Pizza z niespodzianką

Raz do roku, Linka przechodzi całkowitą metamorfozę i z beztroskiego luzaka, przeobraża się w ortodoksyjną księgową, rozliczającą PIT każdemu, kto ją o to poprosi. Oczywiście jest to działalność niezarejestrowana i oscylująca na krawędzi szarej strefy, a Linka w dowód wdzięczności otrzymuje niepieniężne dary, głównie czteropaki. Do grona stałych klientów należy jej dobra znajomka Zuz, która w tym roku, w dowód wdzięczności zaproponowała piwo i strawę w nowo otwartej pizzerii, na co Linka z uznaniem przytaknęła.

Linka weszła do restauracji i rozejrzała się po opustoszałej sali. W najodleglejszym kącie w ciemnych okularach siedziała jej znajomka, Linka ciemnych okularów zakładać nie musiała, bo jej korekcyjne są z reguły uwalone na tyle, że skutecznie uniemożliwiają identyfikację. Ich spojrzenia na chwilę się spotkały i ledwo dostrzegalnie skinęły głowami. Linka podeszła do stolika, wysunęła krzesło i bez słowa zajęła miejsce. Zuz wyciągnęła białą kopertę, położyła ją na stole i przykryła dłonią. Po kilku chwilach elektryzującej ciszy przesunęła dłoń ze skrywaną zawartością w jej stronę. Linka szybko przechwyciła kopertę i schowała do torby.  Mając część oficjalną za sobą, Zuz zdjęła przyciemniane okulary, zamówiła dla nich piwo i standardowo zaczęła radośnie trzeszczeć, do czego Linka od razu się przyłączyła. Czas im płynął na rozmowach o wszystkim i o niczym, Linka tradycyjnie dała upust swej frustracji związanej z tym, że Akademia znowu nie przychyliła się do jej zdania i Oscary wręczyła nie tym, co trzeba. Jak wiadomo, trzeszczenie wykańcza i odwadnia, więc wzięły po jeszcze jednym piwie i zaczęły lustrować menu.

- którą chcesz? – zapytała Zuz.

-wszystko jedno, byleby nie z ananasem, brzoskwinią, albo rybami – odpowiedziała z dezaprobatą Linka.

- nie mów, że odpowiada ci z kaszanką, nr 18 – powiedziała z powątpiewaniem.

- o fuj, tylko barbarzyńcy zamówiliby pizzę z kaszanką – Linka wykrzywiła się w grymasie obrzydzenia  - co myślisz o nr 6, wydaje się ludzka i nie jest droga za 18 zł.

- pieczarki, szynka, sos pomidorowy, ser, bazylia – przeczytała z aprobatą – może być, idę zamówić – mówiąc to Zuz wstała i udała się w stronę baru.

W międzyczasie lokal zapełnił się po brzegi, zrobiło się gwarno i radośnie, a Pan kucharz mając miliony zamówień i nikogo do pomocy, czas oczekiwania wydłużył do granic przyzwoitości. Trzeszcząc dalej wesoło i sącząc trunki, w końcu doczekały się swojej strawy. Kucharz żwawym krokiem podszedł do ich stolika, bacznie się im przyglądając i przekrzywiając głowę z niedowierzaniem.

- pani na pewno chciała nr 18 – zapytał z nieukrywanym zdziwieniem Zuz.

- no taaaak – odpowiedziała pewnie.

Kucharz postawił na ich stoliku parującą pizzę i drobiąc szybko, schował się za kontuar, bojąc się, że zaraz zostanie zawołany.

- co się stało tym pieczarkom?  – zapytała Linka zniżając głowę, prawie brodząc nosem w pizzy.

- to kaszanka! – krzyknęła z przerażeniem Zuz – no ale przecież to była  nr 18!

- nieee, nasza była nr 6 za 18 zł – wysyczała przez zęby Linka, miażdżąc przy tym koleżankę spojrzeniem.

- powiedziałam cenę – wyszlochała Zuz spod stołu, chowając się przed światem.

Na szczęście kubki smakowe Linki zostały skutecznie znieczulone piwem, więc konsumpcja była całkiem udana. Choć zgodnie doszły do wniosku, że za pewne były jedyną klientelą w krótkiej historii lokalu, która zamówiła pizzę ze specjalnym dodatkiem, po czym skrzętnie go zdrapały zostawiając po sobie kaszankowy kopczyk.