Wielkie powroty: epizod 5 - Błękitkowanie

Było to roku pańskiego 2011 października 13. Pomimo pięknego, słonecznego dnia Linka posiłkując się swoim analitycznym mózgiem, wysunęła smutny wniosek, że do naszej umiarkowanej strefy klimatycznej nieubłaganie zbliża się zima i warto byłoby wykorzystać ostatnie przebłyski słońca na oficjalne zamknięcie sezonu błękitkowania, czyli szusowania motocyklem. Nie czekając, szybko wprowadziła śmiały plan w życie, przywdziewając na siebie cztery warstwy przyodzienia  - czym upodobniła się do rasowej matrioszki - chwyciła swój smoczy kask i szczęśliwa pognała na swojego wiernego rumaka. Nic nie zapowiadało nadciągającej tragedii... Jak zwykle jazda budziła w Lince pokłady ekstazy, gdzie na całkowitym bezludziu mogła ostatni raz w sezonie poczuć wiatr we włosach. I wtedy stało się. Wielkie jeeeeeebut! Błękitkiem zaczęło wywijać na lewo i prawo, jak mocno podchmielonym wujkiem na weselu. Linka mocno się napracowała, nim w końcu zdołała opanować dwa razy cięższego od siebie przeciwnika i to na 5 biegu. Nadludzkim wysiłkiem udało się jej utrzymać równowagę i spektakularnie nie rozsmarować się na asfalcie. Po zatrzymaniu i uzyskaniu w miarę stabilnej pozycji oczywiście na tyle, na ile pozwalały na to roztrzęsione kolana, przyszła pora na oględziny i bilans strat.

Linka - nie zlała się, jest dobrze. Guz na piszczeli, który momentalnie wykwitł paletą barw, da się przeżyć.

Błękitek - tylna opona poszła w pizdu.

Linka - szpetnie zaklnęła.

Błękitek- milczy zawstydzony, nie jest w stanie jechać.

Linka - szuka telefonu, znowu szpetnie zaklnęła, bo znowu o nim zapomniała.

Przyglądające się wszystkiemu wiewiórki - szyderczy śmiech.

Nie pozostało jej nic innego jak otrzeć łzy, ślinę i gile, zakasać rękawy i pchać Błękitka do domu. W końcu to tylko kilka kilometrów totalnego zadupia i 130 kg kupy żelastwa. Idąc tak w samotności, pot zalewał jej oczy i cycki, szybko cztery warstwy odzienia przypomniały o sobie. Nagle stanęła jak wryta, bo jej czułe nozdrza wychwyciły delikatny zapach palonej trawy. Uradowana ciesząc się bliskim spotkaniem z cywilizacją, niesiona na skrzydłach wiatru przyśpieszyła i wtedy przyjemna woń przeszła w zapach pieczonych ziemniaków, by po chwili śmierdzieć już tylko spalenizną. Zdezorientowana rozejrzała się by zlokalizować źródło zapachu i wtem, wzrok jej padł na tylne koło towarzysza niedoli, gdzie tarcie gołej felgi o asfalt pozostawiało za sobą rasowe znaki dymne. Niewzruszona ruszyła dalej, na horyzoncie zaczęły majaczyć nieśmiałe kształty kolonizacji. Gdy już znalazła się w centrum osadnictwa, nie patrząc nikomu w oczy, zawstydzona liczyła na jakiś odruch człowieczeństwa i chociaż ciche westchnienie współczucia z ust bliźnich, lecz ci pozostali niewzruszeni. Jednak na jej drodze nagle pojawił się ON. Samochód z naprzeciwka najpierw zwolnił, by w końcu zatrzymać się, szyba powoli opadła i w oknie pojawiła się łysiejąca, bezzębna głowa

- yyyy…eeee…ekmh… gdzie jest ulica Powstańców Wielkopolskich?

 Linka w przypływie nagłej nienawiści do świata ułożyła sobie w głowie nikczemną odpowiedź, która wymanewrowałaby nieczułego osobnika do Mordoru, jednak bezsilna wzruszyła tylko ramionami i ruszyła dalej w stronę zachodzącego słońca.