Uprowadzona

Stojąc o pogańsko wczesnej porze na przystanku i czekając na tramwaj, Linka oparła głowę o rozkład jazdy i czekała, aż mózg jej odtaje po godzinnej podróży z klimatyzacją w pociągu ustawioną na -7 °C. Z półprzymkniętymi powiekami zaczęła już delikatnie pochrapywać, gdy na przystanek podjechał jej tramwaj. Odkleiła głowę od tablicy z głośnym mlasknięciem i poczłapała do wagonu.

Z pewnym zdziwieniem przyjęła fakt, że przedział jest prawie pusty, więc bezpardonowo rozsiadła się na pierwszym lepszym krzesełku, co o tej porze nigdy się jej nie zdarzało. Drzwi się  zamknęły, tramwaj ruszył. Jadąc tak codzienną trasą postanowiła wykorzystać ostatnie chwile swobody i wyjęła telefon celem załatwienia pewnej niecierpiącej zwłoki sprawy. Zaczęła dziergać smsa, który miał jednocześnie brzmieć tajemniczo, intrygująco, zabawnie i przekonywująco, czyli coś w stylu: dzień dobry. Wybranie odpowiedniego adresata trochę jej zajęło, gdyż z niewytłumaczalnych dla niej przyczyn ludzie mają miliony numerów. Ona dysponuje tym samym od początku i pewnie mieć go będzie do czasu rozkwitu demokracji w Korei Północnej.

Skończywszy z zadowoloną miną schowała telefon i uniosła wzrok, żeby sprawdzić gdzie jest. Gdy tylko wzrok jej padł na krajobraz za oknem dostała palpitacji przedsionków. Momentalnie krew odpłynęła jej z twarzy, a żuchwa przegrała walkę z grawitacją. Nie rozpoznawała okolicy, nic jej też nie mówił wyświetlany komunikat następnej stacji. Linka zaczęła gorączkowo myśleć, a jedyny rozsądny wniosek, jaki się jej nasuwał to terroryści. Terroryści uprowadzili tramwaj. Szybko rozejrzała się po współtowarzyszach podróży i nie widząc choćby cienia paniki na ich niewyspanych licach zaczęła skłaniać się ku myśli, że albo się jeszcze nie zorientowali, albo może to jednak nie porwanie. Zauważywszy, że tramwaj zbliża się do kolejnego przystanku w pośpiechu zerwała się z miejsca i wyskoczyła na zewnątrz. Z duszą na ramieniu odwróciła się i spojrzała na odjeżdżający tramwaj linii 11 zamiast 8, którym powinna była jechać. Stojąc na totalnym zadupiu, z którego nic bezpośrednio nie jechało do jej docelowego miejsca, pognała za jedyną przemieszczającą się jednostką. Pani chyba przejęta obrazem jaki prezentowała sobą Linka – wzrok dziki, włos potargany, piana na pysku – wytłumaczyła jej co ma zrobić dużymi literami i sylabizując, jakby rozmawiała z obcokrajowcem. Linka z roztargnieniem podziękowała i rzuciła się do wycieńczającego marszobiegu, spoglądając co chwilę na zegarek. Nie cierpi się spóźniać. Po zabójczych 10 m przeszła już tylko do marszu w trakcie, którego zaczęła obmyślać wymówkę na swoje spóźnienie. I choć nie wykazała się oryginalnością, usta wykrzywiły się jej w chytrym uśmiechu, a  oczy skrzyły od złośliwych iskierek. Wyciągnęła telefon i zaczęła pisać:

Mogę się trochę spóźnić. To terroryści. Nie moja wina.