Krynica miłości

Siedząc przy stole i pałaszując obiad, Linka z lubością oddawała się błogiej chwili ciszy i spokoju.  Żując entuzjastycznie kawał wołu, nagle do jej uszu dobiegł odgłos tupotu małych stóp. Linka rozważając wszelkie ewentualności, postanowiła starym wypróbowanym sposobem zamknąć oczy i udawać, że jej nie ma. Do tej chwili nie wie, jakim cudem Dziwak ją odnalazł.

- ciociaaaa, pójdziesz z nami na spacer – bardziej oznajmił, niż zapytał Młodzieniec.

- nie, nie pójdę – odpowiedziała obojętnie Linka.

- proszeee… – Dziwak gładko przeszedł w piszczące tony.

-  prędzej skonam.

- spacer…

- na Ozyrysa idźcie się objuczyć, zaraz przyjdę – odburknęła, łypiąc groźnie spode łba.

Dziwakowi nie trzeba było dwa razy powtarzać z prędkością światła pognał oporządzać swojego dwukołowego rumaka i siostrę. Zrezygnowana Linka po chwili dołączyła do wesołej ekipy, która aż trzęsła się z hamowanej ekstazy. Następnie przeliczyła jednostki,  później koła - całe 5 sztuk – zbiórkę zakończyła  wygłaszając moralizatorską perorę, o nieinwazyjnym współdziałaniu ruchu kołowego i osobowego. Gdy tylko otworzyła furtkę została brutalnie rozjechana przez zerwane z łańcucha dzieci. Zapominając o swej awersji do biegania, pognała niczym dzika kuna za Ulsonem, która za punkt honoru wzięła sobie dogonienie brata, choć ten już znikał na horyzoncie. Zataczając się i plując krwią Linka, w końcu zrównała się z Ulsonem, głównie dlatego, że ta zatrzymała się z piskiem plastikowych kółek. Linka  dysząc okrutnie, rzuciła okiem na nieruchomą siostrzenicę. Wyraz twarzy Ulsona wyrażał niemy zachwyt, zaciśnięte piąstki przytknęła do buźki, a ogromne, trzęsące się oczyska przysłoniły pół twarzy. Linka powiodła spojrzeniem za jej wzrokiem. W uświęconej ciszy, w najwyższym skupieniu obserwowały czarnego kota leżącego za płotem.

- ja kocha kota – oznajmiła rozmarzona Ulson.

Trwały tak jeszcze przez chwilę, aż Linka delikatnie zasugerowała pościg za bratem, który z niecierpliwością na nie czekał. Z niechęcią Ulson oderwała wzrok od sierściucha i pognała na swym trójkołowcu. Linka ruszyła za nią. Zdążyła już prawie złapać rytm swojego nieudolnego marszobiegu, gdy z impetem odbiła się od zatrzymanego nagle rowerka. Gramoląc się i złorzecząc pod nosem, chciała zapytać co się stało, ale urwała w pół słowa, widząc przytkane do paszczy piąstki i wielkie oczyska.

- kocha kota – Ulson była bliska obłędu.

Po godzinie znudzony Dziwak podjechał do nich i we troje pikietowali przed czyjąś posesją. Gdy Ulson, w końcu nasyciła się widokiem rudawego kocięcia, ruszyli dalej.  Nie zrobili nawet 30 metrów, kiedy Linka usłyszała znajomy pisk plastikowych kółek. Tym razem Ulson oparła pulchne łokcie na kierownicy i złożyła główkę na rączkach.

- kocha psa – powiedziała z melancholijnym spojrzeniem, wzdychając przy tym teatralnie.

Nie widząc innej możliwości Linka rozbiła z Dziwakiem obóz. Póki co pisze, siedząc w tujach sąsiadów. Na zimę Ulson powinna odmrozić sobie tyłek i może ruszą dalej.