Złe dobrego początki

Pod ostatnim wpisem Ewa trafnie zauważyła, że niedługo nikt nie uwierzy Lince w prześladujące ją fatum. Ona sama również nie wierzy i coraz bardziej jest skłonna przypuszczać, że to nie jej drobne roztrzepanie jest powodem wielu niefortunnych sytuacji, w których się znajduje, tylko niechybnie stała się ofiarą międzynarodowego spisku wymierzonego w jej  skromną osobę. Historia opisana poniżej miała miejsce dokładnie dzień po Akademickim kwadransie.

Linka zająwszy miejsce w pociągu z niemałą satysfakcją obracała kojącą myśl w głowie: w końcu piątek! Raz, że to koniec bardziej niż kiepskiego tygodnia w pracy, dwa miała już zaplanowany wieczór na spotkanie z Filifioną - której nie widziała dekady całe - i ziomkami z pracy, którzy nadal trwają na stanowiskach i tymi, którzy już uciekli w popłochu. Pociąg ruszył, ona wyjęła nową książkę i pogrążyła się w lekturze.

- dzień dobry, bilet do kontroli proszę – nad Linką znikąd wyrósł Konduktor, którego widziała pierwszy raz w życiu i wziął ją na muszkę kasownika.

- dzień dobry – odpowiedziała Linka i zanurzyła się w torbie poszukując portfela.

Ryjąc i przewalając hałdy niepotrzebnych rzeczy, poczuła jak zza winkla złośliwie puszcza do niej oko nadciągająca Panika. W końcu Linka z plaskiem uderzyła się w czoło i przez zaciśnięte zęby jęknęła;

-okurwaniewzięłamportfela.

- słucham? – zapytał Konduktor unosząc ze zdziwieniem brwi.

Linka nie odpowiedziała. Oczami wyobraźni w zwolnionym tempie i w odcieniach sepii zaczęła przesuwać klatki z dnia wczorajszego.

Budowa Kazika. Zamykanie okien. Tylko tam i z powrotem. Nie bierze torby, tylko portfel z dokumentami. Wskakuje do Batmobila. Wrzuca portfel do skrytki w samochodzie…

- zostawiłam portfel w samochodzie – odpowiada w końcu trąc przy tym czoło ze zdenerwowaniem – nie mam biletów, dokumentów, pieniędzy –  opuściła torbę i spojrzała na Konduktora – tylko niech mnie Pan nie wyrzuca, nie mogę się znowu spóźnić do pracy –  Linka zawiesiła głos w dramatycznej pauzie.

Brwi Konduktora zahaczyły o niepokojąco duże zakola – spokojnie nikt pani nie wyrzuci – powiedział szybko widząc, że podbródek Linki zaczyna się niepokojąco trząść – ma pani miesięczny?

- tak.

- gdzie pani wsiadła?

- tam.

- dokąd pani jedzie.

- tam.

Konduktor się zasępił – to daleko, nie może pani być godzinę w pociągu bez biletu, ja bym panią puścił, ale jak będzie kontrola to i pani będzie mieć problemy i ja. Nie ma pani jakiś pieniędzy, albo może ktoś wsiądzie, kto mógłby pani pożyczyć za stację lub dwie?

Linka jest całkowicie człowiekiem bezgotówkowym, operuje głównie kartą, a parę drobnych i tak ma tylko i wyłącznie w portfelu. Co do ludzi nikt znajomy z nią nie dojeżdża, a ona nigdy nie wykazywała talentów do sponsoringu, wyłudzeń i ściągania haraczy.

- nie znam tych ludzi – wydusiła w końcu z siebie.

- proszę jeszcze pomyśleć, zaraz do pani wrócę tylko sprawdzę resztę pasażerów.

Linka zmarszczyła czoło i zaczęła szukać wyjścia z patowej sytuacji. Jej mózg pracował na najwyższych obrotach, trybiki w jej głowie obracały się z donośnym zgrzytem i łoskotem. W końcu wszystkie koła zębate trafiły na właściwe miejsce, a cała maszyneria przypomniała idealnie pracujący silnik Ursusa po tuningu. Znalazła rozwiązanie. Rozpromieniona Linka z niecierpliwością wyczekiwała powrotu Konduktora, który zjawił się po kilku minutach.

- proszę wypisać mi mandat. Mam miesięczny odwołam się, więc i tak mi go anulują – zakomunikowała jednym tchem Linka, którą  rozpierała duma, że wymyśliła taki chytry plan.

- no mógłbym, poniosłaby pani tylko koszt opłaty manipulacyjnej, ale jest jeden problem.

- azaliż jaki?

- żeby go wypisać potrzebuje dokument ze zdjęciem – Konduktor wymownie spojrzał na Linkę, która ze wstydu próbowała wejść pod siedzenie.

- często pani jeździ?

- codziennie – odpowiedział głos spod fotela.

- to następnym razem, jak mnie pani spotka odda mi pani pieniądze  – odpowiedział Konduktor, który zaczął wypisywać bilet.

Linka niepewnie wychyliła czubek nosa i widząc, że Konduktor nie żartuje z mieszaniną radości i zażenowania zaczęła mu dziękować. W dowód wdzięczności zaproponowała mu również swoje kanapki, ale Pan grzecznie odmówił.

                                                                                                                                            

W kilku słowach Linka tylko napomknie, że nie miała żadnej kontroli w tramwaju, Menda przyszedł do niej do pracy i hojnie obrzucił ją drobnymi, wieczór z ziomkami był wielce udany, a Linka załapała się na kolejną wielką herbacianą dolewkę barmańską.