Jak Cię widzą…

Ciesząc się z pełni wolnego weekendu, którego Linka nie miała od bodjaże 3 miesięcy – musi w końcu napisać o tym notkę – i to nie dlatego, iż uznano, że na niego zasłużyła, ale dlatego, że toczy ją zaraza i odseparowano ją od reszty społeczeństwa jako potencjalną broń biologiczną. Korzystając z dobroci nagłego powiększenia przestrzeni osobistej do 10 km, obejmującej również korytarz powietrzny, zaczęła przeczesywać czeluści Internetu i natrafiła na pewien artykuł o blogowaniu, który przeczytała z rumieńcem na rozgorączkowanym licu. Była tam wzmianka o tym, że każdy szanujący się bloger powinien zdradzić swe oblicze czytelnikom, gdyż wymaga tego blogowy savoir vivre. Autor zapewne miał na myśli fakt, że w obcych widzimy potencjalnego zmutowanego kanibala spod ziemi, a ewentualne zdjęcie owe rewelacje może potwierdzić tudzież im zaprzeczyć. Linka zasępiła się mocno marszcząc przy tym jak rodzyna i oddała wnikliwej analizie sytuacji, gdyż owe stwierdzenie wywołało w niej burzę sprzecznych myśli. Z jednej strony Linka jest nad wyraz kulturalną i grzeczną osobą – jeśli ktoś zaprzeczy dostanie cepa w potylicę – z drugiej, gryzie się to z jej awersją do publikowania zdjęć i chęcią pozostania w cudownej, anonimowej, szarej masie.

Targana ambiwalentnymi uczuciami z mocno rozbieganym spojrzeniem, zaczęła przeglądać zdjęcia na dysku. Po kilkuminutowym scrollowaniu ze zdziwieniem spostrzegła, że jej szlachetne lico ukształtowało się w wieku lat 2 i szlachetnym pozostało do dzisiaj. Znudzona i rozgoryczona zaistniałym impasem, już chciała porzucić fotel i zakopać się w stercie koców, spod których nie wyszłaby do Gwiazdki, gdy nagle jej mętne spojrzenie trafiło na zdjęcie doskonałe. Zdjęcie, które jest idealnym odzwierciedleniem jej szlachetnego jestestwa. Gdzie prawość i powaga biją z posępnego oblicza, gdzie twarz dąży do doskonałości zapisanej  w  prastarej geometrii, gdzie spogląda w dal inteligentnymi oczami, wiedząc, że świat będzie u jej stóp, kiedy tylko wypije kubek kakałka.