W krzyżowym ogniu pytań

Z całą stanowczością można stwierdzić, że Linka jest nałogowcem. Nie chodzi tu o jej wieloletnią przygodę z amatorskim hazardem, czy jeszcze dłuższym zamiłowaniem do boskiego, złotego trunku. Linka jest uzależniona od herbaty i słodyczy. O ile pierwsza kwestia nie roi zbyt wielu problemów, o tyle przy drugiej zaczynają się schody. Niepokojącą kwestią nie jest linkowa waga, bo ta zatrzymała się na poziomie licealnym i znacząco nie rusza w żadną stroną, najprawdopodobniej jest to zasługa 11 tasiemców w jelicie – chłopaki dobrze się sprawują. Problemem jest małoletnia konkurencja. Ulson jeszcze jest za mała, żeby penetrować sekretne skrytki na wysokościach, choć coraz lepiej wykorzystuje proste narzędzia, takie jak stołki, krzesła, czy dorosłych. Za to Dziwak ze zręcznością Tarzana wspina się po wszelkich szafkach, wykazując przy tym zdolności tropicielskie posakowca bawarskiego. Jednak w swej dziecięcej naiwności nie pojmuje, że sukcesem zbrodni doskonałej nie jest łup, tylko brak dowodów obciążających, co wiąże się z zatarciem wszelkich śladów, alibi, koneksjami i posiadaniem kompromitujących taśm z prokuratorem generalnym, senatorem i kozami w roli głównej.

Dlatego, gdy Linka wmaszerowała zmęczona do swojej samotni, a jej zwyczajowy bałagan był bogato upstrzony papierkami po Mambie, sążnie zaklnęła. Mimo że, żaden z niej wychowawczy autorytet postanowiła, wygłosić siostrzeńcowi moralizatorskie kazanie. Jednak żeby nie wyjść na socjopatę na głodzie, który żałuje dziecku gumy rozpuszczalnej, postanowiła zakamuflować swoje intencje pod pretekstem naruszenia prywatności i grzebania w cudzych rzeczach.

- Dziwak!!! – zakrzyknęła swym najbardziej urokliwym głosem. Ten stawił się w 0,01 s. – dlaczego grzebiesz w moich rzeczach?

- nie grzebie! – sparował atak z pokerową miną. Powieka nawet mu nie zadrżała.

- nie kłam Młodzieńcze! Przecież widzę wszędzie papierki! Nie można ruszać cudzych rzeczy  – nie zaprzestawała w natarciu Linka.

- no a superzłoczyńca może?

- nie może, ale to robi, dlatego jest zły – odpowiedziała lekko zbita z tropu.

- no ale ty będziesz mogła grzebać w moich rzeczach.

- nie chcę grzebać w twoich rzeczach. Nikt nie może, to kwestia kultury – powiedziała, przeczuwając, że sprawy zaczynają przybierać niepokojący obrót.

- co to jest kultura? – zapytało Dziecię.

 Linka już w tym momencie wiedziała, że wtopiła. Ze stoickim spokojem zaczęła tłumaczyć zagadnienie z podziałem definicji na kulturę, jako dobre wychowanie, oraz materialne i niematerialne wytwory człowieka. Gdy zakończyła swój wywód,  wrócili do sedna sprawy.

- a pan burmistrz może grzebać?

- nie.

- a dyrektor?

- nie.

- a pani Alina? (przedszkolanka)

-nie, nikt nie może.

- no a policja? – nie poddawał się Dziwak.

- nie, chyba że ma nakaz sądu.

- co to jest nakaz.

- takie specjalne pozwolenie.

- co to jest sąd?

- sąd to taka instytucja…- Linka już wiedziała, że popełniła strategiczny błąd.

- co to jest instytucja? – zapytał Dziwak, a w oczach igrały mu złośliwe iskierki. Linka mimo wszystko wyjaśniła, po czym wróciła do definicji sądu.

- no ale, jak oni mogą udowodnić winę?

- no są różne dowody, np. odciski palców…

- co to są odciski palców? – zapytał zachwycony Dziwak.

Linka dostała niekontrolowanego skurczu, a oko niebezpiecznie zaczęło jej latać, jednak wyjaśniła ideę linii papilarnych. Chcąc z pompą zakończyć swój wywód i nastraszyć małego kryminalistę, nie omieszkała wspomnieć, że kłamcy i złodzieje kończą w Alcatraz. Dziwak, który zaczął już przysypiać podczas długiej i nudnej perory cioci, zwęszył szansę do kolejnej serii pytań.

- Dziwaku masz tu proszę resztę Mamby i idź wykończyć kogoś innego – powiedziała skrajnie wykończona, zdając sobie sprawę z przegranej potyczki.

Mamba nie była tego warta.