Kryzys tożsamości

W obawie przed rychłą deportacją Linka postanowiła, w końcu zadziałać coś w kwestii przedawnionej tożsamości. Uzyskawszy wspaniałomyślnie dzień bezpłatnego urlopu, spięła poślady i z nieukrywaną trwogą, zdobyła się na stawienie czoła swym dwóm śmiertelnym wrogom – fotografowi i Paniom z urzędu.

Linka do każdej bitwy zawsze stara się przygotować, dlatego nim udała się do fotografa, wnikliwie przejrzała jak bardzo upokarzające są obecne wymogi przy zdjęciach do dowodu osobistego. Ku swej ogromnej uciesze okazało się, że nie trzeba zdejmować okularów, inaczej Linka przeobraziłaby się w pomarszczoną rodzynę, szukając przed sobą obiektywu. Kolejnym pozytywem był fakt, że uszy mogą pozostać zakryte, więc nie musiała czynić cudów z włosami, które zawsze luźno opadają na ramiona. Niestety ustawienia en face nie można obejść, więc Linka w duchu pogodziła się, że podobnie jak na zdjęciu do paszportu wyjdzie na mordercę i gwałciciela z dożywotnim wyrokiem.

Uzbrojona w wiedzę udała się do przybytku fotografa. Po wymianie kurtuazyjnych powitań i celu wizyty, Linka udała się na zaplecze.  Fotograf rzucił leniwym okiem na Linkę i odruchowo przemówił;

- proszę zdjąć okulary i odsłonić uszy.

- nie trzeba. Sprawdziłam rozporządzenie ministra i w zdjęciach do dowodu osobistego nie jest to wymagane – wyrecytowała Linka. Faktem jest, że przeczytała zwykły artykuł, napisany zapewne przez dorabiającego studenta pedagogiki, ale minister zawsze brzmi godnie.

- hmm… -fotograf obrzucił Linkę tylko zdziwionym spojrzeniem, ale informacji nie negował, widząc że ta weszła na tryb bojowy.

- proszę chociaż trochę odsłonić uszy, żeby było widać, że są.

- oczywiście, że są, jak inaczej trzymałyby się okulary? – odpowiedziała rozsądnie Linka.

- hmm…

Po wykonaniu serii zdjęć fotograf podziękował i łaskawie oznajmił, że zdjęcia będą do odbioru w poniedziałek. Lince broda zaczęła niebezpiecznie drgać, a usta wygięły się w podkowę, oczy przyjęły wyraz rannego jelonka. Zdjęcia były gotowe po 20 minutach. Niestety cała nabyta wiedza i prawie godzinne przygotowania za wiele nie pomogły, bo Linka i tak wyszła na zapuchniętego zwyrodnialca z 10-kilogramową nadwagą skumulowaną w całości na twarzy.

Przybita udała się nieśpiesznie do urzędu. W tej kwestii również uprzednio poczyniła odpowiednie przygotowania. Linka przeprowadziła wnikliwy wywiad z Zuz, która wątpliwą przyjemność ma już za sobą. Zuz przekazała jej proste, acz dające szeroki obraz instrukcje; w pokoju są dwie panie. Ta po prawej jest miła, ta po lewej nie – ciągle gada przez telefon i żre. Linka najwyższym wysiłkiem woli skupiła się na nie pomyleniu kierunków, przez chwilę rozważała podpisanie rąk, gdyż na co dzień wyznaje zasadę, że jest prawo i te drugie prawo. Stając przed właściwym pokojem, jeszcze raz w myśli powtórzyła wskazówki, wzięła głęboki oddech i zapukała. Odczekała chwilę i nie słysząc, żadnej zapraszającej odpowiedzi nieśpiesznie przestąpiła próg Mordoru. W pokoju była tylko jedna pani. Ta po lewej. I żarła. Linka przez chwilę rozważała opcję ucieczki, jednak załamując ramiona, bezwiednie przyjęła postawę uniżonego petenta. Pani między ciasteczkiem a pączkiem uznała, że Linka nie wygląda na zbyt rozgarniętą, więc sama wypełniła za nią ankietę, zadając serię pytań w bezokoliczniku. Na koniec kazała się podpisać i wydała wyrok, że dowód będzie do odebrania za miesiąc. Linka nieśmiało wtrąciła, że tak jakby godziny otwarcia urzędu nijak się mają z możliwością ponownego osobistego przyjścia do jakże uprzejmych progów najwyższej władzy samorządowej – choć oczywiście, gdyby w tym czasie nie pracowała, jako zwykły motłoch i ciżba, z ogromną radością stawiłaby się ponownie - i czy może napisać upoważnienie. Pani tylko przewróciła oczami i uderzyła się ze zrezygnowaniem w czoło, a tak idiotyczne stwierdzenie szybko musiała zagryźć drożdżóweczką.