Wielkie powroty: epizod 6 - Vanitas vanitatum

Marność! Wszystko marność! Świat jest beznadziejny, życie jest beznadziejne. Nigdy nie będę łosiem. Skończę swój żywot tu i teraz, najlepiej szybko,  tragicznie i w dziwny sposób romantycznie, zabierając ze sobą jakiegoś durnego człowieka. Na pewno przez durnych człowieków nie jestem łosiem. Nadjeżdża mój żelazny rydwan, tu i teraz dokonam żywota i przeniosę się do krainy wiecznych łosi – pomyślała niestabilna emocjonalnie sarna i widząc zbliżający się z oddali reflektor zaczaiła się w krzakach.

Godzina 23. Linka zmęczona wracała z ówczesnej pracy. Jako że lato było w pełni, a noce ciepłe do pracy dojeżdżała Błękitkiem ok 20 km. Przez większość trasy droga okraszona była lasami, a jedynymi żywymi istotami, które napotykała były ćmy rozwalające się o kask. Jadąc spokojnie i przepisowo w myślach wychwalała uroki jazdy na motocyklu. W aucie już dawno głowa by jej opadła z paszczy sączyłaby się niewielka stróżka śliny, a ona obudziłaby się dopiero na jakimś drzewie. Na Błękitku takie ekscesy jej nie grożą.

Łosiu Akbar! – pomyślała sarna i wybiegła na ulicę.

- o w dupę! -  wykrzyknęła Linka widząc wybiegający z zarośli kształt i z całej siły wdusiła hamulec.

Albo jednak nie – zreflektowało się parzystokopytne bydle, zatrzymując się nagle.

Linka zdążyła zredukować prędkość o połowę, gdy zwierzę zatrzymało się. Lince poszły bajpasy.

Albo jednak skoczę. Giń człowiek! – wykrzyknęła niemo sarna i z obłędem wymalowanym na podłużnym pysku rzuciła się pod koła.

Linka nie odbiła, nauczono ją, że w takich sytuacjach idą na bok sentymenty i słodkie, wilgotne, czarne noski. Albo ona, albo psychopatyczni futrzaści samobójcy. Z impetem uderzyła w sarnę, która z piskiem odbiła się i zniknęła jej z oczu. Linka z najwyższym trudem opanowała Błękitka – 8 cudem świata jest to, że ostentacyjnie się nie wyłożyła - nie zatrzymała się, redukując maksymalnie prędkość. Miała pewność, że sarna przeżyła i czmychnęła w zarośla, a do tego bała się, że zwierzak zwoła swoich i będzie szukał zemsty - skąd  mogła wiedzieć co kierowało poczynaniami sarny. Linka z mikrowylewem toczyła się przez resztę trasy jakieś 20 km/h niezdolna jechać szybciej. Serce łomotało jej w piersi obijając nadnercza, a oddech przyśpieszył na tyle, że zaparowała sobie kask i musiała podnieść szybkę.  Chyba jeszcze nigdy z taką radością nie przyjęła świateł zwiastujących wkroczenie do przedsionka cywilizacji. W końcu dokulała się do domu. Dopiero wtedy puściły jej wszelkie hamulce, a ona wpadła w histerie stulecia. Zasłużyła.