Ukryte piękno

W momencie, kiedy już Linka zgłosi się do jakiegokolwiek lekarza – czego zdecydowanie nie lubi i nie uskutecznia zbyt często - nie ma łatwego życia, gdyż dziwnym trafem budzi w przedstawicielach cechu pokłady współczucia, niczym ranny jelonek, a każda wizyta kończy się nieprzyzwoitą ilością dalszych skierowań, o które wcale nie prosi. I tak oto nakazano jej zbadać krew. Zwlekła się więc z łóżka zdecydowanie wcześniej niż kultura nakazuje, przetarła lico mokrą szmatą i półprzytomna potruchtała do auta. Bycie na czczo nie jest problem, gdyż linkowy żołądek nie funkcjonuje w standardowy sposób, a  Linka dla zasady nie cierpi śniadań. Rano nie jest w stanie wdusić w siebie choćby kanapeczki, ale za to obudzona o 5 śmiało pożarłaby pół tortu.

W przychodni powłócząc nogami, zeszła do katakumb, gdzie mieści się laboratorium i z niemałym zdziwieniem przyjęła fakt, że przed drzwiami nie koczują całe tabory z wielopokoleniowymi rodzinami, nie palą się ogniska i nie suszy pranie. Oczekiwała tylko jedna osoba. Z zadowoleniem rozsiadła się na całkiem wygodnej kanapie i przeszła w tryb czuwania. Po kilku minutach  wsłuchiwania się w wielce irytujące dźwięki muzyki pseudo relaksacyjnej nadeszła jej kolej. Z typową dla siebie energią milczkowatego mruka wlała się do gabinetu, burknęła powitalne regułki i klapnęła na siedzeniu przed Panią Pobierającą Materiał. PPM nie podniosła jeszcze wzroku zajęta stawianiem szlaczków w księgach tajemnych, więc Linka znając swe miejsce w drabinie społecznej cicho czekała. Gdy PPM postawiła ostatnie kółko i krzyżyk, w końcu wzięła linkowe skierowanie, szybko przeliczyła ilość niezbędnych probówek i spojrzała Lince głęboko w oczy i mocno się zasępiła.

- ale pani mi nie zemdleje? – zapytała z trwogą w głosie PPM.

- dlaczegóż miałabym zemdleć? – zapytała z żywym zainteresowaniem Linka.

- bo pani taka blada i wystraszona… - urwała w pół zdania.

- niee, ja zawsze tak dziwnie wyglądam – odpowiedziała szczerze Linka, czym bynajmniej nie uspokoiła PPM. Nie chcąc przyprawić jej o migotanie przedsionków, Linka wspaniałomyślnie postanowiła przemilczeć fakt, że faktycznie w swojej karierze zaliczyła chwilowy brak wizji i fonii podczas pobierania krwi, ale okoliczności były wielce niesprzyjające i każda szanująca się osoba ostentacyjnie padłaby na glebę.

PPM z lekką dozą niepokoju wskazała na fotel, na który Linka posłusznie się przeniosła i podwinęła rękaw. Pani Pobierająca Materiał głośno zachłysnęła się powietrzem. Jej źrenice powiększyły się, policzki rubasznie spąsowiały, a lico rozanieliło w błogim uśmiechu. Zakładając Lince opaskę na przedramieniu,  nieznacznie pochyliła się do przodu i namiętnie zagruchała jej do ucha;

- ależ ma pani piękne żyły...