Wejście smoka² - część II

Nie wiedząc gdzie się udać, Linka podeszła do Pana z recepcji i zapytała, gdzie znajdzie ok. 20 osób, pracowników danej firmy, którzy mieli na dzisiaj rezerwację. Pan sprawdził coś w swoim zeszyciku i oznajmił, że znajdują się w restauracji i właśnie podano im kolację. Linka poszła pewnie we wskazanym przez recepcjonistę kierunku. Dziarsko wmaszerowała do eleganckiej restauracji w duchu dziwiąc się, dlaczego wesoły rozpiździaj porwał się na tak snobistyczny proceder – zamiast zamówić pizzę – i kiedy wyłoniła się zza filaru, stanęła jak wryta. Owszem była tam grupa ok. 20 osób, tylko traf chciał, że Linka nikogo nie znała, były to same korpo-szychy z córką prezesa na czele. Linka zawróciła na pięcie, nie nawiązując z nikim kontaktu wzrokowego i drobiąc na paluszkach niczym gejsza, uciekła z sali. Recepcjonista zaczął bacznie obserwować poczynania Linki, która rozpaczliwie zaczęła szukać w torbie telefonu. Gdy po 3 latach, w końcu udało jej się odnaleźć komórkę, zadzwoniła do Lucy. Nie odbiera. Do Rudej. Nie odbiera. Jeszcze raz do Lucy. Nadal cisza. Recepcjonista zapuścił żurawia zza swej lady, przekazując nieme znaki ochronie. Linka zrezygnowana schowała telefon i jeszcze raz podeszła do recepcji.

- wie Pan, to nie ci – odpowiedziała zawstydzona, chowając się za szalem.

- aaa to pewnie chodzi Pani o tych na kręglach. Są na górze.

Chóry anielskie przeszyły ciszę hotelowego lobby, a uradowana Linka pognała na schody. W połowie drogi usłyszała  pisk, a po plecach przeszły ją ciarki. To uradowana Lucy wyszła, żeby oddzwonić. Po oficjalnym przywitaniu nastąpiła szybka wymiana zdań.

- to co, piwko chcesz? – dziarsko zagadnęła Lucy.

- nie mogę, jestem samochodem – odpowiedziała zgodnie z prawdą. Lucy zapowietrzyła się i stanęła dęba, intensywnie wpatrując się w Linkę – spodziewałam się takiej reakcji, to było działanie z premedytacją, widzisz jak rozsądnie – dumnie dodała Linka.

- no wiesz, z tej strony cię nie znałam. Rozsądek nie jest twoją domeną – odpowiedziała, machając przy tym głową z niedowierzaniem.

Nie mogąc dyskutować z tak trafną i dosadną argumentacją, ruszyła dalej za koleżanką, powoli zbliżając się do źródła hałasu. Kiedy Linka weszła do zaciemnionej sali, nie zdążyła nawet dobrze złapać ostrości i wyregulować zoom, kiedy salę przeszył kolejny przeraźliwy pisk - choć tym razem znacznie głośniejszy - skutecznie ogłuszający wszystkie psy w promieniu 100 km. Linka została otoczona.

- Linkaaa!!!

Przechodziła od uścisku do uścisku, witając się z każdym. Nagle koleżanka Pupa zakrzyknęła, że Linka pominęła dwóch nowych kolegów z biura, którzy siedzieli sobie spokojnie, nie zwracając uwagi na całe poruszenie. Jako że Linka nie jest buraczydłem, szybko chciała nadrobić popełnione faux pas i podeszła do nieznajomych w pojednawczym geście, na co Panowie mocno się zdziwili.

- nie, nie żartowałam, to obcy są – powiedziała Pupa z uśmiechem od ucha do ucha. Linka zgromiła ją spojrzeniem, choć musiała przyznać, że żart był przedni.

Następnie poszła seria z karabinu maszynowego i Linka została zasypana kawalkadą zakrzyknięć i zapytań z różnych stron, z czym poradziła sobie po mistrzowsku dzięki wrodzonej elokwencji.

- jak żyjesz?!

- dobrze.

- masz nową fryzurę?!

- nie.

- chcesz pizzę?!

- nie dziękuję.

- zagrałaś w jeszcze jakimś filmie?!

- tjja w dwóch pornosach – odpowiedziała z przekąsem odrobinę za głośno, bo obcy  Panowie nagle zapałali ogromną chęcią przywitania się z Linką (o castingu do filmu, bynajmniej niepornograficznego, można przeczytać TUTAJ).

Gdy emocje już opadły, powlekła się za resztą do stolika na uboczu, co by w spokoju nacieszyć się chwilą i pogadać używając zdań wielokrotnie złożonych. Zrzuciwszy wierzchnie przyodzienie, poszła z Lucy do baru w celu zaopatrzenia się w płyny.

- poproszę piwo bezalkoholowe – powiedziała Linka do barmana, któremu szczęka opadła i z rozmachem ukruszyła solidy kawał blatu.

- słucham? Nie mamy bezalkoholowego – odpowiedział zszokowany, masując obolałą żuchwę.

- a na dole mają? – wtrąciła bystro Lucy.

- chyba tak.

- dobra, to poproszę herbatę – rzuciła Linka. Szczęka barmana opadła po raz drugi, zawadzając o pokale i kieliszki. – herbaty też nie macie? – dopytywała, widząc narastający obłęd w oczach barmana.

- nie no, mamy – odpowiedział barman i z najodleglejszego kąta wyciągnął zakurzoną puszkę, z czasów wojny secesyjnej.

Zaliczywszy dwa piętra, żeby nabyć swój standardowy zestaw trunków, w końcu wygodnie się rozsiadła i zaczęła radośnie trzeszczeć z ekipą na tematy różnie głównie damą nieprzystające, obśmiewając się przy tym, jak norka. Dobrze, że dam tam nie było.

Koniec części II - ostatniej