Szukajcie a znajdziecie

Raz do roku nadchodzi czas, kiedy Linka dobrowolnie poddaje kontroli stan swojego uzębienia. Jest to czas smutny i traumatyczny, bo tak jak ogół ludzkości z zasady trwoży się strasznie na samą wzmiankę o złym i okrutnym dentyście. Niemałą zasługę za tan stan rzeczy ponosi piekielna kaseta VHS z filmem Dentysta z 1996 roku, którą to Linka obejrzała będąc zaledwie wyrostkiem. Obraz wrył jej się na tyle w pamięć, że idąc do gabinetu zamiast dumnie prezentowanych certyfikatów i dyplomów stomatologa, wolałaby zobaczyć podpisaną deklarację, że rzeczony dentysta nie ma latynoskiego czyściciela basenów, z którym mogłaby zdradzić go żona.

Linka swojego osobistego dentystę zdecydowanie lubi, głównie dlatego, że jest takim samym milczkowatym mrukiem jak ona. Nie lubi tylko samego momentu wejścia do pomieszczenia. Linka powątpiewa, czy przestępując bramy niebios, można zostać w równym stopniu znokautowanym tak mocnym natężeniem jasności, co w rzeczonym gabinecie. Idealnie białe ściany, idealnie białe meble, idealnie biały kitel i wyszczerzone w uśmiechu idealnie białe zęby, a to wszystko tam mocno kontrastujące z hebanowo brązową opalenizną stomatologa i to o każdej porze roku. Gdy jej źrenice dostosują się do zabójczego światła, w końcu może zdjąć z twarzy ochronną samościemniającą przyłbicę do spawania i rozpocząć grę.

Linka jest klientem mocno specyficznym i dentysta chyba tylko przez sympatię nie zabrania jej do siebie przychodzić. Otóż Linka została obdarzona przez naturę wyjątkowo zdrowymi zębami. Jej coroczne kontrole umierają śmiercią naturalną, a ona notorycznie nie dokłada się do dentystycznej opalenizny.  Z większą częstotliwością dochodzi do pełnego zaćmienia, niż ona wykształci choćby ubytek, mimo że bardzo się stara, pochłaniając śmiertelne dawki węglowodanów. Jednakże po tylu latach współdziałania zdążyli stworzyć cały ceremoniał.

- co tym razem? – zapytał z nadzieją w głosie dentysta.

- nic. Kontrola tylko – odpowiedziała Linka i widząc smutną minę dentysty, szybko dodała – chyba mam trochę kamienia z tyłu.

Dostrzegając ledwo tlącą się iskierkę nadziei, stomatolog przystąpił do oględzin.

- zęby ok – powiedział z nutą rozczarowania w głosie dentysta – faktycznie jest trochę kamienia, ale mizerny – biedak posmutniał do reszty i ze zwieszonymi ramionami przystąpił do odkamieniania.

Żeby nie było - dentysta dwoił się i troił, schylał, zginał i wyginał, żeby cała interwencja nie trwała mniej niż 1,5 min. Wtem nagle zatrzymał się w półobrotu i wstrzymał oddech. W pełnym skupieniu poprawił reflektor i wytężył wzrok, pomimo zakrywającej twarz maseczki, Linka dostrzegła jak cały promienieje.

- jest niewielka próchnica! – wykrzyczał z radością dentysta – to co wizyta za tydzień?

- oblommh – odpowiedziała Linka z wacikami i lusterkiem powiększającym w paszczy. W końcu dołoży się do jego opalenizny.