Niania na walizkach

Z niewyjaśnionych powodów świat uważa, że Linka ma podejście do nieletnich jednostek, ona posiada zgoła odmienne zdanie, jednak w dobie kolorowych brukowców nikt nie przejmuje się faktami.  Głównie ze względu na linkową reputację Menda wystosunkował  do niej oficjalną prośbę, czy nie zajęłaby się przez kilka dni ich pierworodnym - Stefanem[1]. Linka będąca krynicą asertywności bez szemrania zgodziła się, choć w duchu przewidywała pewne trudności, gdyż ze względu na dzielącą ich odległość, nie jest z bratankiem tak zżyta, jak z progeniturą siostry. Jedynym widocznym dla niej plusem miał być fakt, że Menda wraz z rodziną mieszka w Mieście, w którym Linka pracuje i do którego codziennie dojeżdża, walcząc o przetrwanie w pociągach. Słowo się rzekło, a pakt został bezkrwawo zawarty.

Skończywszy pracę, Linka bezzwłocznie udała się do swego tymczasowego lokum z duszą na ramieniu, czy aby Stefan nie zaprószył ognia. Brak na miejscu straży pożarnej i CBŚ był niczym balsam na jej skołatane nerwy. Zostało tylko wkupić się w łaski pacholęcia. Słysząc szmer otwieranych drzwi, Stefan niezwłocznie stawił się w przedpokoju z nadzieją w sercu, że może to jednak rodzice wrócili. Na widok Linki rzucił tylko zblazowane spojrzenie, wydukał krótkie powitanie i zniknął w czeluściach mieszkania.  Głodna Linka zaczęła przygotowywać strawę. BratOwa w swej wspaniałomyślności zostawiła jej pełen garnek myrdum-dyrdum i Lince pozostało tylko ugotowanie ryżu. Niby nic wielkiego, jeśli nie trzeba stawać do walki z potworem z futurystycznych filmów o przyszłości – złą i okrutną indukcją. Linka wychowana na piecach gazowych z głupawą miną spojrzała na bezdotykowy panel sterowania, który śmiało mógłby służyć za komputer NASA. Stefan w tym czasie zajął jedno ze swych strategicznych miejsc obserwacyjnych i z bezpiecznej odległości śledził poczynania Linki, która zaczynała się coraz bardziej pocić. Kreśląc rytualne wzory na panelu, w końcu udało jej się uruchomić machinę. Wstawiła garnek z wodą i poszła próbować przełamać lody ze Stefanem, który cały czas łypał na nią podejrzliwie z odległości trzymanego kija przez szmatę. Niespełna kilka minut później woda zagotowała się, Linka wrzuciła ryż i wzięła się za przygotowywanie herbaty.

Nie zdążyła nawet znaleźć kubka, gdy pokrywka garnka zaczęła hałaśliwie podskakiwać, a kipiąca woda wylała się na połowę blatu. W panice Linka najpierw pomyślała o wyłączeniu korków, jednak stwierdziwszy, że nie ma pojęcia gdzie mogą się one znajdować, metodą prób i błędów w końcu udało jej się dezaktywować indukcje. Po zebraniu ofiar z pola walki, nie wiedząc, czy tego typu wypadki niosą za sobą konsekwencje, postanowiła delikatnie wysondować Mende smsem;

Czy jeśli się uleje woda na indukcje, to mnie zabije?

Menda nie bawił się w pisanie odpowiedzi i w mniej niż 0,5 s spanikowany zadzwonił i Lince przyszło tłumaczyć; nie, nie zalała indukcji, nie, sąsiadów też nie, tak, Stefan żyje. Menda nie wierząc Lince na słowo zażądał zdjęcia Stefana z dzisiejszą gazetą. Więcej wypadków nie było, jednak wpadka przy gotowaniu sprawiła, że Stefan stracił do Linki resztki zaufania. Ta przygotowała mu osobną strawę, gdyż pachole wyrasta na hipstera i pożywia się tylko dziwnymi trocinami - zapewne bezglutenowymi – i gardzi jadłem zwykłych śmiertelników. Po obiedzie ukontentowana Linka poświęciła, czas na odbudowę twarzy w oczach bratanka i po godzinie ciężkich zmagań i wyrzeczeń z jej strony, udało jej się wkupić w łaski nieboraka, który zaczął się do niej tulić i łasić niczym Dziwak i Ulson, kiedy chcą oglądać bajki. Lody zostały przełamane. Aż za bardzo…

Następnego dnia w pracy;

- ej to ty teraz, w końcu możesz się wyspać – zagaiła uprzejmie Nataszka, jednak widząc, że Linka zgrzyta zębami i rzuca mordercze spojrzenia, szybko schowała się za monitorem.

- te bydle całą noc spało mi na twarzy, do teraz pluje sierścią… – wysyczała rozeźlona Linka, chciała dodać coś jeszcze, ale za bardzo się rozkaszlała, wypluwając przy tym kolejną kocią kłakokulkę.

Jeden z punktów obserwacyjnych Stefana

---

[1] Imię oryginalne, tak dobrze oddaje charakter osobnika, że Linka postanowiła go nie zmieniać nawet na blogowe potrzeby.