Wielkie powroty: epizod 4 – Nauka jazdy

O wydarzeniach niżej opisanych nie wie absolutnie nikt z Rodziny, dlatego jedynym słusznym posunięciem, aby stan rzeczy się nie zmienił jest publikacja w Internecie.

Zdarzyło się kiedyś, że cała Familia przebywała - podczas jakiegoś letniego weekendu, czy urlopu – w rodzinnym domu Rodzicielki, który można nazwać Gniazdem. Korzystając z pięknej pogody Rodzicielka targana nagłym impulsem postanowiła odświeżyć sobie podstawy prowadzenia pojazdów mechanicznych.[1] Linka powszechnie znana ze swych niewyczerpanych pokładów cierpliwości i ogólnej nieumiejętności do frustracji, jawiła się jako instruktor idealny – mimo, że o jej przygodach za kółkiem krążą pewne mało przychylne legendy (można przeczytać TUTAJ). Jako, że żadna nie posiadała własnego żelaznego rydwanu, wysępiły kluczyki od Rodziciela i ruszyły ku przygodzie.

Linka wyjechała za obszar zabudowany, żeby Rodzicielka nie musiała się obawiać nieprzychylnych spojrzeń Szpiegów, których tam nie brakuje. Zatrzymała auto na prostej, mało uczęszczanej drodze i zamieniła się z nią miejscami. Po krótkim instruktarzu gdzie przód, a gdzie tył, gaz, hamulec i inne przydatne podczas jazdy gadżety, Linka uznała, że część teoretyczną można sobie darować i kazała Rodzicielce ruszać. Ta w pełnym skupieniu, zmarszczyła brwi, aż na jej czole wykwitły głębokie bruzdy, wrzuciła jedynkę i zaczęła delikatnie puszczać sprzęgło. Wozem co prawda rzuciło, ale ruszyły bez większych problemów. Rodzicielka ruszała, zatrzymywała się i znów ruszała, cofała, itp. Najbliższą godzinę spędziły na  różnego typu ćwiczeniach i manewrach, Linka nie pozwalała rozpędzać się jej powyżej 50 km/h, choć ta zdradzała symptomy tzw. „ciężkiej nogi”.

Lico Rodzicielki promieniało z zachwytu i ewidentnie czuła wiatr we włosach, choć okna pozostały zamknięte. Stwierdziwszy, że lekcja wypadła lepiej niż pomyślnie, obie zgodnie postanowiły, że czas wracać do domu, gdzie wychylą w pełni zasłużone, zwycięskie piwo. Linka wskazała po drugiej stronie szeroki zjazd, prowadzący do jakiejś firmy. Rodzicielka w geście niemego zrozumienia skinęła głową, wrzuciła kierunkowskaz i skręciła. Zjazd był naprawdę szeroki, jako że zaraz przy drodze była mała, szutrowa wysepka okraszona z każdej strony wysokim krawężnikiem, zza którego sterczały grube, drewniane słupy, dumnie prezentujące logo ów firmy. Teren po drugiej stronie krawężnika gwałtownie opadał tworząc niewielką polankę, równając się poziomem z przydrożnym rowem. Rodzicielka zgrabnie wjechała w obręb szutrowej wysepki, zatrzymała się, rozejrzała, przeanalizowała wszystkie ewentualności, delikatnie cofnęła, aby jeszcze bardziej ułatwić sobie bezproblemowy wyjazd i w momencie kiedy został jej ostatni manewr odbicia w lewo, żeby auto delikatnym półokręgiem znów znalazło się na drodze – ta wdusiła gaz do dechy i pojechała prosto. Koła zamieliły w miejscu na szutrowym podłożu, żeby w końcu rzucić samochodem do przodu, auto gładko pokonało 30 cm krawężnik i zaledwie o milimetry minęło ogromny drewniany bilbord, szybko staczając się na polankę. Samochód zgasł… Linka otrząsnąwszy się z pierwszego szoku, pobieżnie poklepała się po ciele sprawdzając, czy nic się nie uszkodziło, następnie wzrok swój przerzuciła na Rodzicielkę, która nadal trzymała mocno kierownicę, a wyraz jej twarzy przypominał karpia przed rzezią wigilijną. Uznawszy, że obie przeżyły a ich stan jest zadowalający, w końcu mogła się roześmiać gdyż poza, w której zamarła Rodzicielka nie pozostawiał żadnego wyboru. Po kilku chwilach Rodzicielka w końcu rozluźniła zbielałe knykcie na kierownicy, wypuściła długo wstrzymywany oddech i również zaczęła rechotać, aż początkowy lekko podszyty histerią śmiech przerodził się w zdrowe, tubalne brzmienie.

Linka odpięła pas i ciągle jeszcze rżąc wygramoliła się z samochodu. Traf chciał, że akurat w tym momencie nadjechało inne auto. Kierowca musiał dojrzeć niecodzienny obrazek, bo od razu zwolnił. Linka widząc przyklejone do szyby nosy kierowcy i jego pasażerów zaczęła śmiać się jeszcze bardziej i im wesoło pomachała. Kierowca szybko dodał gazu i zniknął za zakrętem. Każdy bał by się dwóch niezrównoważonych blondynek w akcji, które zaśmiewając się do rozpuku parkują samochód w rowie. Linka ocierając łzy obeszła auto dookoła i ku swojemu ogromnemu zdziwieniu nie dostrzegła żadnych śladów całego zajścia. Płynąc na fali szczęścia przepędziła Rodzicielkę z miejsca, wycofała – w myślach odprawiła hekatombę, ku chwale wszystkich możliwych bogów – i ruszyła. Do dziś nie potrafi wyjaśnić, jak w jednej chwili stała się hybrydą KubicoHołowczyca i wyjechała z tego rowu, znów nie pozostawiając żadnych widocznych śladów na karoserii. Rodzicielka szybko potruchtała, zapakowała się i razem ruszyły w drogę powrotną do domu. Na pytanie, czy chce prowadzić, grzecznie, acz stanowczo odmówiła. Piwo w domu i tak zostało wypite, a kiedy ktoś rzucił pytanie jaki im poszło, zbyły odpowiedź zdawkowymi pomrukami, choć w oczach igrały im złośliwe iskierki.

---

[1] Gwoli ścisłości prawko zdała ćwierć wieku temu i dokładnie w tym samym momencie zaprzestała jakiemukolwiek powożeniu.