Urodzinowe granie

Wielkimi krokami zbliżała się rocznica narodzin Filifiony. Rocznica okrągła, wzniosła i dostojna, o której ta z rozgorączkowanym licem mówiła od 3 lat każdemu, kto nie zdążył uciec. Dlatego Linka zafrasowała się bardzo, wszak tak znamienitą okazję należy uczcić godnym prezentem. Rozważała nabycie szpetnej, nikomu niepotrzebnej rzeźby, później szpetnego, nikomu niepotrzebnego żyrandola ze stali nierdzewnej lub szpetnej, nikomu nie potrzebnej sosjerki. W końcu skrajnie wyczerpana od wzmożonych wysiłków intelektualnych postanowiła odpuścić tzw. zbieracze kurzu i zadbać o sferę duchową jubilatki. Odpaliła więc Julia – tak się zowie jej laptop – i zaczęła przeszukiwać wydarzenia kulturalne w Mieście. Po blisko godzinie przerzucania mało interesujących widowisk i przemożnej chęci wbicia sobie ołówka w oko Linka poczuła, jak cudowne ciepełko spływa na jej serce. Z plakatu filuternie spoglądali na nią polscy wokaliści a po oczach bił ogromny napis; Koncert muzyki filmowej. Linka głośno gwizdnęła, zatrzepotała nerkami z zachwytu i entuzjastycznie klasnęła w dłonie. Jako wokaliści mieli wystąpić: Justyna Steczkowska, Piotr Cugowski, Andrzej Piaseczny, Janusz Radek, Mietek Szcześniak i Krzysztof Kiljańsk przy akompaniamencie Polskiej Orkiestry Muzyki Filmowej pod batutą Tomasza Szymusia. Wybór był prosty, a bilety zostały zakupione w mniej niż minutę. Przezornie Linka uprzedziła Komandosa, żeby ten nie pozwolił Filifionie w tym czasie opuszczać kraju.

Linka zaaranżowała spotkanie, przywdziała bilety w najdziwniejszą kopertę jaką udało jej się znaleźć – zieloną z szopami  – i wręczyła swój dar. Filifiona nieco lękliwie przyjęła podejrzany dokument, bojąc się zapewne wezwania do sądu w charakterze świadka. Jednak gdy jej rozdygotane spojrzenie szybko przebiegło po pierwszych linijkach tekstu, paszcza pojaśniała niczym aleksandryjska latarnia. Z impetem rzuciła się na wątłą Linkę, prawie sprowadzając ją do parteru. Wspaniałomyślnie obdarzyła ją też drugim biletem, dzięki czemu Komandos nie musiał symulować pęknięcia hemoroidów, gdyż jako metalowiec z krwi i kości nie patrzy przychylnym okiem na Piaska, czy Mietka. A one wspólnie zaczęły odliczać dni do koncertu.

W końcu nadeszła długo wyczekiwana chwila. Niesione na skrzydłach wiatru Filifiona i Linka po pewnych perturbacjach dotarły na miejsce. Hala została w ostatnim czasie odremontowana, więc spokojne, że sufit nie spadnie im na głowę z wypiekami na licach i głodne spotkania z kulturą wyższą dały się ponieść przygodzie. Jako że Linka absolutnie nie lubi narzekać, przemilczy fakt, że:

1. … w toalecie wylała – dzięki Mocy Eteru – tylko woda, ale żeby umyć dłonie trzeba było ubrać kalosze.


2. … na ich legalnie zakupionych miejscach rozsiadło się stado Matorn, przy czym inne Matorny również rościły sobie prawa do tychże miejsc. Linka początkowo chciała czekać, aż tamte wykończą się w krwawej walce, zgarnąć truchła i zasiąść niczym Kleopatra na ciałach swych wrogów. Jednak nie chcąc zabrudzić i tak brudnych trampek, wyszukały sobie miejsca idealne. Na samym końcu trybun znajdowały się zabudowane grzejniki, po wymoszczeniu sobie barłogu z kurtek i płaszczy rozwaliły się vis-à-vis sceny, pomijając wielce nietrafioną realizację wyświetlaną na telebimach. Do tego Linka mogła dowolnie zmieniać pozycje od dyndających nóżek, po siedzenie po turecku, skończywszy na przyciągnięciu kolan pod brodę, co bezpośrednio wiązało się z targającymi nią emocjami.


