Wyuzdane pęciny

Linka przemieszczając się ruchem jednostajnie przyśpieszonym, rozpędem pokonała trzy stopnie i wskoczyła do tramwaju.  Wykonała szybki rekonesans i widząc, że w środku znajduje się raptem kilka jednostek odważyła się zająć miejsce, gdyż prawdopodobieństwo, że starsza dama będzie udawała nad nią okap diametralnie spadło. Z braku lepszego zajęcia – jako że w tramwajach czytać nie może – zaczęła rzucać ukradkowe spojrzenia na współtowarzyszy.

Mimo że nie mamy w tym roku zimy stulecia, temperatura oscyluje w granicach delikatnego przymrozku. Linka nie uchodzi za największego zmarźlucha na świecie, jednak nie gardzi czapką i ciepłym obuwiem. Dlatego od razu w oczy rzuciła jej się pewna zależność. Otóż pasażerów w łatwy sposób można było podzielić  – bynajmniej nie chodziło o apartheid – na dwie grupy. Pierwszą będącą w zdecydowanej mniejszości, do której należała Linka i kilku emerytów, oraz drugą, w skład której wchodzili ludzie młodzi z pęcinami w negliżu. Linka pomału opadła na swoim siedzeniu, co by nie rzucać się niepotrzebnie w oczy, bo nie dość, że jej buty były zdecydowanie powyżej kostki to jeszcze bezczelnie miała ciepłe skarpety do połowy łydki. Nie będąc pewna czy to rodzaj manifestu, brak sprawnej pralki, czy bieda spowodowała, że ów nieszczęśnicy musieli cierpieć katusze w imię wyższych celów. Zastanawiając się nad ich historią i jak to możliwe, że osoby te traktują swoje roznegliżowane kostki jako autonomiczną część ciała niepotrzebującą zewnętrznej warstwy termalnej, spostrzegła, że kilku z nich uporczywie spogląda na jej okutane pęciny. Do końca nie wie, czy było to  napiętnowanie społeczne i rodzaj wymuszenia, żeby na oczach wszystkich wstała i zdarła z siebie jarzmo wełnianego, kapitalistycznego ciemiężyciela,  czy raczej tęsknota za ciepłymi milusimi skarpetkami, bo marzną im dupy. Gdyby nie to, że Linka postanowiła oddać swój 1% podatku na chore dziewczynki, poważnie rozważyłaby kwestię założenia fundacji Wolne kostki dla Tybetu albo Powrót kostek do macierzy. 

 

 

 

Jeśli ktoś nie ma pomysłu na co przekazać swój 1% podatku, to ze swojej strony mogę tylko prosić o pomoc dwóm dziewczynkom chorującym na Miastenię Wrodzoną. Siostry cierpią na niezwykle rzadką odmianę tej choroby jest tylko kilka takich przypadków na świecie, przez co dopiero niedawno udało się je zdiagnozować, a o jakiejkolwiek skutecznej terapii rodzice nie mają co marzyć. Dziewczynki są sprawne intelektualne, ale zupełnie wiotkie, nie chodzą nie biegają, nie poruszają się. Mają problemy z oddychaniem, ale widzą i czują. Dlatego zasługują na pomoc i wsparcie.

KRS 0000037904

W rubryce „Informacje uzupełniające – cel szczególny 1%” podaj: 19261 Adamczak Magdalena i Nina