Woodstock vs Maslow

Gdyby Linka miała jednym zdaniem opisać Przystanek Woodstock osobom, które nigdy tam nie były, zmarszczyłaby brwi, potarła w zadumie podbródek, poprawiła okulary i głosem mędrca oznajmiła: wszystko co mówią złego o Woodstocku – to prawda, ale wszystko co mówią dobrego – to również prawda. I absolutnie nie idzie tego rozgraniczyć. Dlatego ocenę samego festiwalu Linka pozostawia każdemu z osobna.

Pod dom Linki podjeżdża Lucy z uśmiechem szaleńca w euforycznym uniesieniu. Linka dumnie rozsiadła się na fotelu pilota, otworzyła piwo, wzięła sążny łyk i głosem nieznoszącym sprzeciwu oznajmia: cały czas prosto. Dużo się nie pomyliła, a trasa mijała im szybko i radośnie, tylko z jedną przerwą na ostatni powiew cywilizowanej toalety. Ich fart niestety skończył się na ostatnich 5 km, gdzie wbiły się w monstrualny korek i odcinek ten pokonały w tempie poruszających się lodowców, co w ostatecznym rozrachunku zajęło 2 h. Był to przedsmak kolejkowej karuzeli. Kolejki są nieodzownym elementem festiwalu. Zaczynają się już na parkingach, i ciągną poprzez stoiska, prysznice, toi toje i wszelkie iwenty. Ogólnie jeśli ustawić trzy osoby jedna za drugą, to po chwili do ogonka zaczną dołączać inne, ot tak dla zasady. Gdy w końcu udało im się porzucić auto, a miły wolontariusz zdarł z nich ordynarnie wysoką opłatę, objuczone niczym tragarze w Himalajach udały się na miejsce. O dziwo w 200 tys. tłumie całkiem szybko udało im się odnaleźć Kuzynkę Linki, która do nich dołączyła i Koleżkę z Cyreny, który zaprowadził je do ich namiotu.

Linka pozwoli sobie odpowiedzieć oficjalnie Rademacherze, iż w namiocie, który stał przez ponad 24 h pusty, nie było zjawisk materialnych, nadprzyrodzonych, ani nawet karłów z Filipin. Wesoła ekipa zrzuciła z obolałych ramion plecaki, wymościła sobie miłe gniazdko na noc i przystąpiła do żmudnego procesu wsiąkania w Woodstockową atmosferę i radosnej integracji z resztą obozowiska. Kilka litrów integracji później padło oficjalne hasło o ruszeniu na koncert Hey, więc całe towarzystwo z uśmiechami na rumianych licach i integracją w kieszeniach udało się przed główną scenę.

 Zająwszy strategiczne miejsca i po wspólnym odśpiewaniu pierwszego utworu niesubordynowany wzrok Linki skrzyżował się z oczętami Kuzynki i praktycznie bez słów wyczytały u siebie ten sam komunikat –JEŚĆ. Tak zaczęła się ich empiryczna przygoda z Piramidą Maslowa. Oddaliwszy się od głównego stada zaczęły nierówną walkę z dzikim tłumem, który parł w najróżniejszych kierunkach. Instynkt jednak okazał się silniejszy i po pacyfikacji bardziej opornych jednostek udało im się dostać do strefy Krisznowców. Wszak ich strawa jest tym, co Linka lubi najbardziej i to pomimo haniebnego braku schabowych. Syte i  szczęśliwe znów bez pudła trafiły do reszty swych ziomków, gdzie po chórlanym odśpiewaniu kolejnego kawałka, spojrzenia Linki i Kuzynki znów się skrzyżowały w niemym przekazie – SIKU. Znów Maslow uzmysłowił im, gdzie można sobie wsadzić doznania artystyczne, kiedy czuje się nadchodzącą falę moczu.  Gdyby to był koncert w knajpie, rozbuchaną fizjologię można by okiełznać w kilka minut, tu o ile nie jest się samcem, nie ma się cewnika, lub chociaż pieluchy, sprawa znacznie się komplikuje. I tak zawierając nowe znajomości z towarzyszami niedoli po odstaniu eonów w różnych dziwnych miejscach, w końcu udało im się znokautować podstawę Piramidy i wrócić do ekipy na koncert, gdzie dołączyły do okrutnego zawodzenia przy bisowej piosence.

Kolejny koncert nie przypadł do gustu większości, więc udano się na poszukiwanie innego artysty. Zbyt duża doza integracji sprawiła pewne problemy ze złapaniem właściwego azymutu i po pokonaniu trzech maratonów, wycieńczona gromada stwierdziła, że mają dość i obrała kierunek na obozowisko, znów doświadczając potęgi hierarchii potrzeb Maslowa. Na miejscu okutani w koce i śpiwory oddali się długim filozoficznym dyskursom o życiu i śmierci, zaśmiewając się przy tym do rozpuku i skraplając wyschnięte gardła integracją w płynie.

Co ciekawe Linka na drugi dzień, kiedy w końcu otworzyła zaropiałe ślepia wraz z Lucy i Kuzynką wybrały się na badanie alkomatem. Ku ogromnemu zdumieniu mimo, że Linka czuła się na 14,7 promila, bez pudła wychuchała 0,0. Po kilku godzinnym spacerze po całym kompleksie Linka wraz z Lucy zgodnie stwierdziły, że są wystarczająco brudne, żeby wracać do domu. Droga powrotna minęła im zaskakująco szybko i bezproblemowo, Linka z pewnym żalem patrzyła na kolejkę aut, które stały na sąsiednim pasie w monstrulanym korku. Będąc w domu wykąpana i z kubkiem herbaty w końcu osiągnęła stan błogiego uniesienia.

Teraz pisząc te słowa, co jakiś czas rzuca tylko ukradkowe i trwożne spojrzenia na plecak, który nadal stoi nierozpakowany w najodleglejszym kącie pokoju. Trochę boi się do niego podchodzić i najchętniej rzuciłaby go w ogień piekielny, ale niecnie pożyczyła od dzieci poduszkę z Kłapouchym i musi ją zwrócić, nim potworki zauważą braki w asortymencie. A zauważą na pewno.

                                                                                                                                            

Garść fotek dzięki uprzejmości Lucy