3. … realizator dziwnym trafem sądził, że 50-osobowa orkiestra składa się tylko i wyłącznie z sekcji smyczkowej. Solówkę ma saksofon – pokazuje skrzypce, czadu daje perkusja – mamy wiolonczelę, niczym przyczajony tygrys skrada się akordeonista – no przecież wiadomo, że to odmiana skrzypiec, gdzieś człowiek 1,5 h czekał żeby nadać całego charakteru granemu kawałkowi młócąc w jeden z idiofonów – wiolonczela. Na scenie wiją się jak zaskrońce w rui tancerze, więc to idealny czas na pokazanie pleców dyrygenta.


4. … ludzie nie potrafią się zachować na koncertach muzyki klasycznej. Lince od dziecięcia wpojono, że jeśli coś dzieje się na scenie to prędzej ma pęknąć i umrzeć niż się ruszyć. Niechętnie, acz jest w stanie zrozumieć, że niektórzy nie rozróżniają zwykłej pauzy od końca utworu i zaczynają klaskać opętańczo w połowie, dlatego wspaniałomyślnie wbijała im tylko oczami halabardę w plecy. Ale na tych, co zaczęli wychodzić w trakcie trwania aplauzu i podczas bisu spuściłaby napalm.

Wszystkie te drobne przeciwności były jednak niczym w porównaniu z maestrią samego koncertu. Najlepszym świadectwem idealnego doboru prezentu były łzy w oczach Filifiony, które pojawiły się już podczas pierwszego utworu. Sami artyści również wznieśli się na wyżyny własnych możliwości. Choć całkowicie i sprawiedliwie należy oddać, że był to spektakl Steczkowskiej. Linka oczarowana potęgą jej 4-oktawowego głosu w pewnym momencie, aż nie mogła pojąć ogromu jej talentu, gdy przyszło wykonać jej jeden po drugim piekielnie trudne wokale. W pierwszym utworze wokaliza – samo wyśpiewywanie dźwięków - i to na rejestrach powodujących eksplozję głów w pierwszych rzędach, po obfite krwawienie z uszu w ostatnich. A w drugim głęboki wokal plus dziki taniec.  Albo jedzie z playbacku albo nie jest człowiekiem – pomyślała Linka. I wtedy jeden z wirujących tancerzy, źle odmierzył odległość i z półobrotu trącił ją w łokieć, powodując spektakularny upadek mikrofonu, który potoczył się po scenie z głośnym dudnieniem. Jak na profesjonalistów przystało, nikt nie przejął się incydentem, orkiestra nadal grała, tancerze wirowali, a Steczkowska niczym rącza łania rzuciła się po mikrofon, pomijając zaledwie dwa wersy tekstu. Ta sytuacja gruntownie przekonała Linkę do wysnutego uprzednio wniosku podważającego człowieczeństwo wokalistki. Sam dobór utworów również był bardziej niż udany i oprócz sztampowych kawałków – choć niezaprzeczalnie godnych – z Gladiatora, Gwiezdnych Wojen, Władcy Pierścieni, Skyfall, czy Piratów z Karaibów, organizatorzy ku ogromnej uciesze Linki odkurzyli stare dobre klasyki. I tak widownia mogła cieszyć się nowymi aranżacjami Kołysanki z Dziecka Rosemary, przepięknym motywem z Ojca Chrzestnego, czy w końcu genialnym tangiem z Zapachu Kobiety. Linka przez bite dwie godziny miała na przemian ciary i wilgotne oczy, a całe jej jestestwo rozpłynęło się w błogim katharsis.

Linka już w marcu planuję powtórkę koncertu, na który zabierze Rodzicielkę do innego Miasta. Ogólnie trasa koncertowa obejmuje całą Polskę i jeśli ktoś rozważa lub się waha, czy warto, to całą sobą poleca. Bo warto po trzykroć.

                                                                                                                                            

Jako że Linka z przyczyn obiektywnych nie mogła wziąć udziału w uroczystej biesiadzie urodzinowej, za co będzie się kajać przez następne 10 lat do czasu przekroczenia kolejnej traumatycznej granicy, chciałaby oficjalnie przesłać Filifionie druzgocąco piękny uśmiech i niech Ci się darzy!