Świńskie usprawiedliwienia

Od jakiegoś czasu Lince nieustannie siedzi w głowie liceum. Zapewne dlatego, że tęskno jej za czasami beztroski i recydywy, gdyż z perspektywy czasu sama stwierdza, że była wówczas kryminalistą, a fakt, że nie miała większych trudności, jest w dużej mierze zasługą dziwnego farta i jowialnego lica.

W tamtym okresie jedną z jej ulubionych rozrywek były wagary. Linka usilnie twierdziła, że cierpi na zespół Clarka, który objawia się w piątki przy ładnej pogodzie oraz w każdym innym dniu, w którym były dwa polskie, co niestety zdarzało się nazbyt często, gdyż Linka była na humanie. Proceder ten sprawił, że Clark stała się jedną z jej życiowych ksywek i w pewnych kręgach funkcjonuje po dziś dzień. Wiadomym następstwem nieuzasadnionej w świetle prawa nieobecności stała się masowa produkcja usprawiedliwień z pewnym pominięciem Rodzicieli, którzy jako ludzie szlachetni i prawi ograniczyliby jej racje żywnościowe do końca życia. Na szczęście dzięki fazie Koślawego Lewka (można o nim przeczytać TUTAJ) linkowa prawica działa na zasadzie kserokopiarki i żaden podpis jej niestraszny.

Histeryk, który był jej wychowawcą, jawił się jako człowiek bardzo młody, bardzo łysy i bardzo starał się trzymać fason. Wszelkie usprawiedliwienia musiały być odnotowane w tradycyjnym dzienniczku ucznia z opieczętowaną pierwszą stroną przez jak zawsze miłe panie z sekretariatu, a wychowawca zawsze powtarzał swym przeszywającym, głębokim głosem, że powód nieobecności go nie obchodzi, ale ma być.

I tak któregoś razu na lekcji wychowawczej Linka zajmując zaszczytne miejsce na końcu klasy w łączonych ławkach po swej prawicy miała Ulę – nomen omen swego najwierniejszego wagarowego towarzysza – a po lewicy kolegę Blupa. Linka konspiracyjnie wyciągnęła dzienniczek i w nabożnym natchnieniu zaczęła dziergać kolejne usprawiedliwienie;

Proszę o usprawiedliwienie nieobecności Linki w dniu X z powodu…

Ręka jej zadrżała, a na czole wykwitła głęboka pionowa zmarszczka – cóż napisać? – zapytała filozoficznie wszechświat.

- zrób, że chora byłaś – podsunęła od niechcenia Ula.

- nie mogę ciągle chorować, bo jeszcze zapyta Rodzicieli, czy aby nie grozi mi rychłe zejście – w głosie Linki pobrzmiewała beznadzieja.

- to, że wyjechałaś – włączył się do rozmowy Blup.

- było ostatnio! – zakrzyknęła z rozpaczą Linka, drąc dredy z głowy, gotowa rzucić się z ławki.

Naglę na twarzy Blupa wykwitł łobuzerski uśmiech, sięgający daleko poza granicę uszu – ale tego na pewno nie napiszesz... – i chichocząc opętańczo, wysnuł nową propozycję.

Ula i Linka ledwo stłumiły płynący prosto z przepony rechot. Linka odebrała to jako osobiste wyzwanie, więc gdyby kiedykolwiek paliła, zgasiłaby ostentacyjnie fajkę o blat ławki i z determinacją bijącą z załzawionych oczu, trzęsąc się cały czas ze śmiechu, dokończyła usprawiedliwienie. Skończywszy, przekazała dzienniczek dyżurnemu, który wraz z innymi ulokował je na biurku wychowawcy, a Linka oddała się beztroskiej rozmowie ze swoimi ziomkami.

Po pewnym czasie przez naturalny szmer wywołany przez rozmawiających i odpisujących zadania uczniów zaczęły przebijać się głuche szczeknięcia. Skonsternowani uczniowie zaczęli wyciągać się w swych ławkach, szukając źródła niespotykanego warkotu. Oczy wszystkich skupiły się na skulonym za swym biurkiem wychowawcy. Histeryk w niepokojący sposób zmieniał kolor umaszczenia. Jego lico najpierw posiniało, by po chwili przybrać ceglasto czerwony odcień. Na łysej czaszce wystąpiły grube żyły, a skronie zrosił pot. Trzęsąc się w parkosyźmie dziwnej egzotycznej choroby, o bardzo gwałtownym i szybko postępującym przebiegu, uniósł głowę i mocno ściskając kąciki oczu przemówił prawie groźnym barytonem;

- Linka, powiedz mi, co ty robiłaś przy tym świniobicu?

Czas się zatrzymał, a 27 par oczu przerzuciło zaciekawione spojrzenie z wychowawcy na Linkę. Linka dla odmiany, absolutnie nie spodziewając się takiego pytania, całkowicie pobladła i zaczęła trząść się w ataku febry. W panice przeczesywała zakątki swego umysłu w poszukiwaniu jakiejkolwiek wiedzy z tej dziedziny, jednak w głowie ziała czarna dziura. Jako że nigdy nie uczestniczyła w tego typu przedsięwzięciu, zasób jej wiedzy ograniczał się tylko to aktu ubicia świniaka. Jednak w to, że Linka byłaby w stanie spacyfikować cokolwiek oprócz znienawidzonych komarów, nawet przychylny wobec jej nieprzystosowania wychowawca by nie uwierzył.

Przedłużającą się niezręczną ciszę nagle zakłócił ledwo dosłyszalny szept - powiedz, że krew mieszałaś – zakomunikował, nieporuszając przy tym ustami Blup.

- krew mieszałam panie profesorze – odpowiedziała Linka pewnym głosem, wywołując kolejny atak egzotycznej choroby u wychowawcy.