Wielkie powroty; epizod 7 – Paryż

- chcecie jechać na 5 dni do Paryża? Za całe 25 zł? – zapytała enigmatycznie koleżanka Mała Czarna.

- TAAAAKKK! – wykrzyknęły radośnie Ula i Linka nie zadając żadnych dodatkowych pytań.

Było to zaraz po maturze, kiedy ani wiek, ani letni czas wakacyjny nie sprzyjały wnikliwemu indagowaniu. Zostały w pełni usatysfakcjonowane faktem, że opiekunem wycieczki ma być ich równolatek i dobry znajomek całej szkoły, który jak co drugi długowłosy metal odznaczał się znamienną ksywką Jezus. Linka miała blade pojęcie całego przedsięwzięcia, odgórnie chodziło o wzięcie udziału w jakiejś manifestacji – powód nikogo nie interesował – w zamian za co ich dobroczyńcy – których personalia nikogo nie interesowały – rzucą groszem na ich wikt i opierunek.

Wesoły autobus pokonał trasę z Polski do Francji w jedyne 23 h. Na pokładzie ostały się tylko dwie trzeźwe jednostki - kierowca i Linka, która po zaaplikowaniu śmiercionośnej dawki aviomarinu bała się spojrzeć chociażby na butelczynę Amolu. Głównie dlatego, że kierowca musiał stawać na każdym możliwym zakątku autostrady, gdzie można było znaleźć toaletę albo karton, autobus jechał w tempie poruszających się lodowców. Gdy cysterna na kółkach dotoczyła się na przedmieścia Paryża i zaparkowała pod wyznaczonym dla nich hotelem, ktoś przekazał im szczątkowe informacje, że jedynym ich obowiązkiem jest stawienie się następnego dnia na manifestacji, która oględnie miała dotyczyć spraw Bliskiego Wschodu i praw kobiet, nadal nikt nie był na tyle zainteresowany, żeby drążyć temat.

Chcąc jak najlepiej wykorzystać hojnie dany im czas wolny, radośnie postanowiono rzucić się na miasto i w trybie przyśpieszonym zwiedzać co się napatoczy. Tak ukształtowała się grupa ok 20 owieczek z Jezusem jako pasterzem. Głodna wrażeń brać przedostała się metrem do centrum i z rozdziawionymi paszczami, kręcąc od lewej do prawej głowami, radośnie brnęli w głąb miasta nad Sekwaną. Niczym rasowi turyści za punkt honoru wzięli sobie dokulanie się do mekki każdego zbieracza złomu i zobaczenie Wieży Eiffla. Po kilku minutowej zadumie u jej rozkraczonych nóg zgodnie stwierdzono, że nie ma co oglądać i wszyscy bardziej zainteresowali się pacyfikacją przez policję biednego handlarza odpustów bez akcyzy.

 Nie chcąc narazić się na łaskę nieznanej im nocnej komunikacji miejskiej zarządzono odwrót. Jak po sznurku wrócili po swoich śladach, zbierając po drodze pozostawione przezornie okruszki i skarpety. Wszyscy grzecznie załadowali się do podziemnego pociągu i wspólnie odliczali na palcach 10 przystanków. Dumni jak pawie, że sami zorganizowali sobie bezpieczną i opiewającą w walory kulturalne wycieczkę, wylali się na znajomą stację, którą zobaczyli pierwszy raz w życiu. Zatrwożona trzódka zbiła się w ciasną grupę i łypiąc podejrzliwie na otoczenie wspólnie przesunęła się w stronę rozkładu. Po wnikliwej analizie mało przyjaznego francuskiego planu jazdy zawyrokowano, że faktycznie udali się 10 przystanków, ale nie w te stronę. Nie widząc lepszego rozwiązania niż udać się metrem w drogę powrotną, skupione stado odwróciło się na pięcie i z impetem odbiło od zablokowanych bramek wejściowych. Nastąpiło zbiorowe odpłynięcie krwi z twarzy, wszak okazało się, że ich błędny kurs był ostatnim tego dnia i dworzec zamknięto.

