Grzybiarze i inne leśne stwory

Śmiało można rzec, że wielopokoleniowa rodzina Linki to banda leśnych stworów. Las dla każdego od zawsze był drugim domem i spędzano tam każdą wolną chwilę. O ile Linka nigdy nie zapałała miłością do zbierania jagód - już jako dziecko przejawiała pewne cechy leniwca i kombinatora i swój słoiczek po musztardzie obficie wypychała szyszkami i leśnym runem – o tyle na grzyby jeździć od zawsze uwielbiała. Tradycją stała się zacięta rywalizacja z Wujasem – najmłodszym bratem Rodziciela - w ilości zebranych prawdziwków, a w najlepszych latach prowadzone były skrupulatne zapisy na oficjalnej tablicy wyników. Lince nawet udało się odszukać krótką zeszłoroczną notatkę poczynioną po grzybowej inauguracji;

Bilans;

Wyciągnięte kleszcze – szt. 1

Zboczeńcy z gołą dupą – szt. 1

Zaliczone pajęczyny – szt. 54218

Znalezione grzyby – szt. 2147896

Znalezione grzyby jadalne – szt. 0

Tegoroczny sezon również został rozpoczęty z przytupem i wejdzie do annałów rodzinnych opowieści ku wielkiej rozpaczy Wujasa.

Korzystając z okazji, że nie padało od 7 minut postanowiono spędzić czynnie niedzielne popołudnie i po chwili wspólnych obrad padło chóralne – na grzyby! W mniej niż minutę stawiły się wszystkie zainteresowane jednostki i tupiąc z niecierpliwością udały się do auta. Na poruszenie przed domem zareagował Wujas, który podświadomie wyczuł co się święci i bezceremonialnie władował się do auta. Następnie po kłótniach, sporach i latach zbrojnych konfliktów w jakie miejsce się udać, wybrano na cel leśnej penetracji święte miejsce Wujasa. Dojechawszy do celu, jednostki wylały się z auta i czym prędzej rozpierzchły w cztery strony świata. Zasadą obowiązującą od lat jest trzymanie się albo w zasięgu wzroku, albo sygnału dźwiękowego, którym jest odgłos konającej żyrafy, ewentualnie gwizdanie. Po blisko godzinnej eksploracji leśnego poszycia Linka w porozumieniu z Rodzicielami stwierdziła, że czas wracać, gdyż święte miejsce okazało się wielce nieurodzajne. Nie widząc nigdzie Wujasa Rodziciel zadzwonił do niego, że czas się zbierać i ma kulać się do samochodu, co zostało zaakceptowane.

Znów zaczęło padać. Mijały kolejne minuty a jego nie było widać. Zniecierpliwiony Rodziciel zadzwonił jeszcze raz, tym razem Wujas stwierdził, że tak jakby nie wie gdzie jest, czym wprowadził Rodziciela w gniew okrutny, gdyż ten myślał, że Wujas znalazł grzybową mekkę i po prostu nie chce podać współrzędnych. Po kolejnych minutach bezowocnego czekania mocno wpieniony Rodziciel raz jeszcze zawarczał do telefonu, po czym nagle umilknął i z niedowierzaniem wypisanym na twarzy przemówił do Rodzicielki i Linki; ta dupa naprawdę się zgubiła. Tak zaczęły się bezowocne telefony i lawirowania po pobliskich drogach. Linka z niemałym współczuciem spoglądała za każdym razem na mijaną Panią zbierającą jagody, która przy pierwszym okrążeniu zignorowała samochód, przy drugim przeszła w tryb czuwania, przy trzecim ostentacyjnie wyjęła skrywaną w torbie pepesze.  Rodziciel drąc resztkę ocalałych włosów z głowy klnął i złorzeczył, jak można zgubić się w lasku, w którym się urodziło i który z każdej możliwej strony okalany jest szosą. Linka, która sama potrafi zgubić się zawsze i wszędzie była wielce rada, że wyjątkowo nie ona stała się obiektem kpin i żartów, bo o ile Wujas z każdym kolejnym telefonem był w coraz większej rozsypce o tyle w aucie planowała wielce radosna impreza. Po blisko godzinie kluczenia po leśnych ścieżkach, w końcu w oddali zamajaczył niewyraźny kształt błąkającej się postaci.

- to Sasquatch! – wykrzyknęła Linka.

- nie, to imigrant – wtórowała jej Rodzicielka.

- nie, to dupa chodząca – zawyrokował Rodziciel.

Wujas ujrzawszy znajome auto, wyrzucił ręce do góry w geście dzikiego triumfu. Był to jedyny ludzki odruch na jaki się zdobył, bo gdy tylko rozsiadł się w aucie czerwony niczym rzyć pawiana i parujący jak Luna, nie przemówił ludzkim głosem, a znalezione grzyby cisnął w najodleglejszy kąt. Przez resztę drogi zmuszony był wysłuchiwać mało empatycznych żartów reszty towarzystwa i tylko na koniec zachmurzony i naburmuszony oświadczył, co by więcej go nie błagali żeby z nimi jechał.