Dzikie żądze

Snując się smętnie po włościach, Linka miała nieodparte wrażenie, że w jej trzewiach kiełkuje dziwny twór. Nie wiedząc, czy to niestrawność, wylew, czy idea, zasiadła w swym skrzypiącym fotelu i przymknęła powieki. Twór narastał, a nieznośne, natarczywe uczucie niepokoju rozpychało się w jej wątpiach. Palce zaczęły bezwiednie przemykać po okolicznym bałaganie i mimowolnie chwyciły za ołówek, tworząc idealną syntezę. Linkę przeszył dreszcz, poczuła, jak niepokój odchodzi, wypierany przez spokój i zrozumienie. Twór okazał się przypływem dzikiej weny. W natchnieniu wygrzebała kartki i postanowiła stworzyć monumentalne dzieło. Swój pomnik ze spiżu. Swoje opus magnum.

Kreśląc bez opamiętania w przypływie dzikiej żądzy z goryczą stwierdziła, że zwykła kartka jest płótnem niedoskonałym i nie mogącym sprostać jej twórczemu zapałowi. Odrzuciwszy z odrazą bloki z obłędem w oczach, ciężko dysząc, zaczęła szukać rozwiązania. Włożyła ołówek za ucho i rzuciła zmęczone spojrzenie na ścianę. Ścianę dziwnie pustą. Ścianę, która zupełnie przypadkowo wchodzi w obręb jej jurysdykcji. Znów odczuła silne zwarcie na synapsach i dziwny swąd spalenizny. Wiedząc, że jest to początek wspaniałego toku przyczynowo-skutkowego gwizdnęła z zachwytem. Myśli jej stały się czyste niczym górski strumyczek z plumkającą wodą. Oczyma wyobraźni zobaczyła puszkę farby, którą Menda wspaniałomyślnie ofiarował jej po skończonym remoncie.

W mniej niż 10 minut stała przed Bogu ducha winną ścianą, dzierżąc wałek w dłoniach z włosem potarganym i wysuniętą szczęką, była żywą definicją szaleństwa. Z głośników sączyła się inspirująca muzyka, gdzie anielski śpiew księżniczek Disneya po pewnym czasie gładko przeszedł w anielski śpiew starych, zarośniętych metalowców. Linka nawet nie zauważyła tego przejścia, pogrążona w twórczej wizji, darła ryja do wszystkiego, co leciało. Z pieśnią na ustach i w dzikiej ekstazie nakładała kolejne warstwy na podobieństwo własnej duszy. W końcu skrajnie wyczerpana odrzuciła wałki i pędzle, zrobiła kilka kroków w tył i z przebiegłym uśmiechem na rozgorączkowanym licu z dumą zakończyła pierwszy etap prac.

Zaczęła się mordęga czekania. Linka z niecierpliwością drobiła po pokoju niczym gejsza, co 30 sekund przywierając do ściany, sprawdzając, czy już wyschła i czy może zacząć zabawę. Nie bacząc na instrukcję z opakowania, będąc na skraju wyczerpania nerwowego, nie była w stanie dłużej poskromić swej natchnionej żądzy tworzenia. Chwyciła za pisak i niewidzącymi oczami zaczęła mazać. Trwałaby tak do zapełnienia każdego centymetra powierzchni, jednak pisak okazał się wyjątkowo mało wydajny, a ona nie miała już sposobności nabycia innego mazidła, gdyż dziwnym trafem Linka odzyskała zdolność w miarę racjonalnego myślenia dopiero w późnych godzinach wieczornych. Jednak nerki jej trzepoczą z zachwytu na samą myśl o magicznych właściwościach ścieralnych farby i kredy.

Było tak...

... później tak...

... chwilowo tak...