności bezpardonowo przewróciły się na glebę i ze śmiechu zaczęły machać arteriami, lico natomiast pozostało niewzruszone, poza drobnym łopotaniem powieki.

Rozmowa toczyła się dalej, a Linka wypadła na tyle dobrze - jako potencjalna burdelmama - że Dżesika zaproponowała jej spotkanie za godzinę w celu oprowadzenia jej po przybytku. Linka przyznać musi, że cała sytuacja wydała jej się na tyle kuriozalna, że bez wahania się zgodziła, w końcu nigdy nie była w podobnym miejscu, a okazja mogła się już więcej nie nadarzyć. Gdy opuściła budynek, była żywym świadectwem wyrażenia uśmiech od ucha do ucha. Szybko chwyciła za telefon i zaczęła się dzielić ze znajomkami nowinami, sążnie się przy tym obśmiewając. Ci momentalnie ją zrugali, że natychmiast powinna uciekać do Meksyku, a nie bawić się w podchody z mafią. W ramach zabezpieczenia Linka, przekazała adres, gdzie była i dokąd zmierza, i poprosiła o nawiązanie kontaktów z Liamem Neesonem, bo szykuje się materiał na Uprowadzoną 4.

Po upływie godziny Linka stawiła się na miejsce zbiórki, tam czekała już na nią Dżesika i jeszcze jedna Pani, która również starała się o posadę potencjalnej managerki, razem pomaszerowały do klubu. Na miejscu przywitał je Cerber, który akurat dorabiał w ochronie. Jego postura sugerowała, że na śniadanie pochłania co najmniej pół wołu na raz i to z raciczkami. Lokal był mały, ciemny i z czerwonymi firankami. Jedyne niestandardowe wyposażenie to podwyższony podest biegnący przez środek knajpy, którego końce przeobrażały się w niewielkie, okrągłe sceny z których ze środka wyrastały dumnie rury. Na sali poza barmanką i kierowniczką zmiany nie było żywej duszy, głównie dlatego, że była godzina 13. Dżesika zafundowała nowoprzybyłym małą wycieczkę krajoznawczą, oprowadzając je po pieleszach i zakamarkach. Piętro wyglądało identycznie, gdzieniegdzie rozmieszczone były tylko małe pomieszczenia przeznaczone do tańców prywatnych. Wróciły na parter i zajęły miejsce przy stoliku, raczone wywodami Dżesiki o zaletach pracy.

Linka zawsze patrzy na swojego rozmówcę, więc z całej siły starała się zignorować, dostrzeżone kontem oka, przemieszczające się pośladki. Te należały do tancerki w stroju służbowym. Striptizerka weszła na podest i zatrzymała się przy jednej z rur. Linka nadal słuchała perory Dżesiki, jednak coraz trudniej było jej się skupić. Znowu kątem oka zaobserwowała dziwny ruch przy rurze. Kształt rozmazywał się jej w dziwnie posuwistym ruchu, w różnych kulturach postrzeganym jako wulgarny. W końcu ciekawość wzięła górę nad kulturą i Linka zaczęła się ostentacyjnie gapić. Nadludzkim wysiłkiem woli powstrzymała się od eksplozji rubasznego śmiechu. Otóż tancerka w jednej ręce dzierżyła Pronto, a w drugiej ściereczkę, dbając o normy S5 na stanowisku pracy.

Tak skończyła się przygoda Linki w klubie go-go. Co prawda ktoś zadzwonił, ale Linka wówczas była już w Meksyku. Za bardzo bała się, że jeśli nikogo nie zwerbuje, sama będzie musiała tańczyć, a że rusza się jak żelbetonowy kloc, a do tego ma płaski tyłek, spektakularnej kariery by nie zrobiła.