Wzrokowy pożeracz

W ostatnim czasie w pracowniczym przybytku Linki dwa razy na stół wjechały torty. Pomijając okazje takowej rozpusty Linka była wielce ukontentowana, gdyż jak wieść niesie, jest niepoprawnym obżartuchem, co lepszych rzeczy. Za pierwszym razem zaproponowano jej drugi kawałek, a ta uznawszy, że odmowa będzie bardziej niż krzywdząca, szybko wystrzeliła ze swoim talerzykiem, żeby nikt jej nie ubiegł. Za drugim razem, propozycja taka nie padła, więc Linka tylko pożerała tort wzrokiem, śliniąc się przy tym obficie. Koleżanka Nataszka widząc, że Linka straciła kontakt z otoczeniem i przestała mrugać, nie wytrzymała presji i nakazała jej wziąć kolejny kawałek ze słowami: widać po oczach, że chcesz. Linka nie wie, czy akurat oko jej uciekło, ale niegrzecznie byłoby odmówić. Sytuacja ta obudziła w niej mocno wstydliwe wspomnienie, zagrzebane gdzieś w zakamarkach pamięci.

Będąc w liceum Linka miała znajomkę Zieloną, która uczęszczała do szkolnej stołówki na obiady. Jako że Zielona jadła mniej niż topowe modelki, z reguły była w pełni usatysfakcjonowana pierwszym daniem, a drugie tylko wybiórczo dziobała. Dlatego zaproponowała kiedyś Lince, żeby ta jej towarzyszyła i pomogła uporać się z obiadem. Linka została wychowana w duchu, że jedzenia się nie marnuje i lepiej dostać gorączki z przejedzenia niż coś wyrzucisz, więc radośnie przytaknęła. I tak trwała ich komitywa, Zielona zjadała zupy, a Linka zerowała prawie nietknięte danie drugie. Wszyscy byli szczęśliwi, a współczynniki wyrzucanego jedzenia w stołówce diametralnie spadły.

Jednak nic nie trwa wiecznie, a idealna symbioza z impetem legła w gruzach w pewną środę. Dyrekcji we łbach się poprzewracało, rzucili groszem i na danie drugie kucharki zaserwowały schabowe. Jak wiadomo jeszcze się taki nie urodził, co by wzgardził schabowym i nawet jeśli normalnie na obiad wystarczą mu waciki nasączone sokiem, schabowego wsunie po ostatni okruch panierki. Nie inaczej było z Zieloną. Linka znając swoje miejsce w szeregu, w milczeniu siorbała przedwczorajszy kompot. Pogrążając się w odmętach rozpaczy nie zauważyła, że wraz z koleżanką usiadły naprzeciwko stołu obleganego przez Ciało. Ciało zajadało swoje porcje nie rozglądając się po sali, jednak pośród Ciała był On – Dyrektor Mlask Fiutek.[1] Dyrektor podobnie, jak niedawno Nataszka nie wytrzymał presji, wstał, podszedł do niczego niespodziewającej się Linki i gestem zaprosił ją do pustego stolika. Łagodnym tonem zagaił swobodną rozmowę, wypytując Linkę skąd jest, do której klasy chodzi, o sytuację polityczną plemienia Mau Mau, aż w końcu walnął, czy Linka aby nie przymiera głodem. Jej mózg będąc przyćmiony unoszącym się zapachem schabowych, miał pewne trudności z wysnuwaniem przyczynowo skutkowych wniosków i nie rozumiejąc, o co Dyrektorowi chodzi, odpowiedziała tylko, że nie. Ten zmarszczył swe krzaczaste brwi i z nieukrywaną trwogą w głosie orzekł: jeszcze nigdy nie widziałem, żeby ktoś takim głodnym wzrokiem patrzył na schabowego. Linka oblała się rozległym rumieńcem sięgającym od pięt po końcówki dredów, spuściła głowę, odburknęła coś i drobiąc szybko niczym gejsza na wyścigach, uciekła odprowadzana  taksującym spojrzeniem Dyrektora. Już nigdy nie pojawiła się na stołówce.

---

[1] Mlask Fiutek jest anagramem prawdziwego imienia i nazwiska.