Kryzys Mikołajowy

5 grudnia, rano. Tajne Obrady Mikołajowej Inkwizycji.

- na nic nie zasługują! Nic im nie kupujcie! – grzmiała Kazik – w szkołach dostaną, z pracy, w domu, od drugiej babci, od drugiej cioci… - wyliczała tocząc pianę z pyska.

- nic nie dostaną, rózgi tylko! – wtrąciła Rodzicielka z dzikim rumieńcem Pierwszego Sekretarza.

- chomąto na szyje i orać nimi pole! – płynąc na fali powszechnego oburzenia, Linka pozwoliła sobie na mały cytat.

I tak jednogłośnie poprzez aklamację postanowiono, że Ulson i Dziwak w Siedliszczu otrzymają na Mikołaja tylko rózgi, co by im się we łbach nie poprzewalało z dobrobytu.

5 grudnia, wieczór.

W powietrzu dało się wyczuć dziwne napięcie i złowrogą ciszę. Nikt z nikim nie rozmawiał, nikt na nikogo nie patrzył. Dzieci wyjątkowo grzeczne tego dnia, ustawiły buciki na korytarzu i bawiły się w pokoju.

Pierwszym łamistrajkiem okazała się Kazik. Mrugając nerwowo, oznajmiła – dobra, jak pójdą spać, to pojadę im coś kupić.

- ani się waż! Po rózgi tylko pójdziesz – skarciła ją szybko Rodzicielka.

Linka, która sama była bliska obłędu, potruchtała po swoje buty i ulokowała je obok dziecięcej wystawki – mnie też daj rózgę, będzie im lżej jak zobaczą, że ja też mam.

Pomysł zaakceptowano jednogłośnie.

5 grudnia, noc.

Linka z potarganym włosem i dzikim spojrzeniem stała na ciemnym korytarzu patrząc na smętnie sterczące kije. Miarowo kołysząc się w tył i w przód, i kręcąc głową z niedowierzaniem, postanowiła coś przedsięwziąć. Po głowie kołatało jej się milion myśli od szybkiego kursu na stację paliw i nabycie chociażby Tigera albo płynu do spryskiwaczy po wyrzucenie butów przez okno i ułożenie krótkiej historyjki o bucikowym potworze. Wybierając coś pomiędzy Linka zaczęła przeczesywać spożywcze zapasy. Nie chcąc Mikołaja przeistoczyć w świątecznego buta,  odrzuciła wszelkie produkty sypkie o długim terminie ważności oraz konserwy. W ramach kompromisu między brakiem słodyczy – których jak na złość nie było - a zdrowym rozsądkiem, wyszukała dwa ostatnie banany i dwie ostatnie mandarynki. Po chwili wahania wzięła jeszcze jedno piwo i tak zaopatrzona uklękła przed butami. Progeniturze siostry wydzieliła owoce, a sobie witaminy w płynie. Nieco podbudowana, choć w gruncie rzeczy nadal strapiona udała się na spoczynek.

6 grudnia, bardzo wczesne rano

Linka po praktycznie bezsennej nocy z płytkiego snu - który bardziej przypominał wicie się w malignie niż regenerujący odpoczynek - została wyrwana przez harmider na korytarzu, któremu wtórował głośny szelest papierków. Wygrzebując się ze sterty szmat, opatuliła się kocem i powoli wychyliła na skąpany w mroku korytarz. Nad butami wyrosła ogromna, burcząca góra. Linka poczuła, jak w jej wątpiach zagnieździł się lodowaty supeł strachu. Przerażona, że historyjka o bucikowym potworze wcale nie jest tylko wymysłem jej chorej wyobraźni, chwyciła za podręczny kij baseballowy i pomału zaczęła szurać papciami. Z każdym kolejnym krokiem burczenie zaczęło przeradzać się w coraz wyraźniejszy gardłowy szept:

- … chyba je popieprzyło… żeby moje wnuki nic od dziadka nie dostały …

Rozpoznawszy w złorzeczeniu standardowe burczenie osobistego Rodziciela, Linka odetchnęła z ulgą -ha! Nie wytrzymałeś presji! – zakrzyknęła z udawaną wyższością, choć widząc wystające z dziecięcych butów czekoladowe Mikołaje, poczuła miłe ciepełko w trzewiach.

Choć i tak patyki okazały się przednimi mieczami świetlnymi, a bestyjki z radością się nimi okładały.

6 grudnia, wieczór.

Dokładnie rok temu o tej samej porze, Linka a propos notki Mikołajowej wspomniała, jak jej ulubiona drużyna  – PGE Skra Bełchatów – grała i przegrała z debiutantem Ligi Mistrzów z Trzeciego Świata.

TO SIĘ ZNOWU STAŁO!

Tylko tym razem debiutant z Trzeciego Świata okazał się Francją.