Apokaliptyczne menu

Szkarada potworna, pomiot plugawy, zbuk odzwierzęcy. Pełzło to to uparcie w tylko sobie znanym kierunku, młócąc desperacko powietrze krogulczymi paluchami. Pohukując, warcząc i ciamkając parło przed siebie, znacząc swą drogę zgnilizną i rozkładem.

- blogh… - przemówiło szarpiąc za nogawkę Koleżanki Kopytko, stojącej przed komputerem.

- co? – zapytała z mieszaniną odrazy, strachu i współczucia patrząc znacząco na żywy obraz nędzy i rozpaczy.

To to przełknęło głośno ślinę, odkaszlnęło i ostatkiem sił przemówiło ludzkim głosem – jeeeeść – wycharczała Linka, która okazała się tym.

- chcesz, mam jeszcze kanapki.

Na słowo kanapki Linka z dziką zręcznością podniosła się z parteru i prawie wyprostowała, już miała rzucić się w objęcia Koleżance Kopytko, gdy nagle posmutniała zdając sobie sprawę z okrutnej prawdy wszechświata  – pewnie masz z masłem?[1] – zapytała.

- z masłem – oznajmiła chłodno Kopytko, po czym przekrzywiła lekko głowę i z łobuzerskim uśmiechem wykwitłym na licu, rozpoczęła filozoficzną dysputę – gdybyś miała do wyboru umrzeć z głodu, a zjeść kanapkę z masłem, co byś zrobiła?

- no zjadłabym – odpowiedziała Linka z jawnie pobrzmiewającą beznadzieją w głosie.

Już miała odwrócić się na pięcie i zacząć, w końcu pracować, gdy górę wzięła jej wrodzona niechęć do pracy i zamiłowanie do moralno-etycznych zagadnień. Przysunęła się do Koleżanki Kopytko i rzucając ukradkowe spojrzenia na boki, czy aby nie przechodzi nikt odpowiedzialny za BHP, konspiracyjnym tonem zapytała – stoisz przed obliczem okrutnej śmierci głodowej, masz do wyboru zjedzenie obcego człowieka albo własnego psa. Co wybierasz? – zakończyła z wypisaną na twarzy mieszaniną fascynacji i szaleństwa.

- zjadłabym psa – odpowiedziała bez chwili wahania Koleżanko Kopytko, a powieka nawet jej nie zadrgała.

Linka wybałuszyła na nią przekrwione oczy. W nagłym ataku niepowstrzymanej furii zaczęła rwać włosy, szaty i tynki. Padła na kolana i wznosząc wychudłe ramiona ku ledowym żarówkom, rozpoczęła zawodzenie – ale jak?! Dbasz o niego latami! Karmisz, patrzysz jak rośnie, bawisz się, rozmawiasz! Spędzasz z nim czas i pielęgnujesz! Przecież to członek rodziny! To przyjaciel jest! Jak możesz go zeżreć?!  – skrajnie wyczerpana Linka osunęła się na podłogę i bez tchu oczekiwała efektu swej ckliwej przemowy.

Koleżanka Kopytko uniosła z dezaprobatą brew i chłodno wyjaśniła - bo wiem czym karmie swojego psa.

To to pokurczone, wymięte i oślizgłe zaczęło pełznąć w kierunku odwrotnym niż poprzednio, moszcząc sobie legowisko za organzą, gdzie będzie mogło przetrawić zderzenie czołowe z życiowym pragmatyzmem.

---

[1] Z niewytłumaczalnych powodów ok. 20 lat temu, Linka przestała jeść masło i wszelkie inne kanapkowe mazidła i z niewytłumaczalnych powodów trwa w niewytłumaczeniu do dzisiaj.