Wielki comeback

Sunąc pośpiesznie Linka weszła zgrabnie w zakręt, wrzuciła trójkę i przyśpieszyła na ostatniej prostej przepastnego peronu. Gdy tylko złapała odpowiedni zoom, szpetnie klnąc pod nosem i zgrzytając zębami, zaczęła utyskiwać na czym ten świat stoi, gdyż zamiast zwyczajowego milusiego pociągu stała chabeta bez klimatyzacji. Przygarbiwszy się bardziej niż zwykle, zrezygnowana wskoczyła do przedziału. Aura była na tyle kapryśna, że Linka podczas 45 minutowej przeprawy przez miasto, zdążyła dwa razy zmoknąć i trzy razy się upocić w chwilach kiedy nie padało tylko z nieba lał się żar piekielny. A biorąc pod uwagę fakt, że Linka nie ma wyłączności na chimeryczną aurę wszyscy w nieklimatyzowanym wagonie rozsiewali woń mokrego psa.

Wyszukawszy jedno z ostatnich wolnych miejsc, usiadła i zaczęła czyścić okulary. Wtedy stało się coś co sprawiło, że jej serce zamarło, a całe ciało przeszył dreszcz. Usłyszała GŁOS. GŁOS, który sprawia, że budzi się z krzykiem w nocy. GŁOS, od którego włos się jeży, uszy krwawią, a okrężnica zaciska. GŁOS, który Linka słyszała raz w życiu, ale to wystarczyło, żeby głęboko wwiercił się jej w podświadomość. Sparaliżowana przemożnym strachem, powoli założyła okulary i pomału obróciła głowę w kierunku, z którego docierał. Czas się zatrzymał. Jej spojrzenie skrzyżowało się z małymi czarnymi ślepiami, które już wyzywająco ją taksowały. Na podłogę posypał się snop iskier, a przez przedział przetoczył się piorun kulisty.  Linka usiadła po przeciwległej stronie od starej, pociągowej znajomej - Matrony nr 1 – której twarz wykrzywiła się w lubieżnym uśmiechu trollicy, która właśnie zwęszyła ofiarę.

Rozwalona na dwóch miejscach Matrona nr 1, pozbawiona reszty matronowego stada, prowadziła ożywiony monolog z Bogu Ducha Winnym Panem, który nie wyrażał najmniejszej chęci podtrzymania jakiejkolwiek rozmowy. Linka wątpi, żeby Matrona nr 1 chowała takie same czułe wspomnienia z ich wspólnej podróży, ale w momencie kiedy speszona nie wytrzymała nacisku jej miażdżącego spojrzenia, ta zadowolona z siebie głośno mlasknęła i rozpoczęła nowy temat – o młodych.

-… a wie pan im to się w ogóle robić nie chce… - skrzeczała uniesionym głosem, wymownie patrząc na Linkę, jakby ta na czole miała piętno etatowego bezrobotnego i pobieracza zasiłków wszelakich.

-…no nie wszystkim… - nieśmiało wtrącił BDWP.

- …oni nie robią za takie pieniądze jak my, zaraz miliony chcą –  perorowała patrząc na Linkę nienawistnie. Linka też chce miliony, nawet pomyślała, czy nie zapytać gdzie takie dają, ale zmieniła zdanie.

-…wszystko za darmo chcą, nam nikt nic nie dał… - grzmiała Matrona nr 1, zaprzestając mrugania wszelkiego, nie odrywając oczu od Linki, która w panice nie wiedziała, czy oczekuje się od niej oddania wypłaty, czy nerki.

-… - kontynuowała swe orędzie Matrona nr 1 plując przy tym obficie.  Linka jeszcze przez chwilę patrzyła na szczekające bezdźwięcznie wargi, gdyż między nimi wyrosła cudowna bariera dźwięku neutralizując moc GŁOSU.

Tym razem Linka nie zapomniała słuchawek.