Kalamburowe audycje muzyczne

W pracy...

- Linka, tako wy to nazywacie?- zapytała Borysova, gestykulując przy tym entuzjastycznie.

Lince jak na rasowego fana kalambur przystało, zaświeciły się oczęta, załopotały nerki i klasnąwszy w dłonie, przeszła do natarcia – lepkie ręce! Poskramiacz węży! Świerzb! – wykrzykiwała z zachwytem wprost proporcjonalnym do rosnącej paniki w oczach koleżanki, dlatego po chwili namysłu postanowiła wspaniałomyślnie ujednolicić kategorie hasła – o instrument ci chodzi?

- da! – wykrzyknęła uradowana Borysova, której przez myśl przemknęło, że ma do czynienia z szaleńcem – takie o – i znów zaczęła przebierać palcami w powietrzu. Biedna nie mogła wiedzieć, że właśnie obudziła potwora po szkole muzycznej, który aż kipi od nikomu niepotrzebnej wiedzy.

Linka wyprostowała się pierwszy raz od pół roku, ostentacyjnym ruchem poprawiła okulary i z wbitym daleko poza granicę horyzontu spojrzeniem, rozpoczęła swą perorę  – azaliż domniemywam, że rozchodzi się o instrumenty dęte, wszak zasadniczo dzielimy je na trzy grupy, jednakowoż bynajmniej nie ze względu na budulec całościowy, a zaledwie elementu wywołującego wibrację – zakończywszy, wydęła dumnie dolną wargę i pokątnie spojrzała na Borysovą, która w tym czasie z rozwagą zaczęła drzeć swoją wizę.

Stwierdziwszy, że audytorium nie wykazało należytego entuzjazmu i nie chcąc wystawiać Polakom mylnej opinii pomyleńców i wariatów, Linka wróciła do stanu zgarbionego i spuściła z tonu – flet? Klarnet? Do muzycznej to, czy do zwykłej szkoły?

- do zwykłej. Mówi, że wszyscy majo tako czarnyj.

- to może chodzi o flażolet? Ale to takie zwykłe gówno plastikowe – rzuciła z dezaprobatą Linka.

- da! On tako mówi gówno plastikowyj! – w sercu Borysovej na nowo zagościła wiara w lud kraju nad Wisłą.

Ignoranci.