Noc Nawiedzenia

Każdy ortodoksyjny obrońca praw zwierząt czyta na własną odpowiedzialność.

Na dworze coraz śmielej poczyna sobie słońce, wiosna trwała całe 12 h, ale to wystarczyło, żeby wróciły do świata żywych różne straszne stwory, których Linka nie lubi. Tłumaczy to swoją alergią, przy której bliskie spotkanie z jadem, żądłem, sikami małych wysłanników piekieł kończy się dla niej spuchnięciem niczym Jaba. Prawda jest jednak taka, że przy większości odczuwa po prostu dyskomfort, żeby nie powiedzieć, że napawają ją trwogą okrutną. A że zbliża się kolejna rocznica Nocy Nawiedzenia, Linka postanowiła podzielić się ze światem pewną historią.

Pełnia lata. Noc.

Linka w tamtym czasie miała monstrualne problemy ze snem, kiedy w końcu udało jej się zasnąć, budziła się na dźwięk spadającej kartki. Dlatego gdy przez cienką powłokę płytkiego snu do jej świadomości zaczęło docierać dziwne skrobanie, momentalnie otworzyła oczy. Wstrzymała oddech i zaczęła nasłuchiwać.

Skrob. Skrob. Skrob.

Zaspana, zapaliła światło i nie zakładając okularów, poczłapała do otwartego na oścież okna i je zamknęła. Linka bowiem należy do sekty wierzącej, że komary przychodzą do światła. Stanęła przy oknie i znów wytężyła słuch celem namierzenia źródła dźwięku.

Skrob. Skrob. Skrob.

Odgłos dochodził z rzuconej na ziemię torby. Linka pomału zaczęła się do niej zbliżać. Gdy w jej mniemaniu dotarła na bezpieczną odległość wysuniętej średniowiecznej lancy, intensywnie zamrugała, a następnie zmarszczyła się jak rodzyna co by złapać właściwy zoom. Jej bystry wzrok astygmatyka-krótkowidza padł na szarą masę na torbie. Gigantyczna ćma – taki był werdykt. Linka rozważyła w jakim stopniu boi się gigantycznych ćem i stwierdziła, że nie zaśnie z nią w jednym pokoju, więc nadal zachowując bezpieczną odległość, wycofała się w poszukiwaniu pomocy.

Najbliżej znajduje się pokój, w którym rezyduje jej siostra - zwana przez wszystkich pieszczotliwie Kazikiem – kiedy gości wraz z progeniturą w Siedliszczu.  Jako że Kazik jest zdecydowanie odważniejsza niż Linka, ta bez wahania udała się po ratunek. W tamtym czasie Linka była dość świeżo po pewnej mało ciekawej przygodzie zdrowotnej, więc nie zdążyła jeszcze rzucić sakramentalnego w środku nocy: śpisz? a Kazik już zdążyła wyskoczyć z łóżka dzierżąc w dłoniach respirator i zestaw do drenażu.

- co się stało? – zapytała w pełnej gotowości Kazik.

- mam zmutowaną ćmę mordercę w pokoju – odpowiedziała zgodnie z prawdą Linka.

Siostra przewróciła wymownie oczami, ale wiedząc, że opór nie ma sensu już po chwili poczłapała za Linką do jej samotni.

- gdzie jest? – zapytała Kazik mrużąc oczy.

- takie wielkie szare, na torbie – odpowiedziała Linka, wskazując palcem torbę.

Kazik pomału weszła do pokoju. Linka odważnie schowała się za futryną. Wystawiwszy zza winkla kawałek oka, była świadkiem bardzo dziwnego zjawiska. Kazik z rozmachem podniosła torbę, na co rozległo się przerażające: PLASK, a ona z obłędem w oczach, w mniej niż ułamek sekundy znalazła się obok Linki falując i pląsając niczym rasowy Hatifnat.

- ty głupia dupo, to nie ćma! To nietoperz! – wysyczała przez zęby, żeby nie zbudzić reszty domowników.

Linka również zafalowała z obrzydzenia, aż zatrzepotały jej płuca.

- dobra, może sam wyleci przez okno – powiedziała z nadzieją w głosie Kazik.

- nie wyleci bo je zamknęłam, żeby komary nie wleciały – wymamrotała pod nosem Linka, kuląc się pod grzmiącym spojrzeniem siostry.

Dziwne zamieszanie i pozapalane światła musiały rozbudzić Rodzicielkę, która zaczęła powoli sunąć ze wschodniego skrzydła domu.

- co wy robicie? – zapytała zaspana.

- ma nietoperza w pokoju – oznajmiła Kazik wskazując na zlęknioną Linkę.

- to go zastrzel – powiedziała rozsądnie na półśpiąca Rodzicielka, patrząc na Linkę.[1]

- nietoperze są pod ochroną, a poza tym to nie komar, gdybym do niego strzeliła to pokój będzie wyglądał jak po wyjątkowo krwawej hekatombie.

- otworzę okno, może wyleci – zakomenderowała odważnie Kazik i ruszyła na spotkanie z krwiożerczą bestią. Po chwili wróciła i zafalowała. Rodzicielka z Linką przyłączyły się do falowania.

Nie chcąc obudzić dzieci, przeniosły się do kuchni i zaczęły naradę wojenną.

- może złapać go w garnek i wyrzucić przez okno – rozważała Rodzicielka.

- tjaa wyrzuć blaszany garnek z pierwszego piętra w środku nocy, na pewno nikt nie zareaguje – w Lince obudził się niespotykany dotąd duch racjonalizmu.

- to może w te miskę – próbowała dalej Rodzicielka wskazując na plastikową miskę z otworami na dnie.

- a jeśli chwyci mnie swoją małą rączką za palec? – oznajmiła rozsądnie Kazik, wywołując kolejną falę pląsów u wszystkich.

Debatowały jeszcze długo, kłócąc się i knując, aż w końcu wybór padł na plastikową miskę bez otworów. Niechętnie ruszyły na spotkanie z demonem. Linka odważnie kuląc się na końcu, została na długość ulubionej lancy na korytarzu nawet nie zbliżając się futryny. Kazik z Rodzicielką ostrożnie wychyliły się zza drzwi.

- nie ma go – zawyrokowały zgodnie.

- nie wierzę, sprawdźcie jeszcze raz – Linka bynajmniej nie ucieszyła się na te nowinę.

- no nie ma. Idziemy spać – z tymi słowami okrążyły oniemiałą Linkę i udały się na dalszy spoczynek.

Lince oko zaczęło drgać. Podpełzła do swojego pokoju. Rzuciła szybkie spojrzenie zza winkla, zafalowała i zatrzaskując drzwi uciekła. W dzień zostały przeprowadzone wnikliwe kontrole przez dzieci, które całym zajściem były wielce uradowane. Minęło jeszcze kilka dni i nocy  nim Linka odważyła się tam spać. Na samo wspomnienie tamtych wydarzeń mimowolnie faluje.

---

[1] Linka ma w zwyczaju strzelać do komarów z nienabitej wiatrówki. Oszałamia je w ten sposób sprężonym powietrzem i kończy ich nikczemny żywot nie zostawiając krwawych plam na ścianach.