Odkryte powołanie

Linka została bohaterem w swojej pracy. Bynajmniej nie dlatego, że wprowadziła innowacyjny system zwiększający wydajność i efektywność w poszczególnych strukturach przedsiębiorstwa na każdym możliwym etapie procesu, począwszy od produkcji po gospodarkę magazynową i sprzedaż. Nie. Za to dokonała czynu nie mniej chwalebnego, a o jej bohaterskich poczynaniach objazdowi bardowie będą snuć pieśni w przydrożnych tawernach. Linka przemieniła się w najprawdziwszą dr Quinn i uratowała koleżankę przed niechybną amputacją kończyny dolnej zaraz przy nadnerczu.

Stojąc i bezwstydnie nie pracując Linka wdała się w polemikę ze współpracownikami. Rozmowa rozgorzała na dobre wszak już dawno po premierze Twin Peaks, a Linka, mimo że jeszcze nie miała czasu zapoznać się z nową odsłoną kultowego serialu, ochoczo brała udział w dyskursie, wyrażając lęki i nadzieje z nim związane. Nagle zamajaczył jakiś cień, widząc ruch z przeciwległego kąta magazynu wśród pracowników doszło do szybkiej kotłowaniny w poszukiwaniu porzuconej pracy, a temat w przypływie paniki zmieniono na dostawy i zamówienia. Jednak gdy okazało się, że to nie Bossowa tylko towarzyszka Ąbre z innego działu, krąg znów się zacieśnił i wrócono do wywodu właściwego. Linka zwróciła swe rozbiegane spojrzenie na zmierzającą w ich stronę Ąbre i ze zdziwieniem przyjęła fakt, że ta jeszcze przed chwilą idąca prężnie i dumnie, nagle wije się niczym piekielna pielęgniarka z Silent Hill.

- wszystko ok? – zapytała zatroskana Linka.

Rozmowa ucichła, wszyscy skierowali rozbiegane spojrzenie na koleżankę będącą pod wpływem zaklęcia Drętwota.

- (…)- nadała Ąbre na częstotliwości wychwytywanej tylko przez delfiny.

- hę?  - zapytała elokwentnie Linka.

Ąbre wzięła głęboki wdech i z ustawicznego piszczenia przemówiła polskimi napisami – nożeżkurwaszpilkamisięwbiławstope.

Wszyscy posłusznie skierowali wzrok na jej obuwie, z którego wystawał ledwo widoczny łepek od szpilki, wśród zgromadzonych dało się słyszeć wciągane przez zęby powietrze. O dziwo szpilka nie wbiła się w podeszwę tylko w bok cienkiej gumy cichobiega.

Ąbre schyliła się do poturbowanej w walce stopie i delikatnie dotknęła łepek szpilki.

- (…)

- hę? – Linka znów popisała się umiejętnością składania błyskotliwych zdań podrzędnie złożonych.

- nie dam rady – wysapała Ąbre.

Nastała niezręczna cisza. Zgromadzeni zaczęli intensywnie sprawdzać stan własnego obuwia, Linka w końcu nie wytrzymała presji.

- dobra wyjmę to – powiedziała i z powagą zapytała – chcesz usiąść?

Ąbre tylko pomachała przecząco głową – dasz radę? – zapytała z trwogą w głosie.

Nie wiem, nie moja noga – pomyślała Linka, a głośno powiedziała pogodnym tonem – no pewnie.

- Jezu… będzie bolało?

Jak skurwysyn – tylko trochę.

Linka wstrzymała oddech i odliczając w myślach do trzech jednym ruchem, najszybciej jak umiała – co nie znaczy, że faktycznie było szybko – wyjęła szpilkę.

Ąbre nagle zwiotczała, ale po chwili z ulgą nabrała powietrza i dostała delikatnego zabarwienia pigmentu. Operacja się udała. Nie mając pod ręką whisky dezynfeku, ani chociażby rozgrzanego do czerwoności miecza, Linka celem odkażenia poleciła zastosować pradawną indiańską metodę i polać stopę wodą utlenioną. Na resztę dnia popadła w samozachwyt i panoszyła się niczym ordynator na oddziale. Ogólnie rozważa otwarcie własnej nieopodatkowanej praktyki znachorskiej.