Umysłowa czarna dziura

Natura żarówek bywa przewrotna i zdarza się, że bez zbędnej ideologii, i wzniosłych okrzyków wybuchają. Czasami też Dziwak głodny empirycznych doznań pacyfikuje je wodą, co daje podobny efekt. Nie zagłębiając się jednak w genezę męczeńskiej śmierci, Linka widząc resztkę żarówki ze smętnie sterczącymi drucikami, postanowiła ją usunąć. Rzecz miała miejsce na schodach, gdzie zwyczajowo świecą dwie lampy, włączane tym samym ajzolem. Jako że z natury jest ślepcem, a do tego nie świeci oczami, odruchowo pstryknęła włącznik, co nie wzbudziło w niej żadnych podejrzeń, a  choć trochę rozświetliło zalane w półmroku schody. Przystanęła na podeście i z miejsca ewoluowała  w Wałęsę bez wąsów stając się elektrykiem doskonałym. Lince pot zrosił czoło, a żyły wystąpiły na szyi, z całych sił próbowała rozbujać oporny na jej wysiłki gwint. Po kilku bezowocnych próbach opuściła dłoń z odrętwiałymi palcami.

A może tak… – pomyślała Linka i przystąpiła do kolejnego natarcia, zamykając swe pająkowate palce na sterczących drucikach. Gdy tylko śmiały plan wprowadziła w życie z niewiadomych dla niej przyczyn, niewidoczna siła rzuciła ją na ścianę, a do nozdrzy wdarł się ostry swąd spalenizny. Dymiąca i obolała z uśmiechem szaleńca na ogorzałym licu, uświadomiła sobie podstawy fizyki i swój karygodny błąd. Śmiejąc się w głos z błyskotliwości swego ostrego, niczym brzytwa umysłu, siłą rzeczy przypomniała sobie pewną historię z zamierzchłych czasów, która już wtedy znamionowała jej drogę do wielkości...

Ze względu na fakt, że wspomnienia te spowiła tajemnicza mgła amnezji, Linka uprzednio skonsultowała się z Ulą i Cassandrą w celu ustalenia wspólnej wersji.

Otóż w pierwszej, drugiej, albo trzeciej klasie liceum Histeryk, który był ich wychowawcą, zakrzyknął złowrogo; idziemy na biwak! I chcąc nie chcą poszli, ok. 40 km. Otoczeni leśną głuszą i odcięci od wszelkiej cywilizacji. Linka już kiedyś napomknęła, że należała do najlepszej klasy składającej w znaczniej mierze z bandy kujonów, więc o spożywaniu alkoholu nie było mowy. Prawdą jest, że licealne wycieczki szkolne, były dla niej najbardziej trzeźwe od czasów pokomunijnego święcenia medalików w Licheniu. Mimo wszystko Linka ze swą radosną bracią, będącą zarazem grupą desantowo- niesubordynowaną przez wszystkie lata nauki, nie zamierzały spędzać czasu, jak grzeczne pensjonariuszki i gdy wszyscy rżnęli w karty z opiekunami, one zamknęły się w pokoju i zaczęły knuć. Od niewinnego radosnego trzeszczenia, gładko przeszły w stan abstrakcyjno –irracjonalny okraszony niewielką nutką szaleństwa. I tak od słowa do słowa, głodne wzniosłych czynów postanowiły coś przedsięwziąć. Coś wykraczającego poza wszelkie ustalone normy i podszytego emocjonującą groźbą klasowego ostracyzmu.

- zróbmy sobie skręty! – zakrzyknęła ze wzruszeniem Linka.

W oczach Cassandry i Uli zaiskrzyły złośliwe ogniki – ale z czego? – dodały po namyśle. Żadna z nich nie paliła, a Linka pomimo swych dredów nigdy nie dorabiała do renty jako diler.

- z herbaty – oznajmiła Linka z nabożną czcią, spoglądając niewidzącymi oczami, gdzieś poza granicę horyzontu. Już wtedy była w czwartym stopniu herbacianego uzależnienia.

Dodatkowe tłumaczenia nie były potrzebne, a ekipa raźno wzięła się do pracy. W ruch poszły kartki od zeszytu, które miały robić za substytut bibułek. Następnie zabrano się za rozrywanie torebek z earl greyem, tworząc imponujące kopce na prawie-bibułkach. Równo rozprowadzona herbata została zrolowana i obciamkana, a fachowego wykonania nie powstydziły by się stare, bezzębne Kubanki.

- nie mamy ognia – zauważyła Ula, na co wszystkie od razu posmutniały.

Ze stanu apatycznego marazmu wyrwała je nagle Cassandra – chodźmy do kuchni! Odpalimy od kuchenki!

 Słowo się rzekło, a drużyna była gotowa ponieść wszelkie konsekwencje w celu konsumpcji przygotowanych przez siebie dobrodziejstw. Nawet na przejście przez pokój, w którym reszta klasy grała w karty z nauczycielami. Wszak była to jedyna droga prowadząca do kuchni. Linka do dziś nie wie, czy wychowawca nie widział, czy nie chciał widzieć swojego klasowego elementu, idącego gęsiego w milczeniu z głupkowatymi uśmiechami i 20 cm skrętami dumnie dzierżonymi w dłoniach. Faktem jest, że nikt ich nie powstrzymał, a one po chwili znalazły się w kuchni i stanęły przed cudownym wytworem współczesnej cywilizacji. Wszystkie wstrzymały oddech. W najwyższym skupieniu Linka zajęła strategiczne miejsce przy palniku, Cassandra przekręciła kurek. Nikt się nie odzywał, nikt nie oddychał, słychać tylko było miarowe, intensywne wciąganie powietrza przez Linkę, której skręt nieznośnie nie chce się zapalić.

- ej, bo tę kuchenkę najpierw też trzeba zapalić – zauważyła racjonalnie Ula akurat w momencie, kiedy Linka zaczynała niebezpiecznie sinieć od śmiercionośnej ilości gazu w płucach. Nastała chwila konsternacji, dziewczyny spojrzały sobie głęboko w oczy, po czym wybuchły gromkim, opętańczym śmiechem.

Linka całkowicie zapomniała, zapewne przez stężenie gazu w jej organizmie, że sławetne skręty, w końcu udało im się zapalić tak trywialną zapalniczką pożyczoną od Barta, który również należał do grupy wywrotowej.

Cassandra: i do dziś czuję tego lacia po kartkach z zeszytu…