Poczucie obowiązku

Linką nadal targa zaraza i pomimo zdrowego rozsądku, żeby spokojnie zezgonić w pieleszach domowych, jej poczynania kierowane są dziwnie pojętym poczuciem obowiązku. Obowiązkowość ta jednak nie ma nic wspólnego z karierą zawodową…

Zbolała i wymięta Linka przekroczyła próg przybytku pracy. Machnęła niedbale napotkanym osobnikom, złożyła zamaszysty podpis na liście obecności i wmaszerowała do kuchni. Rozglądając się, czy aby na podłodze nie leży ktoś kto nie zdążył dotrzeć do krynicy życiodajnej kawy, skradając się konspiracyjnie otworzyła szafkę. Rzuciła szybkie spojrzenie w lewo, w prawo i jeszcze raz w lewo  i pierwszy lepszy talerzyk zginął w czeluściach jej pokaźnych kieszeni. Wdzięczna losowi, że nie napotkała współpracowników, którzy rzucaliby zdegustowane spojrzenia na jej kleptomańskie skłonności i nie zostanie dyscyplinarnie zwolniona z kwiecistym wpisem do akt, pomaszerowała na sam koniec przepastnego budynku.

- masz iść do biura – rzuciła gburowato Linka, nawet się nie przywitawszy z Nataszką, która uniosła brwi ze zdziwienia – dałaś dupy z jakąś panią Krawczuk? Krawczyńską? Nowak? Nie wiem, coś z pobraniem.

Nataszka mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem i zmartwiona, zawróciła na pięcie, gotowa spotkać się ze swym przeznaczeniem.

Gdy tylko Linka usłyszała dudnienie kroków w magazynie, nagle się ożywiła i padła na okupowane przez Nataszkę stanowisko.  Szybko wyjęła kradziony talerzyk, wyszukała w torbie uprzednio nabytą muffinkę i zaczęła szukać świeczek. Specjalnie wzięła kilka, wiedząc, że na pewno tragicznie zaginą w odmętach torby. Po dogłębnych poszukiwaniach i ostentacyjnym wysypaniu wszystkiego na podłogę, w końcu udało jej się znaleźć  jedną. Nie tracąc czasu na szukanie pięknie inkrustowanej podstawki, wbiła bezczelnie świeczkę w sam środek babeczki, odprawiając w duchu hekatombę, żeby kapiący wosk nagle nie stał się nadprogramowymi rodzynkami. W oddali Linka usłyszała echo szybkich kroków. Drżącymi ze zdenerwowania palcami wydobyła pudełko zapałek i zaczęła krzesić płomień. Pierwszą złamała. Od drugiej odpadła siarka. Gdyby to był film akcji, Lince zostałaby ostatnia sztuka, a losy świata spoczęłyby w jej niezgrabnych dłoniach. Na szczęście pudełko było pełne, ale kroki robiły się coraz głośniejsze. Pot zaczął skapywać jej z czoła, zmarszczyła brwi i wystawiła koniuszek języka w oznace najwyższego skupienia. Wstrzymała oddech i trzęsącymi się rękoma, w końcu rozpętała śmiercionośną falę nieposkromionego żywiołu, tzn. zapaliła świeczkę. Szybko pozbierała rzeczy i wydobyła ostatni prezent na miarę dojrzałego wieku jubilatki – Kinder Niespodziankę – który skrupulatnie ułożyła na talerzyku. Chcąc się schować za regałem prawie staranowała Nataszkę, która nagle wyłoniła się zza winkla.

- okłamałaś mnie… - zaczęła Nataszka z zawadiackim uśmiechem, ale widząc, że Linka jest wypłoszona bardziej niż zwykle, rzuciła przeciągłe spojrzenie na swoje stanowisko pracy, spodziewając się zastać mało błyskotliwy rysunek przyklejony do monitora. Momentalnie lico jej rozpromieniło się niczym aleksanrdyjska latarnia. Linka zakrzyknęła gromie: Najlepszego! i złożyła życzenia na odległość, przepraszając za brak chippendalesów, którzy nie zmieścili się w torbie.

Poczucie obowiązku definitywnie się wypaliło i Linka zaległa w Siedliszczu uzupełniając płyny.