Dziwakowa rewolucja

Będąca na skraju obłędu Linka, wytrzeszczonymi i przekrwionymi oczami z uporem maniaka wpatrywała się w niemiłosiernie biały arkusz Worda. Nie chcąc wypaść z blogowego trybu, przeszukiwała przytłumione antybiotykiem zasoby swej pamięci. Czasy przeszłe nie odpowiedziały na zew potrzeby, czasy obecne do wielkich czynów nie prowadziły, gdyż jedyna aktywność, do której Linka się ograniczyła to melancholijne zdobywanie świata w sferze marzeń. Okutana w koce z wystającym czerwonym nosem, śledziła poczynania nieznośnie mrugającego kursora, nawet się nie spodziewając, że kapryśna wena sama do niej przyjdzie. I to dosłownie.

- ciociaaa, co robisz? – zapytał Dziwak, który zamaszystym krokiem wkroczył na terytorium zarazy.

- próbuje coś napisać – odpowiedziała Linka pławiąc się w beznadziei własnego tonu.

- a o czym ty piszesz?

Rażona bezpośredniością tego pytania, spanikowana i nie zdolna do wymyślenia czegokolwiek, powiedziała prawdę – no różnie, czasami o sobie, czasami o tobie i Ulsonie.

Dziwak zastygł w pozie bezbrzeżnego zdziwienia – eee? – wyrwało się ze szczerbatej paszczy – i kto to czyta?

Lince od intensywnych procesów myślowych i zapchanych zatok, aż okulary zaparowały – nie wiem, każdy kto ma ochotę.

- a jak mnie nazywasz?

- Dziwak.

- a Ulsona?

- Ulson.

- przeczytaj coś o mnie! – rozkazał głosem nieznającym sprzeciwu.

Linka z niemałą obawą zaczęła przeczesywać czeluści folderu o enigmatycznej nazwie: dziennik pokładowy. Wybrawszy tekst o Dziwaku i podjadanej zdradziecko mambie, odkaszlnąwszy, odcharnąwszy i splunąwszy, Linka przystąpiła do głośnego odczytu. Ze zdziwieniem zaobserwowała następujące w Młodzieńcu zmiany, które stopniowo przechodziły od znudzenia po zaintrygowanie, rozbawienie i dziką ekstazę. Linka skończyła czytać, a ostatnie zdanie zawisło w nieprzeniknionej, gęstej atmosferze napięcia jakie wypełniło pomieszczenie.

- ja. Też. Chce. Tak pisać – wydyszał Dziwak z gorączkowym rumieńcem na aryjskim licu.

- noo, jak wymyślisz coś fajnego to napiszemy.

Dziwak podrapał się po gęstej czuprynie i z nieobecnym wzrokiem zapatrzonym w jakiś punkt na odległym horyzoncie, zaczął pomału recytować – Dziwak chciał oglądać, bajki ale miał szlaban od babci, więc uciekł i poszedł oglądać do drugiej babci!

- Dziwaku dlaczego nie posłuchałeś babci? – przerwała groźnie Linka.

- oj… - ocknąwszy się z zadumy, Dziwak odwrócił się na pięcie i uciekł gnany nagłą potrzebą sprawdzenia, czy nie ma go aby w innym wymiarze.

Słowo jednak padło i Linka chcąc nie chcąc, musi takowego dotrzymać;

Koniec z samozwańczą tyranią dorosłych! Koniec z jarzmem ciemiężyciela! Na pohybel uzurpatorowi! Dziwak z obłędem w oku i rewolucyjnie rozchełstaną koszulą, targany  romantyczno-wyzwoleńczymi ideami, intonował pod nosem powstańcze pieśni. –

 nie dam się Babci okrutnej,

 choćby mnie na kole rwała,

niech zabawki zbiera sama!

 O fortuno przezorna,

 karmo mściwa i bezduszna,

 cóżem ja uczynił,

 wszak rączki po siku umyłem!

Zew rewolucji wybuchł w nim ze zdwojoną siłą, odrzuciwszy niebezpiecznie wiszący nad nim miecz Damoklesa i piętno bohatera romantycznego - który dużo śpiewa, mało robi -  przystąpił do działania. Zaprzedając bezgranicznie duszę Disney Channel, wkroczył na ciemną stronę mocy. Niczym cień przemknął przed nieświadomym obliczem swego Cerbera i zaszył się w samotni piętro niżej, błogosławiąc w duchu czcigodnego dostawcę kablówki i lekko przygłuchą prababcię.