Tworzenie postaci. Miejsce III - Babcia klozetowa

Będzie to początek krótkiego cyklu, gdyż Linka ma wyjątkowy talent do nieświadomego wchodzenia w role.

Linka będąc tylko jedną składową tłumu wlewającego się do pociągu, nie stawiając oporu i nie utrzymując z nikim kontaktu wzrokowego w obawie przed rychłą pacyfikacją w morderczej, psychologicznej walce o wolne miejsca, dała się ponieść nieznanemu. Tłum zakotłował w wąskim przejściu, wysuwając na czele Babuszki o kulach, które to kule chwilowo przekształciły się w broń obosieczną. Następne były matki z dziećmi, które z pianą na pysku miotały co mniejszymi pociechami w celu zajęcia miejsca na odległość. Linka stanowiąc zagubione ogniwo w drabince społecznej zadowoliła się ostatkami i wdusiła w miejsce przy oknie, zajmując pół fotela, gdyż jej współpasażer miał wyjątkowo grube kości. Po prawej od ich bezpiecznej przystani znajdowała się toaleta.

Faktem jest, że największą brutalnością i zawziętością w walce o wolne miejsca wykazują się osoby, które wysiadają po 10 minutach. Po ok. 30 min Linka może leżeć w poprzek na czterech fotelach. Z czystego lenistwa nigdy nie zmienia pierwotnie zajętego miejsca, gdyż nie ma to dla niej większej różnicy, jako że i tak jest pochłonięta swoimi sprawami. W ostatnim czasie Linka wróciła do pociągowego pisania, głównie dlatego, że czyta książkę historyczną i nie jest w stanie należycie przyswajać wiedzy przez bitą godzinę.

Gdy już została sama na swoim miejscu, wygodnie się wyciągnęła, odnalazła swój zdezelowany notes i zaczęła skrobać. Co Linkę niezmiernie dziwi, ludzie w czasie jazdy korzystają z toalety. Ona do tej pory była raz. Jechała wówczas z Dziwakiem całe 20 min, a uprzednio wysnuła groźbę ustną, żeby Młodzieniec wszystkie potrzeby załatwił w domu. Nie zmienia to jednak faktu, że już po niespełna 5 min jazdy zakrzyknął gromie; Siku! i Linka chcąc nie chcąc, musiała odwiedzić pociągowy przybytek. Był to jedyny wypadek na wiele lat kolejowego życia. W jeszcze większe zdziwienie wprowadza ją zależność, że ludzie korzystający z pociągowych toalet, absolutnie nie potrafią tego robić, a barierą nie do pokonania okazuje się zablokowanie drzwi. Dlatego mając w zasięgu wzroku pokój zwierzeń i głównie dbając o zachowanie w równowadze swoich walorów estetycznych, Linka przeobraża się w babcię kolzetową i stoi na straży prywatności nieświadomych współpasażerów.

Skrobiąc entuzjastycznie w notesie, kątem oka dostrzegła Panią nr 1 wchodzącą do toalety. Pani nr 1 chwilę poburczała, pomocowała z automatycznymi drzwiami i szczęśliwa, że te zaczęły się zamykać, oddała się toaletowej rozpuście, której Linka na szczęście nie widziała. Zielona lampka jednak nie zgasła, co znaczyło, że drzwi nie zostały zablokowane. Linka pokiwała z dezaprobatą głową, przeciągnęła się i widząc nadciągającą szparkim krokiem Panią nr 2 z wyrazem bólu egzystencjonalnego na licu, zaczęła tworzyć postać;

- zajęte! – rzuciła szorstko Linka, nie odrywając wzroku od notesu – daj piątaka – dodała już znacznie ciszej.

- słucham? – zapytała Pani nr 2 w chwili, kiedy miała już nadusić przycisk.

- mówię, że zajęte! – odburknęła Linka – daj piątaka…

Pani obrzuciła Linkę podejrzliwym spojrzeniem, ale grzecznie poczekała pod drzwiami do momentu, aż drzwi toalety się nie otworzyły i nie wyszła w pełni usatysfakcjonowana Pani nr 1. Pani nr 2 również stoczyła nierówną walkę z nieznośnym wynalazkiem współczesnej cywilizacji i również sromotnie ją przegrała, nie blokując drzwi.

- na Ozyrysa… – jęknęła Linka, odłożyła notes i długopis i oddała się lustracji otoczenia.

Po chwili pod drzwiami toalety zameldował się Starszy Jegomość.

- zajęte! – dało się słyszeć z ust poddenerwowanej Linki – daj piątaka…

- czyli, że to nie działa? – zapytał Starszy Jegomość, wskazując palcem na zielony przycisk.

- działa, ale ludzie nie potrafią tego używać.

- to co mam zrobić? – zapytał z wyrazem trwogi na licu.

- musi pan to nacisnąć od środka – wytłumaczyła Linka tonem inżyniera kwantowego – daj piątaka – wyrwało się jej z przyzwyczajenia.

Starszy Jegomość grzecznie poczekał i gdy przyszła jego kolej, ostrożnie wszedł do środka, zbadał drzwi i nacisnął magiczny przycisk, który spowodował zgaśnięcie demonicznej zielonej lampki i automatyczną blokadę drzwi.

Stworzyłam potwora -  pomyślała ze wzruszeniem Linka i tym razem wróciła do książki.

Starszy Jegomość po załatwieniu swoich prywatnych spraw, zasiadł naprzeciwko Linki i kątem oka zaczął się jej nienachalnie przyglądać, szukając mianownika do rozpoczęcia konwersacji życia;

- chyba długopis Pani wylał – rzucił nagle.

Linka uniosła zdziwione spojrzenie na Starszego Jegomościa, a że jej głupawy wyraz twarzy wyrażał więcej niż tysiąc słów Pan kontynuował.

- o tu ma Pani brudne – uniósł dłoń i wskazał na prawicę Linki.

Linka ze zdziwieniem dokonała oględzin własnej kończyny i uśmiechnęła się od ucha do ucha, gdy zrozumiała o czym mówi Starszy Jegomość.

- nic nie wylało, ja rozmazuję jak piszę – i uniosła dłoń, która gdyby nie wielkość, śmiało mogłaby stanowić żywy okaz prawicy dziecka z pierwszej klasy.

- to Pani pisze piórem? – zapytał Starszy Jegomość z nieukrywanym zachwytem wykwitłym na twarzy.

- niee, ja wszystko rozmazuję, nawet zwykły długopis – powiedziała z lekkim zażenowaniem, choć jej zażenowaniem było niczym w porównaniu ze stanem Starszego Jegomościa, który próbował nakryć się nogami.

- to ja chciałem się Pani za toaletę odwdzięczyć, a wyszło jak zwykle.

- proszę się nie przejmować od zawsze tak mam, nawet tego nie zauważam – oznajmiła z miłym uśmiechem, a po chwili dodała – i tak daj piątaka.