Tworzenie postaci. Miejsce II – Degenerat

Żeby w pełni zobrazować powagę sytuacji, Linka zrobi coś, czego jeszcze do tej pory nie robiła, a wręcz świadomie unikała – w obawie przed psychofanami – i opisze szczegółowo, i najlepiej jak potrafi swoją zewnętrzną powłokę. Otóż Linka ma głowę i jakiś kadłub. Do tego najczęściej przywdziewa swoją ukochaną, wymiętą parkę, z zimna lico chowa za szalami lub chustami, a ręce objucza w wełnę bez palców. Ogólnie nie wzbudza powszechnej atencji na ulicach, można nawet pokusić się o stwierdzenie, że przemyka niezauważona niczym ninja. Jest jednak pewna grupa społeczna, która bez pudła i mniej niż w 0,05 sekundy lokalizuje Linkę. Grupa ta przestaje nawet mrugać w obawie, że mógłby im umknąć jej najmniejszy i jakże niezgrabny ruch, stają na baczność, prężą klaty i pokazują sprzęt. Linka zupełnie niechcący stała się muzą wszelkich sklepowych ochroniarzy.

Nie wiedząc czemu zawsze, gdy tylko wejdzie do podrzędnego marketu, cała ochrona nagle zaprzestaje niezobowiązujących pogawędek z kasjerkami, porzuca niedopitą kawę na zapleczu, przestaje chrapać zza monitorów i tłumnie wylewa się na halę. Porozumiewając się niczym agenci jej Królewskiej Mości przez walki talki, drepcząc za Linką jak cień. Ta jak na zrównoważoną i stateczną personę przystało, gdy widzi, że oczekuje się od niej podejrzanego zachowania, zaczyna podejrzanie się zachowywać. Rzuca więc ukradkowe, rozedrgane spojrzenia, przed każdym sięgnięciem po dany produkt, rozgląda się w popłochu, czy nikt jej nie widzi, zaczyna kluczyć między alejkami, próbując zgubić ogon. Jeśli standardowe metody nie przynoszą rezultatów Linka przechodzi w tryb bojowy, z piskiem trampek lawiruje między regałami z chemią domową, następnie rzuca pod nogi goniącym ją ochroniarzom puszki z fasolą, by w końcu ukryć się za workami z psią karmą i czekać tam aż do zamknięcia sklepu. Kuriozum osiągała w okresie, kiedy dumnie dzierżyła półmetrowe dredy, wówczas po każdorazowym wyjściu ze sklepu spuszczano za nią psy gończe.

Pewnego razu w okresie przedsylwestrowym Linka została mianowana pierwszym zaopatrzeniowcem. Wybrała się więc do sklepu A po sławetne ruskie, które umieściła w plecaku, a następnie po resztę sprawunków do sklepu B, gdyż serwowana przez nich imitacja szampana była bardziej niż niespożywcza. Tam grzecznie pakowała wszelkie dobra do koszyka, a po stwierdzeniu, że na Sylwestra należy pić a nie jeść, udała się do kasy celem dokonania transakcji. Dziwnym trafem podobne zamiary miała cała ludzkość, więc Linka ustawiła się w kilkukilometrowej kolejce. Przemieszczając się w tempie poruszających się lodowców, Linka w końcu zrównała się z dumnie eksponowaną ichniejszą imitacją szampana. Przestępując z nogi na nogę, nagle poczuła gwałtowne szarpnięcie, a w naturalny sklepowy szmer wdarł się huk tłuczonego szkła. Linka czując skupione na sobie zdegustowane spojrzenia wszystkich dookoła, ze zgrozą spojrzała pod własne nogi. Klnąc szpetnie pod nosem i brodząc po kolana w bąbelkowej pianie, zaczęła zbierać resztki szkła z jej ruskich, które wysunęły się z plecaka i malowniczo skąpały podłogę. Kolejka dziwnym trafem całkowicie popłynęła na fali wina musującego i Linka bez pośpiechu zbierała pokruszone drobinki. Wtem zza jej pleców wyrósł złowieszczy cień. Czując na plecach wypalaną dziurę, Linka odwróciła się i stanęła oko w kolano ze złowieszczym ochroniarzem.

- przepraszam, posprzątam – wydukała zawstydzona.

- nie musi pani, już ktoś idzie. Przewróciła panie te stojące tutaj? – zapytał, wskazując palcem na eksponowane butelczyny.

Linka przecząco pokiwała głową – wypadły mi z plecaka – widząc, że lico Ochroniarza niebezpiecznie zaczęło zmieniać kolory od sinego po intensywną purpurę, a ręka opadła na przytwierdzony do boku paralizator z szelmowskim uśmiechem dodała – mam paragon.