Jelonkowe jasełka

Czakry Linki są otwarte na oścież, a ona sama jest krynicą szczęśliwości za sprawą koncertu Jelonka, na którym w końcu udało jej się być. W końcu, bo polowała – na koncert, nie na Jelonka – już od kilku lat i nigdy układ planet nie był wystarczająco sprzyjający, aby plany ziścić. Najbliżej była któregoś roku na Woodstock, jednak wówczas boleśnie przekonała się o prawdziwości tezy piramidy Maslowa, kiedy to jej głód doznań artystyczno-estetycznych został wdeptany glanami w błoto na rzecz metaboliczno-higienicznych potrzeb. Na swoją obronę może powiedzieć, że wówczas koncert był ostatniego dnia festiwalu i to o godzinie 22:00, co wiązało się z pozostaniem na kolejny dzień, a żel antybakteryjny był na wyczerpaniu.

Tym razem jednak koncert odbywał się w dobrym klubie, a wesoła drużyna Linki w składzie Lucy, Michałowa i JD (od Joanny d’Arc), miały miejsca na antresoli, więc nie groziło im sponiewieranie, czy inne otwarte złamanie gdyby pogo się za bardzo rozhulało. Wartym odnotowania jest fakt, że ów skład skrystalizował się dosłownie w ostatnim momencie i wymianie uległo 50% gromady. Tym sposobem Michałowa i JD zgodziły się jechać na koncert w ciemno, nie wiedząc nic o artyście, który ma występować. Dla Linki jest to prawdziwe życie na krawędzi, bo nigdy nie wiadomo czy nie trafi się na kogoś kto zechce coverować Biebera, albo co gorsza na jego samego.

Wespół zostało ustalone, że wybiorą się statystycznie najbezpieczniejszym możliwym transportem naziemnym, czyli pociągiem. Linka, jako że pierwsza wsiadała miała za zadanie zająć miejsca dla pozostałej części gromady, która dołączy 4 stacje później. Z niemałym trudem rozlała się na czterech miejscach, ułożyła torbę obok i ze zdziwieniem zaobserwowała, że nadal zajmuje tylko jedno siedzenie  – dobrze że zbliżają się święta i trochę przypakuje. Następnie napisała do Pacynki; Jestem w drugim pociągu, pierwszy albo drugi wagon. Oczekując na resztę towarzyszek wyjęła książkę i pogrążyła się w lekturze. Gdy pociąg dojechał do wyznaczonej stacji – o czym uprzejmie powiadomił – Linka zaczęła się rozglądać za znajomymi twarzami, których nigdzie nie było. Gwizd konduktora, drzwi się zamykają i pociąg ruszył, ekipy nie ma. Po chwili dzwoni telefon Linki;

- Jesteśmy już w drugim wagonie i Cię nigdzie nie ma – oznajmiła rzeczowo Lucy

- A w którym pociągu jesteście?

- W pierwszym…

- Pisałam, że jestem w drugim, przesiądzie się na następnej stacji.

- OK.

Linka schowała książkę, telefon trzymała w pogotowiu i w skupieniu wyczekiwała kolejnej stacji. Pociąg się zatrzymał, gwizd konduktora, drzwi się zamykają i pociąg ruszył, ekipy nie ma. Znowu dzwoni telefon.

- Gdzie jesteście? – zapytała zaniepokojona Linka

- Zostałyśmy na peronie – odpowiedziała grobowym tonem Lucy. Linka z grymasem bólu na twarzy chwyciła się za serce i padła na kolana. – dobra żartowałam, ale się boimy, że tak się stanie – zakomunikowała wesoło Lucy. Zawał Linki nie był aż tak groźny, jak się zapowiadał, pomału zaczęła zbierać się z podłogi, przepędzając przy tym mały tłumek gapiów, który zwabiony tanią sensacją chciał sobie zrobić selfie z trupem. – ty choć do nas – dodała na koniec Lucy.

- ej ja też się tego boję.

- widzimy się na miejscu?

- si.

Wobec tak rzeczowych i racjonalnych argumentów dalsza dyskusja nie miała sensu. Linka wyjęła swój podręczny, zdezelowany notes i zaczęła pisać, którąś z notek, wszak nie od dziś wiadomo, że kolej wenie sprzyja. Reszta podróży, jak i zaplanowanego dnia minęła bez komplikacji. Jelonkowe granie naładowało akumulatory wszystkich zebranych, Panowie dali koncert, jaki nie śnił się filozofom. Bawiąc się muzyką i mieszając różne gatunki byli w stanie usatysfakcjonować każdego, nawet najbardziej wybrednego melomana. No może poza ks. Natankiem, który od razu sklasyfikowałby ich na tym samym poziomie co klocki Lego i Hello Kity, i uznał za pomiot belzebuba. Linka i Lucy były zachwycone, a Michałowa i JD, postanowiły dołączyć do groupies – jeśli nie ma, to utworzyć -  i podążać za zespołem przez świat. Linka póki co rozważa nabycie Jelonkowego kasku.