Jezus jak na przewodnika stada przystało zarzucił zamaszyście długim włosem i ruszył w tłum autochtonów w celu zdobycia mapy. Stado rozluźniło szeregi, bo po początkowej panice zgodnie stwierdzono, że w sumie zgubić się w jednym z największych miast Europy brzmi godnie. Z szelmowskimi uśmiechami na rumianych licach udali się ufnie za swym pasterzem. Przewodnik uzyskał potrzebne informacje wyznaczające trasę do głównego dworca i tylko ze zdziwieniem napomknął, że wszyscy odradzali mu pójście na skróty mówiąc, że droga brnie przez szemraną dzielnicę. Jednogłośnie postanowiono zbagatelizować fragment świadczący o uprzedzeniach i grupa zaczęła się przemieszczać ruchem jednostajnie przyśpieszonym.

Początkowy entuzjazm zaczął ulatywać bezpowrotnie z każdym kolejnym pokonanym kilometrem. Zmęczeni, głodni i coraz bardziej wystraszeni nawet nie zauważyli kiedy wkroczyli w nieprzeniknioną poświatę czerwonego światła. Z nieświadomego otępienia wyrwał ich widok przecinającego im drogę psa z ludzką nogą w zębach.  Instynktownie zbili się w ciasną masę i z szeroko otwartymi oczami zaczęli przyglądać się otoczeniu. Ciemne zaułki odchodzące od głównego placu stały się przyczółkiem dla muszkieterów fechtujących igłami. Gdzieś w oddali słychać było serię z obrzyna i histeryczne śmiechy. Z przeciwległej uliczki wyleciało stado kóz. W przestrachu, powoli ruszyli naprzód mijając kolejne zamtuzy i  opalizujące złowieszczo czerwone latarnie. Z witryn filuternie spoglądały na nich wijące się panie, które dawno przekroczyły wiek emerytalny, ale pracowały nadal w imię pasji i powołania. Jak na prawdziwego Jezusa przystało, Jezus stanął na straży ich moralności i wyprowadził bezpiecznie swą trzódkę, zostawiając daleko w tyle hipnotyzująco czerwoną łunę Placu Pigalle.

Gdy zziębnięci i skrajnie wyczerpani po godzinach trudnego marszu przez miejską dżunglę, w końcu doczłapali do wrót obiecanej głównej stacji z nową nadzieją w sercach ruszyli do drzwi frontowych, które pozostały ordynarnie zamknięte. Okazało się, że we Francji nikt normalny w nocy nie pracuje i niepotrzebnie w ogóle brnęli przez cały Paryż. Nie pozostało im nic innego jak rozłożyć się na kratce ściekowej przed dworcem metra, z której wydobywały się ciepłe opary i przeczekać ostatnie 2 h do świtu, kiedy to związkowcy uznają, że łaskawie można zacząć dzień roboczy. Ówczesna sytuacja geopolityczna była na tyle dobra, że nikt nie zwrócił uwagi na koczujący przed dworcem tabor brudnych i śpiących przybyszów z kraju lodowców i białych niedźwiedzi. Gdyby ktoś wtedy powiedział Lince, która w malignie leżała na kracie ściekowej grzejąc się w toksycznych oparach z samych trzewi Paryża, że wróci do Francji za niespełna kilka tygodni i że będzie wracać regularnie przez następne 6 lat, sama poczęstowałaby go serią z obrzyna. Ale o tym może opowie innym razem.

Z pierwszym pianiem zarzynanego na zapleczu koguta otwarto dworzec. Polska brać z nieopisaną radością wlała się do metra, przestudiowała rozkład jazdy – trzy razy – i po bólach dotarła do upragnionego celu. W hotelu po dogłębnej dezynfekcji, dezynsekcji i deratyzacji wszyscy udali się na krótki spoczynek, by po chwili na wpół lunatykując wziąć udział w wielotysięcznej manifestacji zorganizowanej przez Mudżahedninów – ale o tym dowiedziała się z wiadomości.