Wygina śmiało ciało

Zgodnie z zaleceniami lekarza dyżurnego SOR, gdy tylko miną największe stany bólowe Linka ma odpalić YouTube z ćwiczeniami metodą McKenziego i rozpocząć rehabilitację. Tak też uczyniła.

Rehabilitacja – dzień 1.

Linka wymościła sobie fotel poduszkami, wzięła kubek herbaty, coś do zakąszania i rozpoczęła wycieńczający proces oglądania latających leginsów. Nadmienić należy, że Linka jest strasznym leniwcem i nie przejawia większego zainteresowania wszelkimi formami aktywności fizycznej. Nigdy nie popłynęła na ogólnej fali uniesienia modą fit, Chodakowską, Lewandowską, zumbą, aqua aerobikem i bierkami pod wodą. Sytuacja była dla niej na tyle nowa i szokująca, że gdy tylko skończyły się przekąski, z przestrachem wyłączyła filmik. Z grymasem bólu egzystencjalnego starła skraplający się pot z czoła, rozmasowała zakwasy, wzięła dwa głębokie wdechy i z aprobatą stwierdziła, że pierwszy dzień rehabilitacji może uznać za udany.

Rehabilitacja – dzień 2.

Po 2,5 h szabrowania i demolowania własnej szafy, Lince udało się odnaleźć zdezelowaną i wysłużoną karimatę. Nogą wymościwszy kawałek wolnej przestrzeni, z rozmachem rozpostarła karimatę na podłodze. Następnie, żeby podkreślić  swą niezależność i nonkonformistyczną postawę zamiast obcisłych kalesonów, przywdziała workowate szarawary i z uśmiechem szaleńca uznała, że jest gotowa wstrząsnąć światem fitnessu. Oczywiście Linka nadal jest złamasem i nawet schylać się musi pod kątem prostym, więc nim zdążyła przejść do pozycji leżącej ze wszystkich stron otoczyło ją zaabsorbowane hałasem stado dzikich bestii - bardziej znane jako progenitura siostry.

- ciociaaaaa co robisz? – zapytał Dziwak i nie czekając na odpowiedź, padł na ziemię po Linkowej lewicy.

- będę ćwiczyć – orzekła dumnie Linka wysuwając przy tym żuchwę z buńczucznie wydętą dolną wargą.

- ikołki? – zapytała Ulson i nie czekając na odpowiedź, wykonała przewrót w przód, dość boleśnie zawadzając o Linkowe biodro.

- nie, to są inne ćwiczenia, takie dla… - Linka zawiesiła na chwilę głos, szukając odpowiedniego słowa.

- dla staruszków? – wtrącił Dziwak.

Linka mimowolnie parsknęła śmiechem, jednak nie mogąc pozwolić sobie na utratę wizerunku surowego tyrana, szybko zrugała młodzieńca wzrokiem i wysnuła naganę na piśmie – dla ludzi schorowanych i po różnych urazach, to się nazywa rehabilitacja – dodała z powagą i przystąpiła do wykonywania czegoś co najłatwiej nazwać półpompkami.

Dzieci tylko na to czekając z burczeniem i pohukiwaniem, przystąpiły do powtarzania ćwiczeń. Linka instruując i pomagając Dziwakowi, który ewidentnie sobie nie radził, nagle przerzuciła spojrzenie na Ulsona. Oczy wystąpiły jej z orbit, a szczęka boleśnie opadła na karimatę.  O zgrozo Ulson, która nie do końca zrozumiała ideę półpompki, ziewając znudzona, śmigała niczym G.I. Jane, wykonując przy tym pełne ćwiczenie z łatwością rasowego karka z siłowni. Linka z nabożną czcią zaczęła kreślić skomplikowane symbole w powietrzu i szeptem wyrecytowała egzorcyzm, który pamięta z jakiejś książki fantasy, sama bowiem, jak  długo żyje, nigdy nie zrobiła ani jednej pełnej pompki. Z ogólnego otępienia wyrwały ją dopiero coraz głośniejsze jęki Dziwaka, który wykonywał ćwiczenie w dziwnie ekwilibrystyczny sposób.

- nie możesz podnosić nóg i tyłka. Unieś się tylko na rękach – pouczyła go Linka.

- jestem za młodym dzieckiem, żeby to zrobić! – wyjęczał żałośnie, przybierając postawę focha nr 4.

Linka nawet nie próbowała powstrzymać głośnego rechotu, który wstrząsnął posadą jej trzewi, doszczętnie niszcząc obraz posępnego uzurpatora, który niezmiennie stara się wypracować.

Ćwiczenia wykonali wszystkie i to z powtórzeniami.

Rehabilitacja – dzień 3.

Linka nie mogąc się ruszyć, wróciła do wycieńczających ćwiczeń z herbatą i przekąskami.