Higienistka z piekła rodem

Jak przewidział Leslie, Linka odszczekuje poprzedni wpis, który był oczywiście małym primaaprilisowym żartem. W jej rodzinie robienie sobie kawałów w tym dniu jest niepisaną tradycją, a że wszyscy odznaczają się zamiłowaniem do czarnego humoru, sytuacje bywają różne. Choć mimo wszystko zerwany dach, wygrane w radiowym konkursie, czy wyimaginowane mordy Luny, nie umywają się do najlepszego wkrętu, którego Linka doświadczyła będąc zaledwie wyrostkiem.

Było to dawno, dawno temu w zamierzchłych czasach średniowiecza, kiedy Linka uczęszczała do jednej z wczesnych klas szkoły podstawowej, kiedy była jeszcze wzorową uczennicą, kiedy nic nie wskazywało, że wyrośnie na to, na co wyrosła - słowem bardzo dawno temu.

Podczas jednej z lekcji pilnego studiowania literek w elementarzu, wywody Pani przerwało nagłe i mocne szarpnięcie drzwiami. Te otworzyły się z rozmachem, a do klasy energicznie wkroczyła szkolna Higienistka.

- za 5 minut wszyscy mają się stawić w moim gabinecie na obowiązkowe szczepienie – zakomenderowała Higienistka, paraliżując dzieci świdrującym spojrzeniem, po czym z takim samym rozmachem odwróciła się na pięcie i wyszła.

Na dzieci padł blady strach. Pani łagodniejszym głosem powiedziała, że na pewno boleć nie będzie i że mają ustawić się parami przed drzwiami. Wszyscy uczniowi na miękkich nogach udali się na miejsce zbiórki, zbyt przerażeni, aby protestować, choć co bardziej wywrotowe jednostki, próbowały oponować, jednak Pani szybko je spacyfikowała. Dzieci wyległy na korytarz i ze zwieszonymi ramionami w milczeniu zaczęły maszerować do gabinetu Higienistki. Po drodze mijali innych uczniów, którzy jak w transie wylegli na korytarz ze swoimi nauczycielami i w niemej procesji przyłączyli się do reszty. Przed gabinetem zaroiło się od dzieci, choć jak na takie skupisko małoletnich było zadziwiająco cicho. Ciszę od czasu do czasu przerywały tylko tłumione okrzyki dobiegające zza zamkniętych drzwi.

Nagle drzwi od gabinetu otworzyły się i zaczęli ciurkiem wypływać z nich uczniowie, którzy przyjęli już swój zastrzyk. Wszyscy pojękiwali, trzymając się za ramiona, jakby doznali ran wojennych, niektórzy powłóczyli nogami, inni przecierali łzy. Żadne z nich nie przemówiło ludzkim głosem. Zgromadzonych przejął dojmujący strach. Dzieciom odpłynęła krew z twarzy, gdzieniegdzie słychać było histeryczne wybuchy śmiechu lub płaczu. Kolejka stopniowo się zmniejszała, a piekielny gabinet pochłaniał coraz to nowe klasy. Wszyscy wychodzili poturbowani jak bo bliskim spotkaniu z moździerzem. W końcu przyszedł czas na klasę Linki.

Uczniowie zaczęli tłoczyć się, jak pingwiny w niewielkim pomieszczeniu, wypychając na przód najmniejszych i najsłabszych. Higienistka wyłoniła się zza parawanu z maseczką chirurgiczną na twarzy i strzykawką z igłą, którą śmiało można by spenetrować mózg słonia, wkuwając się przez jego zad. Przy niej pielęgniarki z Silent Hill to grzeczne pensjonariuszki. Dwie dziewczynki zemdlały, trzech chłopców się zmoczyło, reszta wybałuszyła oczy, a żuchwy opadły im do kolan. Wtem Higienistka energicznym szarpnięciem zdarła maseczkę, która tak skrzętnie chowała jej olśniewający, promienny uśmiech.

- PRIMA APRILIS! – zakrzyknęły jednocześnie Higienistka i Pani.

Szok był tak wielki, że dziecięce mózgi dopiero po minięciu pełnego cyklu księżycowego zrozumiały czego właśnie były świadkiem. Radość była przeogromna, tym bardziej że dzieci mogły zemścić się na pozostałych, niczego nieświadomych uczniach, którzy czekali na swoją kolej przed gabinetem. Stąd te ofiary III wojny, wylewające się ciurkiem z gabinetu bowiem wszyscy, zbyt mocno wczuwali się w swoją rolę - Higienistka kazała.