(Nie)zwykły spacer

Po ciężkim dniu w pracy Linka przemoczona, wymięta i zmęczona wracała do domu. Jedyne o czym nieśmiało marzyła prowadząc samochód to odrobina spokoju i suche miejsce do zdechnięcia.

 Wjechała niepostrzeżenie do garażu i już miała udać się do domu,  gdy ziemia zaczęła obsuwać się jej spod nóg. Początkowe delikatne wibracje stopniowo przeszły w regularne trzęsienie odznaczając się na skali Richtera. Do wstrząsów sejsmicznych dołączyły również wrażenia akustyczne zwiastujące rozpoczęcie sezonu godowego mastodontów.  Zaskoczona Linka z trudem łapiąc równowagę zaczęła wyglądać źródła przeraźliwego jazgotu. Zza ogrodowego zakrętu z nadświetlną prędkością wyłoniła się wataha dzikich bestii, wzbijając w niebo tumany kurzu. Szarżowała prosto na oszołomioną Linkę, która wiedziała, że została namierzona i na ucieczkę nie było już szans. Stanęła pewnie w rozkroku zapierając się ze wszystkich sił gotowa na zderzenie z ciężarówką. Dzieci jedno po drugim rzuciły się na wątłą Linkę i uwięziły ją w śmiercionośnym uścisku bezlitośnie krusząc kości. Do standardowego kompletu nieletnich dołączyła jeszcze jedna jednostka - nieco starsza od Dziwaka – MiMi, która jest latoroślą linkowej kuzynki i zagościła w Siedliszczu na wakacje. Linka nie miała wyjścia tylko pokochać jak swoje.  W efekcie została zatopiona w dziecięco-aryjskiej masie i dopiero po chwili udało jej się odkleić od siebie nieletnich, czemu towarzyszyły głośne odgłosy ssąco-cmokające.

- pójdziemy na spacer z Luną? – zapytał Dziwak w ekstazie.

- nie wiem, czy Luna będzie chciała – odpowiedziała Linka rozglądając się za psem, który zapewne wykopał wał, żeby odgrodzić się od zgubnego nadmiaru dziecięcej czułości, albo uciekł do Meksyku. Widząc, że dzieci nie zostały przekonane szybko dodała – muszę zjeść obiad a wy kolację. Jak grzecznie zjecie to pójdziemy – zawyrokowała Linka a przebiegły cień przemknął jej po twarzy.

Był to cios poniżej pasa, bo dzieci nigdy nie jedzą grzecznie kolacji, a posiłek z reguły kończy się awanturą, fochem, dżemem w oku lub nożem w nerce. Nie tym razem. Pacholęta nie dość, że zjadły to jeszcze wylizały talerze i z głośnym beknięciem zakończyły posiłek. Przebierając niecierpliwie nóżkami przeszły w tryb spacerowej gotowości. Gdy tylko Linka dała hasło do wyjścia dzieci wrzeszcząc opętańczo pobiegły na dwór. Sama zrezygnowana zgarbiła się jeszcze bardziej niż zwykle i smętnie powłócząc nogami poszła objuczyć Lunę, żałując w duchu, że tylko pies będzie na smyczy. Nim opuściła włości racjonalnie podeszła do sprawy przeżycia z watahą niestabilnych emocjonalnie jednostek i szybko zgarnęła kilka drobiazgów, które miała nadzieję pomogą jej okiełznać bandę dzikich atomów. O dziwo nawet Luna nie zareagowała z typowym dla siebie entuzjazmem widząc współtowarzyszy wędrówki, a z jej brązowych oczu Linka wyczytała dość jasny przekaz: Te człowiek, chyba sobie jaja robisz.

Zgodnie z przewidywaniami Linki, gdy tylko wesoła gromada zamknęła za sobą furtkę, zaczęły się histeryczne krzyki kto ma prowadzić psa, w którą stronę należy iść i czy znowu podniosą ceny paliw. Do tego w mgnieniu oka Ulson oddaliła się i przekroczyła granicę stanu. Będąca na skraju wytrzymałości Linka sięgnęła po radykalne środki – o dziwo nie był to paralizator. Z konspiracyjną miną wydobyła z kieszeni zmięty skrawek papieru i teatralnym gestem rozłożyła mapę Wiedźmina.[1]

 - śmierć i zaraza nam wszystkim! – zakrzyknęła Linka z obłędem w oczach.

Dzieci ucichły i z przekrzywionymi głowami zaczęły lustrować Linkę, która w międzyczasie wdusiła każdemu do łapki kawałek kredy, który na potrzeby chwili zamienił się w kryształ mocy. Przymykając powieki,  rozedrganym głosem wprowadziła ich w zarys świata, w jakim się właśnie znaleźli. Zaczęła wykrzykiwać, dźgając przy tym mapę paluchem, że przebywają w Przełęczy Smoków i że jedynym sposobem na ocalenie będzie zostawianie śladów. Pacholęta ochoczo przystąpiły do znakowania wszystkiego w zasięgu swych małych rączek. Kolejno mijali wodospady lawy i rzeki płomieni, stawili czoła hordzie orków, bandzie cyklopów i stadzie gryfów. Musieli przebrnąć przez deszcz nieumarłych, znaleźć sposób na syreni śpiew i omijać pikujące smoki. Dzieci zgodnie wymieniały się mapą oraz przekazywały sobie lejce od ich wiernego i nieustraszonego wilka przy z góry wytyczonych portalach.

Cała wyprawa z boku musiała wyglądać dość ekscentrycznie, bo nagle chodniki opustoszały, kobiety zaczęły zatrzaskiwać okna i opuszczać żaluzje, samochody zakręcały z piskiem opon, a w lokalnych sklepach i przedsiębiorstwach pośpiesznie odwracano tabliczki z napisem ZAMKNIĘTE.   Gdy o dziwo w jednym kawałku zatoczyli koło i stanęli przed wrotami pałacu wierny i nieustraszony wilk zawetował długość spaceru i zarył się głęboko w asfalcie. Linka w myślał zwyzywała Lunę od włochatych kolaborantów, ale wiedząc, że o ile z dziećmi sobie poradzi o tyle w starciu z geriatryczno-chimerycznym psem jest bezsilna. Nie było innego wyjścia jak wydłużyć wyprawę o kolejne kółko i znów nieść spustoszenie na trakcie. Finał wyprawy miał miejsce w kałużowym oceanie, w którym Linka pozwoliła brodzić dzieciom w skarpetkach, na co sąsiedzi prawie wezwali policję.

- jutro też pójdziemy na spacer z Luną – oznajmił brudny i mokry Dziwak nie pytając Linki o zdanie.

- TAAAK – zakrzyknęły brudne i mokre Ulson i MiMi nie czekając na odpowiedź Linki.

Jutro to wezmę chwilówkę i kupię wam tablety, jak normalnym dzieciom – pomyślała zrezygnowana, acz czysta Linka.

---

[1] Grać niestety nadal nie może, ale przynajmniej zrobiła użytek z bonusów z magicznego czarnego pudełka.