Sąsiedzkie stereo

Korzystając z okazji, że pierwszy raz od pół roku nie wieje, nie pada i ogólnie krajobraz za oknem nie przypomina postapokaliptycznego obrazka po katastrofie nuklearnej, w głowie Linki narodził się śmiały plan nasłonecznienia i dotlenienia swego cielska. Podobna idea musiała zaistnieć w głowach jej sąsiadów, bo tłumnie opuścili swe domostwa i chciwie łapali promienie wiosennego słońca.

Zważywszy, że Linka od kliku już lat pełni funkcję pierwszego nadwornego ogrodnika, zabrała ze sobą sprzęt i zaczęła dłubać przy zielsku. Tak jak nie lubi gmerać w ziemi, tak uwielbia przycinać krzewy i drzewka, nadając im fikuśne kształty. W swych pracach ma zagwarantowaną całkowitą dowolność, jednak pamiętając o panoszących się często nieletnich i ich niekończących się pytaniach, wszystkie rzeźby są z kategorią wiekową +3.

Stojąc na drabinie i wprawnie machając sekatorem, delektowała się ciszą zakłócaną jedynie przez śpiew ptaków i szum wiatru. Była właśnie w momencie decydującego cięcia, aby nadać idealny półokrągły kształt, kiedy do jej uszu doleciała fala kąśliwych dysonansów okraszonych mocno kwiecistym monologiem jakiegoś ziomka z blokowiska – Sąsiad nr 1 włączył swoją muzykę. Wybita z rytmu ścięła pół drzewka. Linka nie jest muzycznym ortodoksem, stara się tolerować inne gatunki muzyki, ale jej tolerancja kończy się na polskim hip-hopie i disco polo, sama też nie katuje sąsiadów sążnymi przyśpiewkami Black Sabbath, Rammstein, czy SOAD.  Niestety Sąsiad nr 1 nie dość, że słucha podły hip-hop to jeszcze dysponuje nienajgorszym sprzętem nagłaśniającym, którego moc z lubością demonstruje w pogodne dni. Bojąc się o własne bezpieczeństwo, zrezygnowała z prac na wysokościach i przeszła do przycinania krzaczków, całą siłą woli ignorując ubogą linię melodyczną i wątpliwą wartość merytoryczną tekstów.

Kiedy już prawie jej świadomość całkowicie się wyłączyła, a podświadomość połączyła z naturą, osiągając spokój niczym tybetański budda, zza jej pleców dobiegło gromkie: Podnosimy rączki do góry i śpiewamy razem! Ona tańczy dla mnie…  Sąsiad nr 2, który jest amatorem szeroko pojętej muzyki weselnej i to łącznie ze wstawkami konferansjera, postanowił przyłączyć się do stawki. Co gorsza, dysponuje podobnej klasy nagłośnieniem co Sąsiad nr 1. Linkę ogarnęła fala niekontrolowanych tików, złorzecząc i rzucając klątwy na twórców piekielnego stereo, w którym się znalazła, ubolewała nad własnymi nędznymi głośnikami, które nie mogłyby stanowić dla nich poważnej konkurencji. Po chwili jednak otrząsnęła się i stwierdziwszy, że takie poczynanie byłoby frajerskie, niegodne, szczeniackie i niedojrzałe, więc spokojna udała się do domu po swoje słuchawki, a w duchu postanowiła najbliższe trzy wypłaty przeznaczyć na porządny wzmacniacz i głośniki.

A to opus magnum Linki